De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

11

Ik zie haar zoekend om zich heen kijken. Als ze me in het vizier krijgt, lichten haar mooie oogjes op en komt ze naar me toe rennen. Vlak voor mijn voeten springt ze op en vliegt me om de hals. ''Haha, heb je me zo erg gemist engeltje?'' En ik plant een kus op haar rode wangetje. ''Ja! Moet je weer werken vanavond?'' Ik zette haar weer terug op de grond en keek haar lachend aan. ''Vanavond is het jij en ik! En morgen ben ik ook de hele dag vrij. Dus we kunnen lekker leuke dingen doen!'' Haar ogen werden groot van opwinding en ze sprong blij op en neer. Vertederd kijk ik op haar neer. Wat ben ik blij met dit engeltje.

Poeh, doodmoe komen Aya en ik thuis. We hebben de hele middag in de grote speeltuin gespeeld en we zijn uitgeput. Gelukkig hebben we al wat gegeten, want de kracht noch de zin om te koken heb ik niet. We liggen op de bank en staren naar de tv. Onze lievelingssoap is bezig en je kunt een speld horen vallen, zo stil is het. ''Ik lijk op mijn papa.'' Zegt ze dan uit het niets. Ik begrijp niet goed wat ze bedoeld en kom overeind. De tv doe ik uit. ''Wat bedoel je Aya, hoe weet je dat?'' Ik kan me niet herinneren dat ik haar een foto heb laten zien van haar vader. Bij nader inzien, heb ik die ook helemaal niet. ''Dat zei die mevrouw.'' Mijn hart miste een paar slagen. Ik knielde voor haar neer op de grond en hield haar bij haar bovenarmen vast. ''Aya, welke vrouw?'' Aya, die nu heel goed zag dat ik me zorgen maakte keek snel weg. ''Aya.'' Herhaalde ik streng. ''Ik mocht het eigenlijk niet zeggen.'' ''Van wie niet? Wie was die vrouw?'' Ze haalde haar schouders op. ''Ik weet het niet.'' Een vrouw was op het schoolplein en toen zei ze dat tegen mij. Ze zei dat ik het tegen niemand mocht zeggen en toen ging ze weg.'' Ze keek me mierzoet aan. ''Mag nu de tv weer aan?'' ''Ja, doe maar.'' Zei ik afwezig en stond op. De hele nacht maalde het in mijn hoofd wie de vrouw kon zijn. Misschien dat ze Aya voor de verkeerde zag. Ik streek voorzichtig over haar slapende gezichtje. De weinige nachten die ik thuis ben, laat ik Aya bij mij in bed slapen. Dat vindt ze altijd helemaal geweldig. Het verhaal laat me niet los, maar na veel gepieker val ik toch in slaap.

De volgende dag zijn we pas om twaalf uur wakker. Wat ben ik blij dat het zaterdag is en ik Aya niet naar school hoef te brengen. Ik had haar onder de douche gezet en was bezig met een uitgebreid ontbijtje. Ik had alles op tafel gezet en wachtte even op Aya. ''Waar blijf je engeltje?'' Riep ik naar haar kamertje. Maar het bleef stil. Ik liep naar haar kamer en duwde de deur zachtjes open. Daar zag ik haar hardhandig een kam door haar haren halen. Als ze me opmerkt trekt ze een pruillipje. ''Stom haar!'' Zegt ze huilend. Dat arme kind probeerde haar haren te kammen, maar er zaten allemaal klitten in. Ik moet ook toegeven dat het een beetje aan de lange kant is. ''Ach lieverd. Weet je wat we doen?'' Ze schudde haar hoofdje heen en weer, nog steeds verdrietig om het feit dat ze die enorme klitten er niet uit kreeg. ''Wij gaan ons ontbijtje eten en dan naar de kapper. Dan kan ze je haartjes wat korter knippen en heb je geen last meer van klitten. Afgesproken?'' Ze knikte lachend en gaf me de borstel. Voorzichtig kamde ik haar haartjes door tot ook de laatste klit het moest ontgelden en maakte het vast met een speldje. ''Nou kom op het eten wordt koud.''

Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Ze is nog mooier dan ze al was. De kapster had haar haren in laagjes geknipt waardoor het speels om haar gezichtje viel. Volgens de kapster zou een rechte pony ook niet misstaan, bij haar ronde gezichtje. En gelijk had ze. Wat een plaatje. Ik zag hoe ze zichzelf zorgvuldig in de spiegel bekeek. Ze heeft de hele knipbeurt de oren van de kapsters hoofd gekletst. Als een echt dametje sprong ze van de kruk en bedankte de vrouw. Bij de kassa kreeg ze nog een lolly, en toen kon haar dag al helemaal niet meer stuk.

We zaten op een terrasje en nipten aan onze enorme glas limonade. Hmm, er was niets lekkerder op een warme dag als deze. Dan gaat mijn telefoon. ''Met Safa Baqir.'' Een zucht. ''Safa, ik ben blij dat je ik je kan bereiken. Met Omar.'' Grr, het is mijn vrije dag, dacht ik geërgerd. ''Wat kan ik voor je doen Omar?'' ''Ja, het spijt me dat ik je op je vrije dag bel, maar Khadija heeft een acute blindedarmontsteking en ik heb iemand nodig voor BenNabil. Het gaat niet zo goed met hem vandaag. Hij wil niet eten en heeft 39 graden koorts. Ik heb zelf een operatie staan waar ik echt niet onderuit kan.'' Ik dacht na. En ik moest toegeven dat het nieuws over BenNabil me niet in de koude kleren is gaan zitten. ''Ik heb geen oppas voor Aya.'' Zei ik kortaf. ''Neem haar desnoods mee. Ik beloof je dat ik het goedmaak met je. ''Goed ik kom eraan.'' En ik hing op. Nu moet ik het Aya vertellen, die al teleurgesteld haar hoofdje afwend. ''Aya...'' ''Ja ik weet het, je moet werken.'' ''Inderdaad, maar ik heb nog een assistent nodig, dus ik vroeg me af of je met me mee wilde.'' Ik moest mijn lachen inhouden toen ik haar grote oogjes nog groter zag worden. ''Ik mee naar het ziekenhuis? Maar, mag dat wel?'' ''Natuurlijk, ik heb toch een assistent nodig? Dus is het een ja?'' ''Jaaa!'' riep ze luid. ''Nou kom op dan!''

Onderweg vertelde ik Aya wat ze precies moest doen. Ze mocht niet te hard praten en niet door de gangen lopen. Hier was ze het mee eens. ''Ja, want de zieken mensen moeten rusten.'' Haar wijze antwoord had me versteld doen staan. Ook had ik haar een beetje uitgelegd over BenNabil. Ik zei dat hij heel lang heeft geslapen omdat hij een beetje ziek was geworden. Dit vond ik genoeg voor nu.
Aya kon het goed vinden met Omar. Ze kon iedereen zo om de vinger winden die kleine deugniet. Toen ik me had omgekleed liep ik met Aya, ik bedoel dokter Aya aan de hand naar boven. De deur van BenNabil's kamer stond op en kier en hierdoor kon ik zien dat iedereen was vertrokken. Ik legde een vinger op mijn mond ter verduidelijking dat Aya heel stil moest zijn. Toen liepen we op onze tenen naar binnen. Ik kijk naar BenNabil's slapende gezicht. Aya trok me aan de mouw. ''Tante Safa, heeft hij niet al genoeg geslapen?'' Ik schaterde het uit en hield geschrokken een hand op mijn mond. ''Shhttt!'' Had Aya me toegesnauwd en ik moest mijn best doen, niet weer in lachen uit te barsten.

Aya is op het bankje gaan zitten en is wel even zoet met de kleurplaten die ik haar heb gegeven. De zweetdruppels staan op BenNabil's voorhoofd. Ik meet zijn temperatuur. Als ik een piepje hoor kijk ik op het kleine schermpje. '38,5' Verschijnt er in beeld. Goed zijn koorts zakt dat is een goed teken. Ik loop naar het badkamertje en maak een washandje nat. Dan loop ik terug en dep voorzichtig met het washandje over zijn voorhoofd. Langzaam gaan zijn ogen open. Hij kijkt eerst verbaasd, maar dan suf naar me. Ik besluit voortaan gewoon in het Nederlands tegen hem te spreken. Dat heb ik namelijk al zes jaar niet gedaan. Ja, alleen tegen Aya, maar dat zijn geen hele gesprekken. ''Je hebt koorts.'' Hij opende zijn mond. ''Dat had ik al begrepen ja. Ik ben uitgedroogd.'' Zei hij hees. Ik liep naar de badkamer en vulde een glas met water. Ik deed er een rietje in en liep naar hem terug. Toen ik terugkwam zag ik dat Aya op het krukje naast zijn bed stond en hem nieuwsgierig opnam. Het was een grappig gezicht. ''Glas water voor meneer.'' En ik hielp hem overeind komen. Het rietje haalde hij uit het glas en gooide hij door de kamer. Gulzig dronk hij het glas leeg. ''Er staat een prullenbak naast je bed hoor.'' Zei ik doelend op het rietje dat hij door de kamer gooide. ''Ik ga niet uit een rietje drinken. Ben geen klein kind.'' Zei hij geïrriteerd. ''Nou zo gedraag je, je anders wel.'' Snauwde ik terug.