De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

24

Ik heb een auto gekocht. Nou auto? Het is eigenlijk een heel klein auto'tje. Donkerblauw van kleur, zuinig, snel en gemakkelijk te parkeren. Wat wil een vrouw nog meer? Aya is er gek op, nu hoeven we niet meer door de regen te lopen. Regen, als ik daaraan dacht, dacht ik aan hem. En aangezien het hier elke dag regent, denk ik ook elke dag aan hem. Ik heb hem na het dierentuinbezoek niet meer gezien, nu twee weken geleden. De zondag na het feest kwam ik tot een verschrikkelijke ontdekking. Ik stond in de krant. Niet één krant, maar alle kranten. Als ik aan de kopteksten denk, kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan.'Gefrustreerde vrouw valt BenNabil aan.' 'Exotische schoonheid gooit water in gezicht BenNabil.' En dat zijn maar twee van de vele voorbeelden. Er stonden ook foto's bij. Wat heb ik een geluk dat ik me helemaal had opgedoft. Niemand herkent me namelijk. Ook niet de mensen bij wie ik al maanden werk. En die gedachte stemt me ietwat gerust. Ik heb zijn telefoonnummer opgezocht, maar elke keer als hij overging hing ik op. Ik wilde mijn excuses maken, maar eerlijk gezegd was ik bang dat hij iets zou zeggen om mij te kwetsen. Uiteindelijk heb ik het zo vaak geprobeerd dat ik dat nummer wel kan dromen.

Ik baal zo dat ik niemand heb om mee te praten of leuke dingen mee te doen. Ik ben echt helemaal alleen. Soms denk ik, wat doe ik eigenlijk hier in Nederland? Maar dan denk ik aan Aya en vergeet ik het snel. Ik besloot haar even op te bellen om te kletsen. Ik toetste het nummer in en hij ging lang over voor er werd opgenomen. ''Met Lana.'' Hoorde ik haar droog zeggen. ''Met Safa, kan ik Aya even spreken?'' Het bleef lang stil. ''Hallo? Ben je er nog?'' Ik hoorde haar kuchen. ''Ze kan niet aan de telefoon komen, ze is ziek.'' ''Ziek?'' Vroeg ik bezorgd. ''Wat heeft ze?'' ''Buikpijn, ik moet ophangen ze roept me.'' Een klik bevestigde dat ze had opgehangen. Een naar gevoel besloop me. Ik pakte mijn jas en autosleutels en liep de deur uit. Als ze echt ziek is, heeft ze me nodig.

Tijdens het rijden kon ik mijn gedachten moeilijk bij de weg houden. Het was acht uur en al donker, waardoor ik nog minder zicht had. Buikpijn. Misschien had ze wel een blindedarmontsteking. Gisteren was ze nog bij me en was er niets aan de hand. Ik scheurde de straat in, zette mijn auto op de oprit en rende naar de deur. Ik zag dat Hassan's auto er niet stond. Ik belde aan. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Toen deed Lana de deur open. Ze keek verbaasd. ''Wat doe jij hier?'' Schreeuwde ze. ''Ik kom even bij Aya kijken, ik ben zuster geweest dus misschien is het ernstig.'' Ik wilde naar binnen lopen, maar ze hield me tegen. ''Jij gaat helemaal nergens heen tante. En nu weg voordat ik de politie bel.'' Ik was haar helemaal zat en duwde haar hardhandig opzij. ''Aya! Aya waar ben je?'' Achter me rende Lana naar de telefoon. Van mij mocht ze de politie bellen, maar ik moet weten of het goed gaat met Aya. Ik rende de trap op naar boven. De deur van haar kamer stond open en ik zag haar op bed liggen. Ik haastte me naar haar toe. ''Engeltje, wat is er met je?'' Toen ze me zag begon ze hard te huilen. Ik pakte haar stevig vast. ''Wat is er, waar heb je pijn?'' Ze wreef over haar buikje. Ik tilde haar shirtje op. Haar buik was helemaal opgezet, dit betekende geen goeds. Zijn ze helemaal gek geworden. Ze moet hier weg, naar het ziekenhuis. Het volgende moment werd ik vanachter bij mijn schouders gepakt. ''Wat doe jij hier? Wegwezen!'' Ik schrok van Hassan's bloeddoorlopen ogen. Wat een engerd. ''Hassan laat me los! Ze moet naar het ziekenhuis!'' Zei ik vastbesloten. Ik stribbelde flink tegen, maar dit maakte alles nog erger. Hij smeet me de kamer door en ik kwam met mijn hoofd hard tegen de muur terecht. Ik viel op de grond en alles draaide voor mijn ogen. Ik hoorde Aya hard gillen. Een warme vloeistof druppelde langs mijn gezicht. Ik voelde met mijn hand en zag dat het bloed was. Hassan boog over me heen en trok me ruw aan mijn armen omhoog. ''Je gaat nu mijn huis uit, ik ben je zat. Het is mijn dochter verdomme!'' Ik was zo versuft dat hij me zonder moeite de trap af kreeg. Beneden vond ik kracht terug en krabde hem in zijn gezicht. Hij werd woedend, gaf me een klap in mijn gezicht, deed de deur open en gooide me op straat. Ik gilde zo hard als ik kon. Sloeg op de deur en de ramen, maar hij deed niet open.

Toen hoorde ik sirenes en zag een politieauto de straat inrijden. Ik rende ernaartoe voor hulp, maar in plaats van dat ze die gaven, gooide ze me op de grond, sloegen me in de boeien en stopten me in de auto. Ik kon het niet geloven. Schreeuwde de boel bij elkaar en smeekte ze bij Aya te kijken, maar ze luisterden niet. Niemand luisterde naar me. Ik werd behandeld als één of andere crimineel. Mijn jas zat onder het bloed. Mijn wang voelde aan alsof hij in brand stond, zo hard was de klap. Ik zag een andere politiewagen arriveren en de agenten die daar inzaten liepen naar het huis. Ik zag nog net hoe Lana huilend de deur opendeed. Toen reden ze me weg. Weg van Aya.

Op het politiebureau aangekomen werd ik meteen door een agent gefouilleerd. Toen werden er foto's van me gemaakt, vingerafdrukken afgenomen en werd ik in een donkere cel gestopt. ''Ga hier maar afkoelen.'' Had een agent gezegd. Hier begon ik te huilen, en ik kon niet meer stoppen. Mijn hoofd bonkte en voelde loodzwaar aan. Ik had zo een hoofdpijn. Maar ze wilden me niet eens eerst naar het ziekenhuis brengen. Ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld als vandaag