De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

48

Huilend werd ik wakker. Alweer dezelfde nachtmerrie. Met mijn twee wijsvingers streek ik over mijn slapen. Na zo een nachtmerrie stond het al vast dat ik een flinke hoofdpijn zou krijgen. Langzaam kwam ik overeind. Ik keek op de wekker, die aangaf dat het acht uur was. Ik keek naar buiten en zag dat het al schemerig werd. Ik heb de hele middag geslapen, maar nog voelde ik me beroerd. Het liefst wilde ik ook verder slapen, maar het erge is dat ik moet plassen. Heel nodig. Maar hoe ga ik dat doen? Ik keek om me heen op zoek naar iets dat ik als kruk kon gebruiken, maar die vervloekte kamer was zo steriel, ik was nog beter af in dat ziekenhuisbed. BenNabil moet echt wat aan de styling doen in dit huis. Maar aangezien ik hier toch kom wonen, zal dat wel goed komen. ''Daar gaat ie dan.'' Ik sloeg het dekbed van me af en gleed langzaam van het bed af. Ik was trots op mezelf toen ik met beide benen op de grond stond. Maar het deed ontzettend veel pijn als ik rechtop stond dus liep ik maar voorovergebogen, met heel kleine stapjes naar de deur. Dus zo voelen bejaarden zich. Hopeloos. De afstand naar de deur leek wel kilometers ver. Na een tijdje bereikte ik die uitgeput. Toen ik de deur open had gedaan, bleef ik geruisloos staan. Ik probeerde erachter te komen waar in BenNabil zich bevond. Toen ik niets hoorde vervolgde ik mijn weg naar het toilet. Stapje voor stapje liep ik erheen. Gelukkig was het aan de overkant van de hal. Als ik nog een trap op had gemoeten had ik het in mijn broek gedaan.

Ik kon wel juichen toen ik het toilet had bereikt en ging snel naar binnen. Ik plofte neer op de pot en deed mijn behoefte. De pijn was onbeschrijflijk. Die pijnstillers waren natuurlijk allang uitgewerkt. Voorzichtig streek ik met mijn vingers over de wond op mijn onderbuik. Toen ik klaar was stond ik voorzichtig op. Maar dook weer in elkaar van de pijn. Naar huis gaan was toch niet zo een goed idee geweest. Had ik maar nooit naar die arrogante kwal geluisterd. Dan werd ik lekker verwend in het ziekenhuis, in plaats van verwaarloosd in dit huis. Na een paar tellen voelde ik de pijn wegtrekken en ik probeerde weer rechtop te staan. Ik hees mijn broek op en trok door. Onbewust liepen de tranen over mijn wangen. Zo een pijn had ik. Ik opende de deur en stapte het toilet uit. ''Wat doe jij uit bed?'' Ik schrok zo van de diepe stem dat ik een gil slaakte. Nog net op tijd hield ik me vast aan de deurklink. BenNabil beende op me af en ondersteunde me. ''Waarom huil je Safa?'' Hoe kon hij nou zo een domme vraag stellen. ''Omdat ik pijn heb.'' Siste ik. Toen pas ging bij hem het belletje rinkelen. ''Kom ik til je naar je bed.'' Zei hij besluitvast. Ik schudde hevig met mijn hoofd. '''Nee, ik heb pijn. Raak me alsjeblieft niet aan!'' De tranen vloeiden uit mijn ooghoeken. Geschrokken liet hij me los en zette een paar stappen achteruit. Ik probeerde een paar keer diep adem te halen en veegde toen mijn tranen weg. De pijn trok weg en ik ging weer rechtop staan. BenNabil stond nog op dezelfde plek en hij keek me medelijdend aan. ''Gaat het weer?'' Vroeg hij zacht, alsof hij bang was dat zijn stem de pijn weer wakker zou schudden. Ik knikte. ''Ja, het gaat.'' Voorzichtig deed ik een paar stappen naar voren. Hij snelde naar me toe pakte mijn hand vast. Het was een lief gebaar. Samen liepen we weer naar mijn kamer.

Zachtjes ging ik op het bed zitten. ''Heb je nog wat nodig?'' ''Nee dankjewel, ik red me wel.'' Zei ik snel. ''Dat heb ik gemerkt ja.'' Zei hij sarcastisch. Het was me nog steeds een raadsel, hoe hij het ene moment zo vriendelijk kon zijn en het volgende moment zo afstandelijk. Ik besloot het op de man af te vragen. ''Waarom ben je zo?'' Hij keek me niet begrijpend aan? ''Hoe ben ik?'' Ik slikte even en ging toen verder. ''Het ene moment zorgzaam en attent en het andere moment weer de bekende afstandelijke kwal die ik leerde kennen.'' Hij antwoordde niet direct, maar bleef me een poos aankijken. Ik wist dat hij mijn vraag niet kon beantwoorden, want hij wist het zelf niet. ''Wat kan ik zeggen, je haalt het slechtste in me naar boven.'' ''Onzin, als ik je met je neefje en je nichtje zie. Of met je ouders dan zie ik een heel andere man dan nu op dit moment.'' Hij draaide zijn hoofd weg en keek uit het raam. Dit is wie ik ben Safa, accepteer het.'' Ik knikte, maar accepteren zou ik het nooit. Zijn ware aard moet en zal naar boven komen, en of dat nou de duistere of de liefdevolle kant is? Het kan me niet schelen. Toen draaide hij zich om en liep naar de deur. Ik raakte in paniek bij de gedachten dat ik weer alleen zou zijn in de kamer en dat dezelfde nachtmerrie me zou achtervolgen. ''Fahd, wil je alsjeblieft bij me blijven tot ik in slaap ben gevallen?'' Het was eruit voor ik er erg in had. Hij stond stil. Met zijn rug naar me toe en met zijn hand op de deurklink. Wat ging hij doen? De deur uitlopen, of bleef hij bij me? Hij liet de deurklink los en draaide zich om. Mijn hart maakte een sprongetje. Zonder iets te zeggen liep hij naar me toe. Hij pakte het dekbed vast en deed hem omhoog zodat ik er gemakkelijk onder kon kruipen. Toen ik goed lag, klopte ik op de plek naast me. Hij liep om het bed heen en ging naast me op het bed liggen. Op het dekbed weliswaar. Want je kon veel van BenNabil zeggen, maar een heer, dat was hij zeker. Daar lagen we dan. Geluidloos naar het plafond starend, ieder in zijn eigen gedachten. Een nieuwsgierig gevoel bekroop me, waar zou hij aan denken? Ik durfde het niet te vragen.

Ik klikte het nachtlampje aan. Ik was in slaap gevallen en het was duidelijk dat ik niet de enige was. Ik keek opzij naar zijn slapende gelaat. Zou hij het koud hebben? Ik kwam overeind en pakte het laken dat op het bed lag. Voorzichtig spreidde ik het over hem heen. Ik bestudeerde zijn gezicht. Elke centimeter sloeg ik op in mijn hoofd. Hoe zou zijn huid aanvoelen? Zal ik? Voorzichtig bracht ik mijn hand naar zijn gezicht. Met mijn vingertoppen beroerde ik zijn gezicht. Door zijn wenkbrauwen, over zijn neus en langs zijn wang. Ik hield mijn adem in toen hij zich bewoog. Gelukkig werd hij niet wakker. Ik schoof zachtjes naar hem toe en legde mijn hoofd op zijn borst. Zijn hart klopte op het ritme van zijn ademhaling. Mijn hele lichaam ontspande zich en voor het eerst was ik niet bang om te gaan slapen. Hij was hier, hij was hier om me te beschermen tegen boze geesten uit het verleden.