De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

49

Verveelt staar ik naar buiten. BenNabil en zijn ouders zijn druk in gesprek over de 'grote' bruiloft. Ze hebben mij nog niets gevraagd. En eerlijk gezegd kan het me ook niet zoveel schelen, ze regelen het maar lekker. Ik had dit het liefst met mijn moeder en zus gedeeld. Samen mijn jurk uitzoeken, de taart, zelfs de kleine bedankjes voor de gasten, maar zonder de twee belangrijkste mensen uit mijn leven, kan die hele bruiloft me gestolen worden. ''Liefje, wat voor taart wil je?'' Ik keek in de vragende ogen van BenNabil. Jeetje, ik besta blijkbaar toch nog wel. ''Wat jullie lekker vinden.'' Zei ik koel en ik stond op om de kamer uit te lopen. ''Excuseer me, ik ga naar bed. Voel me niet zo lekker.'' Ik nam afscheid van zijn ouders en ontweek BenNabil's blik. Die was ongetwijfeld niet erg gecharmeerd van mijn houding, maar ik kon niet meer tegen deze poppenkast. Doen alsof ik dit heel leuk vind, terwijl hij net zo goed als ik weet dat, dat niet zo is.

Ik zat in mijn kamer in een heerlijke luie stoel. Of moet ik zeggen hing. Dit was mijn favoriete plek in het hele huis. Heerlijk bij het raam een boek lezen en even alles om me heen vergeten. Morgen heb ik Aya weer, en God wat verlang ik ernaar haar te zien. Sinds mijn operatie twee weken geleden heb ik haar al niet gezien. Ik loop nog best moeilijk en ik wilde niet dat ze de hele tijd verveeld in dit huis zou zitten. Maar morgen neem ik haar mee. Samen met Charlotte en haar nichtje gaan we picknicken in het park.

Ik sloeg de bladzijde om in mijn boek. En net op dat moment werd er op de deur van mijn kamer geklopt. O, nee hier had ik dus echt geen zin in. Mijn antwoord duurde waarschijnlijk te lang, want de deur ging al open. Uit mijn ooghoeken zag ik dat hij met zijn armen over elkaar tegen de deurpost geleund stond. Met bibberende handen legde ik mijn boek weg, ging rechtop zitten en keek op. Hij had net gedoucht zag ik, want zijn haar was nog nat en hij had een short en een T-shirt aan. Zijn baardje had hij echter niet geschoren. Zo zag ik hem het liefst. Hij was er duidelijk op uit mij te verleiden. En ik moet eerlijk zeggen, dat ik dat niet heel erg zou vinden. Mijn God wat is hij toch aantrekkelijk. Ik kneep mezelf stiekem in mijn arm, om weer terug op aarde te komen. ''Zijn je ouders al weg?'' Ik baalde ervan dat je aan mijn stem kon horen dat ik gespannen was. Hij zei niets, knikte alleen. Was hij nou boos? Uit zijn blik kon ik niets op maken. Dit maakte me nog zenuwachtiger. ''Ik weet dat de hele bruiloft je niets kan schelen, maar kan je dan ook niet een beetje doen alsof? Je hebt me net belachelijk gemaakt.'' Zijn blik stond koel. Dit maakte mij kwaad, maar ik hield me in om de sfeer hier in huis niet te verpesten aangezien ik hier nog wel een week of twee logeer. ''Je hebt gelijk. De volgende keer zal ik meer mijn best doen.'' Zijn wenkbrauw vloog omhoog en hij sloeg me verbaasd gade. Waarom keek hij me zo stom aan. ''Wat is er?'' Vroeg ik geïrriteerd. ''Nou meestal krijg ik allemaal beschuldigingen en beledigingen naar mijn hoofd geslingerd. Hier moet ik even aan wennen.'' Zei hij geamuseerd. ''Nou als je het wil kun je die alsnog krijgen hoor.'' Ik stond op ten teken dat ik wilde gaan slapen en hij dus weer kon vertrekken, jammer genoeg begreep hij de hint niet. ''Was er verder nog iets, anders wil ik gaan slapen.'' Hij deed een paar stappen naar me toe. En net voor me stond hij stil. ''Ja er was nog iets.'' Mijn ogen werden groot van schrik toen hij zijn hand over mijn gezicht streek. Ik voelde mijn wang gloeiend heet worden op de plek die hij zojuist had gestreeld. ''Heb je koorts? Je voelt gloeiend heet.'' Uit schaamte wendde ik mijn blik af en deed een stap naar achter. Er klopt hier iets niet. Hij doet tè aardig tegen me. ''Ik heb geen koorts, ik wil slapen.'' Siste ik boos. Boos om het feit dat hij zoveel in me teweeg bracht, door slechts een enkele aanraking. ''Daar is de echte Safa weer, je bent bloedmooi als je boos bent, wist je dat?'' En hij lachte zijn tanden bloot. Ik kon hier niet echt om lachen. Toen hij uitgelachen was werd zijn blik serieus.''Ik ga je kussen Safa Baqir.'' Mijn hart klopte in mijn keel. Nog geen seconde later pakte hij me vast en drukte me tegen zich aan. Langzaam, alsof het zich in vertraagd tempo afspeelde. Zijn blik ging van mijn ogen naar mijn lippen en weer terug. Zijn handen gleden over mijn lichaam. Een vreemd gevoel van opwinding baande zich een weg door mijn lichaam en nestelde zich in mijn onderbuik. Hij haalde de klem uit mijn haar, dat meteen als een waterval naar beneden viel. Hij haalde een hand door mijn haar en bracht zijn gezicht dichterbij. Al die tijd hield ik mijn adem in. Ik sloot mijn ogen. Heel zachtjes beroerden zijn lippen de mijne. Wat is dit voor gevoel? Liefde? Houdt hij misschien van me? Mijn hersenen draaiden overuren, maar dit wilde ik niet. Ik wilde alleen maar voelen. Voelen hoe hij me beminde. Ik sloeg mijn armen om zijn hals en kuste hem terug. Ik kuste hem met alles dat ik in me had. Hij trok zacht aan mijn haar en haalde zijn lippen van de mijne. Verlangend keken we elkaar aan. Allebei snakkend naar adem. Zachtjes duwde hij me op het bed en met één soepele beweging had hij alle knoopjes van mijn blouse opengetrokken. Hij keek begerig naar mijn decolleté en streelde met zijn handen over mijn buik. Hij boog zich over me heen en plantte kleine kusjes in mijn nek. Ik werd gek van opwinding en trok zijn shirt over zijn hoofd. Denken ging allang niet meer. Ik kon alleen nog maar voelen. En dit voelde goed. Weer kuste hij me. Hartstochtelijk, zoals twee geliefden elkaar kussen. Net toen ik dacht dat ik het zou besterven, stopte hij en stond abrupt op. Verdwaasd kwam ik overeind. We stonden als twee vurige pubers naar adem te happen, die hij al na enkele seconden had hervonden. Bij mij duurde het echter iets langer. Ik kon mijn blouse zo snel even niet vinden. Dus raapte ik zijn T-shirt van de grond en trok die aan. Ik schaamde me werkelijk de ogen uit mijn kop. ''Ik...'' Hij ging niet verder. Ik kon alleen zien dat hij in de war was. En hij was zeker niet de enige. ''Dit had niet moeten gebeuren.'' De woorden kwamen nog harder aan dan een klap in mijn gezicht. Met moeite hield ik mijn tranen binnen, maar toen die toch dreigden te ontsnappen draaide ik me snel op en haastte me naar de badkamer. Ik gooide de deur met een klap dicht en draaide het slot erop. Ik ademde drie keer diep in en uit en ging op de grond zitten. Mijn tranen kwamen niet. Gelukkig, het laatste waar ik zin in had was een potje janken. Ik snoof aan het shirt dat om mijn lichaam hing. Zijn shirt, dat minstens 4 maten te groot was. Zijn heerlijke geur drong diep mijn neusgaten binnen en een suf lachje sierde mijn lippen. ''Safa, wat ben je toch een stomkop!''