De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

50

Ademloos bekeek ik mezelf in de spiegel. Ik zonderde me helemaal af van het gekakel buiten de paskamer en keek alleen maar naar de prachtige roomwitte jurk die mijn lichaam sierde. Ik streek met mijn vingers heel voorzichtig over het kanten borduursel. ''Heb je hem nou al aan?'' Hoorde ik Charlotte vanuit het pashokje roepen. Ik moest lachen om haar ongeduld en bewoog me naar de deur. Ik deed de deur open en een paar seconden later stond ik voor drie paar grote geworden ogen. Niemand die iets zei, en dat maakte me een beetje nerveus. ''En wat vinden jullie ervan?'' Bracht ik zachtjes uit. Kleine Aya was de eerste die wat zei. "Tante Safa, je ziet eruit als een prinses!'' Charlotte en BenNabil's moeder knikten langzaam ter bevestiging. Charlotte deed een stap naar voren en gaf me een zoen op mijn wang. ''Als hij niet verliefd op je wordt de dag dat hij je zo ziet, dan is het een ezel.'' Fluisterde ze zacht. Ik kreeg een hoofd als een boei. Ik wilde helemaal niet aan hem denken. Al was dat natuurlijk onmogelijk, aangezien we over een week trouwen. ''Safa, al vanaf dag één beschouw ik je als een dochter, en ik kan je niet vertellen hoe blij ik ben dat jij mijn zoon huwt. Hij kan soms erg lastig zijn, maar daar weet jij wel raad mee. Je bent prachtig.'' Ik was ontroerd door haar lieve woorden en bukte me naar haar toe om haar hoofd te kussen. Even dacht ik aan mijn moeder en zus. Ik zou de hele wereld willen geven om hen erbij te hebben op de belangrijkste dag van mijn leven. Een traan biggelde langzaam naar beneden, snel draaide ik me om zodat ze mijn verdriet niet op zouden merken en veegde de ontsnapte traan weg. ''Dus dit wordt de jurk?'' We riepen allemaal een volmondig, JA, naar de verkoopster. Ze moest lachen. ''Charlotte, kun jij me helpen deze jurk uit te krijgen?'' Ze knikte en liep met me mee. ''Aya, blijf jij hier wachten met mevrouw BenNabil?'' Maar ze hoorde me allang niet meer. Ze had haar oog op een miniatuur, van mijn jurk gevestigd en ik kon wel raden wat ze op dit moment dacht. Die gaat haar prachtig staan. Ik keek naar de verkoopster en knikte naar de jurk die Aya in het vizier had. Ze begreep de hint en lachte. In het pashokje aangekomen plofte ik neer op de stoelen liet mijn verdriet de vrije loop. ''Lieverd, wat is er met je?'' Vroeg een geschrokken Charlotte na het zien van mijn tranen. Ik wilde wel praten, maar dit lukte niet door de gigantische brok in mijn keel. ''Ik... Ik mis mijn moeder en mijn zus!'' Wist ik er toen met moeite uit te krijgen. ''Dat ze hier niet zijn, mij niet kunnen zien. Ik vind dat gewoon zo moeilijk.'' Charlotte knikte begrijpend, pakte mijn hand vast en kneep hier geruststellend in. ''Lieverd, jouw moeder en je zus die zien jou wel. Ze zijn altijd bij je, in je hart. En ik weet zeker dat ze niet zouden willen dat je op zo een belangrijke dag ik je leven om hen gaat treuren. Je moet juist aan ze denken, om hoe ze waren en dan wordt je allesbehalve verdrietig.'' Ik knikte langzaam en toverde een lach op mijn gezicht. ''Mijn zus zou nu hebben gezegd. 'Hé huilebalk, je gaat trouwen, niet naar de slachtbank!'' Hier moesten we allebei om lachen door onze tranen heen. We bleven nog enkele minuten geruisloos zitten en toen de jurk begon te knellen, vond ik het wel genoeg geweest.

Een paar kilo lichter wandelde ik de paskamer uit. De jurk was inderdaad prachtig, maar o wat was hij zwaar! ''Aya lieverd wil je mijn tas even aangeven, dan kan ik gaan betalen.'' ''Dat is al gebeurd hoor.'' Hoorde ik de verkoopster zeggen. Geschrokken keek ik naar BenNabil's moeder, die me lachend aankeek. ''Je denkt toch niet dat ik je die jurk zelf laat betalen.'' Ik stapte op haar af. ''Mevrouw BenNabil, ik vindt het heel erg lief van u, maar dit kan ik onmogelijk aannemen, heeft u enig idee hoe duur die jurk is!'' Ze moest lachen en wuifde mijn woorden weg. Alles om mijn schoondochter en Aya gelukkig te zien.'' Ik keek om me heen op zoek naar die kleine. Toen ik haar gevonden had en de gelukzalige glimlach op haar gezicht zag wist ik al hoe laat het was. Ze had ook haar jurk betaald! ''Mevrouw BenNabil...'' Maar mijn mond werd gesnoerd. Ze keek me streng, maar toch vriendelijk aan. Ik vloog haar om de hals en bedankte haar wel duizend keer. Had BenNabil, maar wat meer eigenschappen van zijn moeder geërfd.

Ik draaide de sleutels in het slot en draaide de deur zachtjes open. Zijn auto stond er, wat automatisch betekend dat hij thuis is. Bepakt en bezakt met allerlei tasjes en dé jurken, liepen Aya en ik geruisloos naar binnen. ''Tante Safa, waarom moeten we fluisteren?'' Ik keek haar aan en plaatste een vinger voor mijn lippen. ''Omdat Fahd ons niet mag horen. Kom op, naar boven.'' Ze knikte en samen liepen we stap voor stap de trap op. Bij mijn kamer aangekomen, renden we haast naar binnen en sloten de deur. ''Waar gaan we dit allemaal verstoppen?'' Dacht ik hardop. Ik liep naar de ingebouwde kast en klikte het licht aan. Dit is perfect. Nadat we alles in de kast gepropt hadden gingen we met zijn tweeën weer naar beneden om het eten klaar te maken. Van al dat passen krijg je een ontzettende honger!

Net toen ik begonnen was met het snijden van de uien kwam BenNabil de keuken ingewandeld. Hij had een speelse lach om zijn lippen en keek me aan met een blik die mijn knieën deed beven. Ik keek snel weg voor ik in elkaar zou storten en ging door met het snijden van de uien. ''Dag Aya, dat is een tijd geleden.'' Hij ging op de kruk naast Aya zitten aan de keukentafel. Ze praatten en praatten alsof het oude bekenden van elkaar waren. Ik vond het vertederend om te zien dat hij en Aya het zo goed met elkaar konden vinden. Af en toe voelde ik zijn ogen op me gericht, maar ik keek niet op. En God weet hoeveel moeite me dat kostte. Ik was zo gefixeerd naar hun gesprekken aan het luisteren, dat ik niet doorhad dat de ui al helemaal fijn gesneden was, en met één beweging sneed ik zo in mijn hand. Ik uitte een kreet van schrik en het mes viel met een harde knal op de marmeren vloer. BenNabil sprong op en liep naar me toe. Mijn hand begon al aardig te bloeden. Het was ook zo een scherp mes. ''Tante Safa! Je bloedt!'' Schreeuwde Aya. ''Er is niets aan de hand Aya rustig maar, wil je naar de bijkeuken lopen en een verbandtrommel pakken?'' Zijn stem was uiterst beheerst, waardoor Aya al behoorlijk gerustgesteld was. En ik ook, want bij het zien van die diepe snee was ik ook wel even geschrokken.

Met gebogen hoofd liet ik mijn hand door hem verzorgen. Ik durfde hem niet aan te kijken. De tranen biggelden over mijn wangen. Of dat door de pijn of de uien kwam, dat weet ik niet. Hij had Aya naar de woonkamer gebracht en de televisie voor haar aangedaan, zodat ze een beetje afleiding kreeg. Ze was erg geschrokken dat arme kind. Ik keek naar hoe hij wat jodium op een gaasje deed en dit over de snee wreef. Het prikte en ik beet op mijn onderlip. ''Waar was je met je gedachten?'' Zei hij uiterst kalm. Mooi niet dat ik hem dat ging vertellen. Ik hield me stil en gaf geen kik. Die zak verdiende het niet. Dit was de eerste keer sinds een week dat hij weer een woord tegen me zei. Sinds dat voorval, die mijn gezicht al rood deed kleuren bij de gedachten eraan, hadden we elkaar steevast ontweken. Hoeveel moeite mij dat ook kostte, ik had het volgehouden. Hij stopte met zijn handelingen, schoof zijn vinger onder mijn kin, en beval me op die manier hem aan te kijken. Met mijn andere hand veegde ik de tranen van mijn wangen. ''Waarom huil je?'' Vroeg hij zacht. ''Omdat ik net uien gesneden heb!'' Riep ik fel. ''Dat was niet het enige wat je gesneden hebt.'' Riep hij op zijn beurt weer. Die zat. Ik wendde mijn blik weer af. Hij rolde verband om mijn hand, behendig, alsof hij dit al meerdere keren had gedaan. Toen hij helemaal klaar was bedankte ik hem en ik wilde weglopen, maar hij liet mijn pols niet los. Ik keek hem vragend aan en voelde mijn hart steeds sneller kloppen. ''Die avond...'' Begon hij. Hier kon ik niet naar luisteren. ''Je hoeft niets te zeggen.'' Zei ik zacht. ''Jawel, ik heb je slecht behandeld. Ik vond het fijn, maar...'' Ik rukte mijn hand los. ''Dat laat je dan op een rare manier zien.'' Zei ik boos. Hij deed weer een stap naar voren en kuste me. Snel, alsof het een gewoonte was. Even dacht ik dat ik het me verbeeld had, maar mijn steeds warmer wordende lippen verrieden dat het wel degelijk was gebeurd. ''Zijn jullie weer verliefd?'' Beiden schrokken we op bij het zien van Aya in de deuropening. Ze had een glimlach van oor tot oor op haar gezicht. Snel deed ik een stap bij hem vandaan. ''Hartstikke verliefd Aya!'' Zei hij lachend, zonder zijn blik van me af te wenden. Mijn hoofd werd zo rood als een boei. ''Genoeg grapjes, ik ben weer heel. Kom op, de macaroni wacht.''