De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

86

k kuchte. ''Hallo Rayan.'' Sinds het voorval bij hem thuis, had ik hem al niet meer gezien. Voorzichtig verscheen er een glimlach op zijn gezicht. ''Hoe gaat het met je Safa?'' Ik keek hem niet aan. ''Prima.'' Merkte ik droogjes op. Ik weet niet waarom ik zo tegen hem deed. Hij was de enige die het destijds voor me had opgenomen. Toen ik opkeek zag ik hoe hij naar me staarde. Eerst dacht ik dat hij naar het tasje in mijn handen keek, maar hij keek naar mijn buik! Uit alle macht probeerde ik die in te houden, maar het lukte niet. Ik sloeg mijn vest dicht en hoopte vurig dat hij niets merkte. Uit zijn blik kon ik niets opmaken. Hij keek naar de winkel waar ik voor stond en ik kon zien dat voor hem het kwartje was gevallen. ''Rayan het was leuk je te zien. Ik moet nu gaan.'' Ratelde ik aan één stuk door. Op mijn hielen draaide ik me om, zodat ik kon maken dat ik wegkwam. ''Safa, wij gaan een kop koffie drinken.'' Voor ik het wist had hij zijn arm in de mijne geslagen en 'nam' hij me mee naar een rustig tentje.

De meest verschrikkelijke scenario's speelden zich af in mijn hoofd. Hoe hij het Fahd verteld. En hij buiten zinnen van woede, mijn baby komt opeisen. Ik schudde mijn hoofd om op die manier ook die nare gedachten uit mijn hoofd te halen. Zwijgend zaten we tegenover elkaar. ''Hoe gaat het met je vrouw en kinderen?'' Hij knikte kort. ''Hamdoulilah. ''Hoe gaat het met jou Safa?'' Ik wendde mijn blik af en beantwoorde zijn vraag met een glimlach. Een neppe weliswaar, maar ik hoopte dat het genoeg zou zijn. Ik probeerde hem zo min mogelijk aan te kijken. Hij leek teveel op Fahd. ''Het gaat niet goed met hem Safa.'' Ik keek naar zijn handen die om de kop koffie geklemd waren. Ik wist dondersgoed wie hij met 'hij' bedoelde. Het liefst wilde ik een hele vragenlijst op hem afvuren, maar ik deed dit niet. De tijden dat ik me om hem bekommerde zijn voorbij. Toch? ''Heeft zijn nieuwe vriendin hem gedumpt?'' Hij fronste zijn voorhoofd. ''Safa, het spijt me. Daar wist ik niets van.'' Ik knikte en met moeite kon ik een opkomende traan terug duwen. De pijn die ik voelde toen ze zich als zijn vriendin voorstelde zal ik nooit meer vergeten. ''Hij heeft zich helemaal op zijn werk gestort. Ik had hem weken niet gezien, tot gisteren. Hij zag er echt ongelukkig uit Safa.'' Ik slikte. Verdomme waarom deed dit nieuws nog zo veel met me. ''Rayan, ik heb maanden niets van hem gehoord. Hij heeft me van de ene op de andere dag op straat gezet voor iets waar ik niets aan kon doen! Nog nooit ben ik in mijn leven zo behandeld. Het is wel duidelijk voor me dat hij nooit iets voor me heeft gevoeld.'' Hij schudde zijn hoofd. ''Wat een onzin Safa! Sinds jij in zijn leven bent is hij een ander mens geworden. De blik in zijn ogen als hij naar je keek.'' Een traan biggelde langs mijn wang naar beneden. Vlug veegde ik die weg, maar ik durfde hem niet aan te kijken. ''Ik denk dat hij spijt heeft.'' Ik lachte cynisch. ''Ach kom op Rayan, jij kent hem nog beter dan ik.'' Hij knikte. ''Inderdaad en daarom vertel ik je dit. Na de dood van mijn vader Allah'ie Rahmoe is hij de weg een beetje kwijt. Je moet niet vergeten hoe hecht ze waren Safa.'' Ik knikte. ''Ik weet hoeveel verdriet hij heeft gehad, ik was degene die hem troostte, maar hij heeft misbruik van me gemaakt Rayan.'' Mijn gedachten gingen terug naar de dag dat hij terug was uit Marokko. Hoe we de liefde bedreven hadden en me de dagen erna steevast negeerde. Het was voor mij wel duidelijk dat hij spijt had. Lange tijd was het stil. Tegelijkertijd draaiden mijn hersenen overuren. Hoe zou het met hem zijn?

''Wanneer ben je van plan het hem te vertellen?'' Geschrokken keek ik op. Ik perste mijn lippen stijf op elkaar. ''Safa? Je gaat het hem toch wel vertellen?'' Ik schudde mijn hoofd. ''Een paar dagen nadat ik erachter was gekomen dat ik zwanger ben, ben ik naar hem toegegaan. Ik ging het hem vertellen. Maar hij gaf me de kans er niet toe. Hij zei dat ik een grote fout was geweest en eigenlijk al wist dat ons huwelijk niet ging slagen. En nog wilde ik het hem vertellen, omdat ik vond dat hij daar recht op had. Tot zijn nieuwe aanwinst binnenkwam, hij ontkende het niet eens! Nog tijdens ons huwelijk heeft hij me bedrogen Rayan, en dan wil je me vertellen dat hij echt van me hield?'' Het was duidelijk dat hij was geschrokken van mijn verhaal, maar hij moest de waarheid weten. ''Rayan ik heb een nieuw leven opgebouwd. Hij wil niets met me te maken hebben, dat heb ik nu eindelijk geaccepteerd. Je hebt misschien de blik in zijn ogen gezien toen we nog gelukkig waren, maar niet de blik vol haat en verwijten van de laatste dagen. Hoe kan ik vertellen dat hij een kind krijgt als hij me haat? Piepte ik. Weer die vervloekte tranen. ''Hij deed zijn mond open om wat te zeggen, maar deed hem toen weer dicht. ''Als hij mij werkelijk terug wil, dan moet dat zo zijn omdat hij van me houd en niet omdat ik zijn kind draag.'' Hij knikte. ''Rayan, alsjeblieft beloof me dat je hem niets zult vertellen. Ik smeek het je!'' Een lange tijd zei hij niets. Totdat hij opstond. ''Ik heb er vertrouwen in dat je doet wat het beste is. Het is jouw leven, maar ook zijn kind. Van mij zal hij niets horen, maar Safa, denk alsjeblieft na over wat je hem aandoet als je hem niets verteld.'' Hij schonk me nog een knikje en liep toen het koffiehuis uit. Ik keek hem na. ''Hoe heb ik zo stom kunnen zijn. Ik had beter op moeten letten verdomme!'' Siste ik tegen mezelf. Ik hoopte dat hij zich aan zijn belofte zou houden, want was dat niet zo, dan had ik een groot probleem.