De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

15

Stilletjes zitten we naast elkaar, wachtend op het te vertrekken vliegtuig. Ik kijk naar buiten en neem de omgeving in me op. Dit is de eerste keer in acht jaar dat ik Marokko verlaat. En ik kom alleen terug, mét Aya. Naast me zit ze stilletjes voor zich uit te staren. Ik wil haar geruststellen, zeggen dat alles goed komt, maar ik kan het niet. Ik kan het niet omdat ik niet weet óf het wel goed komt. Na enkele minuten wordt er omgeroepen dat we onze gordels vast moeten maken, omdat het vliegtuig gaat vertrekken. Ik klik eerst Aya's gordel dicht en dan die van mezelf. Omdat ze al de hele dag niets wil zeggen, laat ik haar maar. Als het vliegtuig in beweging komt voel ik hoe ze mijn hand vastpakt. Ik kijk haar aan en kan de angst in haar ogen lezen. Of het angst is voor haar eerste vliegtocht of angst mij kwijt te raken, is voor mij een raadsel.

Het was heel raar, maar toen ik voet zette in Amsterdam voelde ik me meteen thuis. Het is wel veranderd sinds de laatste keer dat ik hier was. Op het VVV kantoor wezen ze me op een goedkoop hotelletje. Dit keer had al mijn spaargeld het moeten ontgelden. Ik nam alles op, in totaal drieduizend euro. De rechtzaak was over twee weken, en dat was precies ook de tijd die ik had om een advocaat te vinden. Aya had vanmiddag haar ogen uitgekeken. ''Alles is van steen hier.'' Had ze verbaasd gezegd. Ik was blij dat ik haar tweetalig had opgevoed. Want al sinds we hier aangekomen zijn, praat ze alleen maar Nederlands met me. Voor even is ze alle problemen vergeten. Nadat we wat gegeten hadden zijn we meteen naar het hotel gegaan om te slapen. Het was een eenpersoons kamer, maar wel één met een extra groot bed. Ze was al in dromenland voor haar hoofdje het kussen raakte. Ik nam nog een douche, langer dan vijf minuten had ik hem de afgelopen acht jaar niet gehad. Dus ik maakte van de situatie gebruik door er lekker lang onder te blijven. Ik heb daarna nog lang liggen piekeren. Hoe ben ik toch in deze situatie terecht gekomen. Ik had Hassan nooit op zijn woord moeten vertrouwen en het zwart op wit moeten laten zetten dat hij de voogdij aan mij toekende. Hoe red ik mezelf hier nu uit? Als ik zie dat mijn vingertopjes gerimpeld zijn, stap ik uit de douche. Ik droog me zorgvuldig af en hijs me in mijn pyjama. Dan ga ik voorzichtig naast Aya liggen. Uren kijk ik naar haar slapende gezichtje, bang die op een dag niet meer te zien. Dan val ik in slaap, met Aya nog steeds in mijn gedachten.

In een klein restaurantje aten Aya en ik stilletjes ons ontbijtje op. Echte Hollandse pannenkoeken. Aya likte haar vingers erbij af. ''Wat gaan we vandaag doen tante Safa?'' Ik keek in haar pretoogjes. ''Vandaag gaan we op zoek naar iemand die ons gaat helpen. Dus drink snel je melk op dan gaan we.'' Ze knikte en dronk haar melk in één teug op. Ik vroeg de rekening en betaalde. Ik moest op mijn centen letten dus gaf ik geen fooi. Het scheelde dat het zomer was want jassen, die hadden we niet.

We liepen door de drukke straten. Ondertussen was ik druk in gedachten. Waar vind ik nu in hemelsnaam een goede advocaat. Ik stond abrupt stil voor een kleine kiosk, toen haalde ik muntgeld uit mijn zak en betaalde de medewerker. Ik haalde de krant uit de rieten mand en keek naar de voorpagina. 'BenNabil terug en betere advocaat dan ooit.' Dat is het! BenNabil moet me helpen. Ik bladerde snel naar de volgende bladzijde om te lezen in welk advocatenkantoor hij werkte. Aya keek me alleen maar geluidloos aan. Daar zie ik het al staan. 'BenNabil, die het succes is van advocatenkantoor Terpstra heeft een belangrijke zaak gewonnen...' Aan een voorbijganger vroeg ik de weg naar het advocatenkantoor. Het blijkt niet heel ver weg te zijn en besluit het stukje te lopen. Het is immers mooi weer. En de lucht is hier niet zo verstikkend als in Marokko. Voor het eerst sinds mijn terugkeer in Nederland had ik hoop, hoop op een goede afloop.