Daar zaten we dan. Omar, ik, de heer en mevrouw BenNabil en zijn twee broers. Een van zijn broers hield me al sinds hun komst in de gaten. En dat gaf me een ongemakkelijk gevoel. Ik schrok ook toen hij na een lange stilte begon te spreken. ''Jullie willen dus zeggen dat hij wakker kan worden. Maar hij kan ook meteen na het indienen van dat medicijn overlijden?'' Omar knikte. ''Jullie hebben zijn bed zeker nodig voor een andere comapatiënt!" Ik deinsde achteruit door zijn felle uitspraak. ''Ik begrijp heel goed dat jullie bang zijn om zo een belangrijke beslissing te nemen, maar hij ligt al anderhalf jaar in coma. Dat is niet niks. En hoe langer het duurt, hoe minder kans hij heeft ooit nog wakker te worden.'' Ik keek naar zijn vader. Fahd had zijn uiterlijk duidelijk van hem geërfd. Hij keek verdrietig naar zijn zoon en ik zag dat hij het moeilijk had. Toen wendde hij zich naar mij. ''Wanneer zou het gebeuren als we toe zouden stemmen.'' Vroeg hij onzeker. ''Het medicijn is al onderweg, mocht u instemmen dan gebeurd het morgenavond.'' Hij knikte begrijpend. ''Wat denk jij kind?'' En hij hield zijn blik op mij gevestigd. Mijn ogen werden groot. Had hij het nou tegen mij? Omar porde me in mijn zij en pas toen was ik terug op de wereld. ''Meneer BenNabil, met alle respect, maar zo een belangrijke beslissing zult u echt zelf moeten nemen. Het is uw zoon en ik kan zien dat u veel van hem houd.'' Hij knikte en zijn moeder werd emotioneel. ''Ik verzorg uw zoon nu al anderhalf jaar als u het eerlijk wilt weten, denk ik, nee weet ik bijna zeker dat hij wakker wil worden, maar dat hij dit simpelweg niet kan. Hij heeft een klein duwtje in de rug nodig. U zoon is een sterke man.'' En ik keek beide ouders aan. ''Ja hoor, dat zustertje zal het wel weten.'' Zei zijn broer in het Nederlands. Ervan uitgaand dat ik dit niet spreek. Hij kreeg een waarschuwende blik van zijn oudere broer.
''Ik stel voor dat zuster Baqir en ik buiten wachten, zodat u kunt overleggen.'' Net toen we weg wilden gaan hield de stem van mevrouw BenNabil ons tegen. ''We doen het.'' Zei ze met nog enige twijfel, maar met één blik op Fahd was die twijfel weg. ''We doen het.'' Herhaalde ze zelfverzekerd
YOU ARE READING
De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)
Romance''Waar zijn ze?'' Schreeuwde ik. Mijn oma keek weg. ''Ze zijn heen hbiba, ze zijn heen.'' Antwoordde ze huilend. Ik voelde alle leven uit mijn lichaam trekken en viel neer. Ik was een paar uur bewusteloos, al kon ik wel om me heen horen wat er gebeu...
