De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

29

Jij rommelt met de beste advocaat van het land en dat vertel je me niet!?'' Ze had een mysterieuze blik in haar ogen. ''Ten eerste, het was geen rommelen en ten tweede, het is verleden tijd.'' De ober kwam weer aangelopen, maar dit keer keek Charlotte hem niet eens aan. Blijkbaar is mijn uitspraak belangrijker. ''Hebben de dames al een keuze gemaakt?'' Ik keek in de menukaart. ''Hmm, waar heb jij trek in Charlotte?'' En ik zette mijn mooiste glimlach op. ''Doe mij maar sushi en nog een wijntje.'' Zei ze snel en legde de menukaart weer weg. Ik zag de geïrriteerde blik in haar ogen. Ze wilde alles over mijn relatie met BenNabil weten. ''Doe voor mij maar hetzelfde, maar in plaats van een wijntje, nog een ijsthee graag.'' De ober noteerde het, nam de lege glazen mee en liep toen weg. ''Oké, begin bij het begin. Ik wil er alles over weten.'' De journalist in haar komt naar boven, zo te merken. ''Nou ik dacht het niet Charlot. Vandaag vertel ik je er alles over en morgen staat het in de krant.'' Lachend gooide ze een servet naar me toe. Ik kreeg medelijden toen ik haar nieuwsgierige blik zag. Ze ging op het puntje van haar stoel zitten en keek me hoopvol aan. ''Goed, waar zal ik beginnen?'' ''Bij het begin.'' Haha, ze was ook echt een geval apart. ''Het begon allemaal op de dag dat BenNabil vermoord zou zijn. Tenminste dat is wat de hele wereld dacht. Je weet dat ik in het stedelijk ziekenhuis in Meknes werkte?'' Ze knikte opgewonden met haar hoofd. Haar blonde krullen deinsden mee. ''BenNabil werd met spoed binnen gebracht. Natuurlijk wist ik wel wie hij was, maar ik wist niet wat er met hem gebeurd was. Toen kreeg ik dus te horen dat niemand mocht weten dat hij nog in leven was en dat ik zijn vaste verpleegster zou worden.'' De ober stond weer aan ons tafeltje en zette onze drankjes neer. ''De sushi komt er zo aan. ''Dankjewel.'' Zeiden we een koor. En hij vertrok weer naar achter. ''Hij heeft een anderhalf jaar in coma gelegen. En een anderhalf jaar heb ik tegen hem aangepraat. Tot hij op een dag wakker werd.'' Haar blauwe ogen stonden nog steeds groot. ''Maar, dat is toch een wonder, dat je na zoveel tijd uit een coma kunt ontwaken?'' Ik knikte. ''Wat was het eerste dat hij zei?'' Ik moest lachen. ''Hij zei dat ik niet zo moest schreeuwen.'' Ik was zo opgewonden dat ik niet doorhad dat ik hard tegen hem sprak.'' Nu moest zij ook lachen. ''En ja, het verhaal van Aya ken je.'' Ze knikte. ''Ja, je liet alleen steeds zijn naam weg. Maar toen je me over die situatie met Aya vertelde, haatte je hem.'' Ik nam een slok van mijn ijsthee. ''Ken je het begrip, een haat liefde verhouding?'' ''Dat hebben jullie?'' Vroeg ze zacht. ''Nou hebben? Nee, we hebben niets. Maar zo denk ik over hem.'' Het ene moment kan hij zo liefdevol zijn en me aankijken met een bepaalde blik in zijn ogen, en het andere moment ben ik lucht en doet hij alsof er helemaal niets gebeurd is. Maar dat maakt mij allemaal niets meer uit. Ik wil niets meer met die arrogante kwal te maken hebben.''

Ze knikte begrijpend. ''Weet je, ik denk dat hij gewoon bang is weer iets te beginnen met iemand.'' Ik liet de woorden op me inwerken. ''Weer?'' Probeerde ik zo nonchalant mogelijk te vragen. Charlotte keek om zich heen en boog zich toen naar me toe. Ze fluisterde, zodat niemand ons zou horen. ''Weet je dat dan niet?'' Ik schudde mijn hoofd. '' Een jaar voor hij in die coma belandde vroeg hij zijn grote liefde ten huwelijk. Ze waren verloofd!'' Ik kon mijn oren niet geloven. ''BenNabil verloofd? Met wie?'' Een vreemd gevoel borrelde me in me op, was het jaloezie? ''Hoe heette ze nou ook alweer? Rana? Nee Rania, dat was het. Ik heb ze een keer geïnterviewd. Ze waren dolgelukkig. Totdat ze vermoord werd.'' Doodstil was het. Vermoord? Ik was in shock. ''Vermoord? Waarom? Door wie?'' Ik had niet eens door dat de ober weer voor ons tafeltje stond en behendig de borden sushi voor ons neerzette. Hij keek me een beetje vreemd aan. Na een 'Eet smakelijk' was hij weer verdwenen. Ik keek weer naar Charlotte, en gaf aan dat ze verder moest gaan met het verhaal. ''BenNabil heeft veel vijanden. Het gebeurde in hun woning, het schijnt dat ze in zijn armen gestorven is.'' Dit was werkelijk niet te geloven, het leek net of het over een film of een boek ging. Dit maak je toch niet mee? ''Hij heeft het zichzelf nooit vergeven. De dader had het namelijk op hem gemunt, maar schoot haar neer toen ze binnenkwam.'' ''Wie was het?'' Vroeg ik snel. ''Hij is nooit gepakt.'' ''Waarom heb ik nooit eerder van dit verhaal gehoord?'' Ze ging weer goed op haar stoel zitten. ''BenNabil was ervoor nooit zo gefixeerd met zijn werk bezig. Hij was niet echt bekend, nog een beginnend advocaat. Hij had wel wat bekende zaken gehad, maar die haalden maar zelden de kranten. En sinds haar moord is hij hard bezig de dader te vinden. Er schijnt een verband te zijn tussen de dader die Rania heeft vermoord en degene die achter de aanslag op BenNabil zat.'' Ik liet het allemaal even op me inwerken. Het was ook erg veel schokkende informatie tegelijk. ''Zullen we maar gaan eten? Ik rammel.'' Mijn eetlust was helemaal weg, maar ik at toch maar wat. Anders was het zo ongezellig. Tijdens het eten was het vrijwel stil. Charlotte had ook door, dat dit nieuws me niet in de koude kleren is gaan zitten. ''Volgens mij Safa, houd je jezelf voor de gek.'' Ik slikte een hap sushi weg en nam een slok ijsthee. ''Hoe bedoel je?'' Er vormde zich een lachje op haar gezicht. ''Volgens mij ben jij stapelverliefd op Fahd BenNabil.'' Mijn hart ging tekeer. Zwakkeling, sprak het stemmetje mij streng toe. Maar ik wist dat Charlotte gelijk heeft. Ik ben stapel op de man. Wat ik niet wist, was dat ik er meer mee te maken had, dan ik tot nu toe dacht. Mijn leven zou nog een drastische wending nemen.

Een paar weken na het voorval bij Hassan thuis werd ik gebeld door de rechercheur. Hij deelde me mee dat de heer en mevrouw Redouani de aanklacht tegen mij ingetrokken hadden. Ik was verbouwereerd. Er moest ook een addertje onder het gras zitten, want die twee haatten mij, en dat gevoel was geheel wederzijds. Ik mocht Aya zelfs weer opzoeken. Toen ik mijn vermoedens uitsprak, wuifden zij het snel weg. En zeiden ze dat ze gewoon het beste met Aya voorhadden. Hoewel ik nog steeds op mijn hoede was, was ik toch erg blij met dat nieuws. Ze vroegen mij of ik een weekendje op Aya wilde passen, omdat zij er samen opuit gingen. Nou dat laat ik me geen tweede keer vragen.
Opgewonden liep Aya met een grote tas naar mijn auto. Ik nam de tas van haar over en deed die in de kofferbak. Ik knuffelde haar helemaal fijn en lachend stapten we de auto in. ''Ik ben blij dat ik weer bij jou mag logeren tante Safa.'' Ik klikte haar riem dicht en ging achter het stuur zitten. ''Ik ook kleine, ik ook.'' Ik startte de auto en reed de straat uit. ''Wie heeft er zin in pannenkoeken?'' Met veel kabaal liet ze weten dat zij dat had. En zingend reden we naar het pannenkoekenhuis.
Het was als vanouds gezellig met Aya. We hebben veel gekletst en gelachen. Na de vierde pannenkoek begon ik toch echt misselijk te worden, maar zij at er rustig nog een vijfde bij. ''Heb je het fijn bij Hassan en Lana?'' Ik wist dat ze niets over haar thuissituatie kwijt wilde, dus vroeg ik het zo luchtig mogelijk. Ze kauwde langzaam op haar pannenkoek en toen ze die doorslikte keek ze me niet aan. Ze knikte slecht. Ik besloot het maar zo te laten en vroeg niet verder. ''Ze hebben vaak ruzie.'' Kwam er toen piepend uit haar mond. Dat was wel het laatste dat ik had verwacht. ''O, waarover dan.'' Ze nam een slok van haar melk en ging toen weer verder. ''Als die mannen bij ons thuis zijn geweest, dan is Hassan altijd boos enzo.'' Een opgelucht gevoel kwam in me op toen ik hoorde dat ze hem geen 'papa' noemt. Maar ik maakte me meteen weer zorgen. ''Wat voor mannen Aya?'' Ze keek schichtig om zich heen. ''Mannen van zijn werk.'' Ik knikte. ''Maar, hij is toch nooit boos op jou geworden hè, hij doet je toch geen kwaad?'' Ze schudde haar hoofdje, nee. Één keer is hij wel heel boos op mij geworden.'' ''Waarom?'' Ik voelde de woede al opkomen, maar ik hield me in. ''Papa was de krant aan het lezen, en toen zag ik een foto van die slapende meneer...'' BenNabil? ''En toen zei ik dat, dat een lieve meneer is en dat we samen in de dierentuin waren. En toen werd hij heel boos en zij dat hij slecht is en dat ik nooit meer over hem mag praten.'' Ze dronk het laatste slokje van haar melk op en stond op. ''Ik ga even naar de wc.'' Ik knikte afwezig en dacht na over haar woorden. Maar BenNabil was zijn advocaat, waarom haat hij hem dan zo. Dankzij BenNabil heeft hij Aya nu.'' Een paar minuutjes later werd ik uit mijn gedachtes gehaald toen Aya weer vrolijk voor me stond. ''Wat gaan we nu doen?'' Door haar stralende blik, vergat ik even haar woorden en pakte onze spullen. ''Nu gaan we naar mijn vriendin Charlotte, want die wil jou dolgraag ontmoeten, kleine deugniet.'' En hand in hand verlieten we het pannenkoekenhuis.