De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

81

Het was muisstil in de behandelkamer. Zowel de gynaecologe als ik spitsten onze oren om het hartje te kunnen horen. Met haar blik op de monitor gevestigd bewoog ze over mijn, nu nog platte buik. Een heel klein mensje werd belicht. Ik glunderde, maar werd meteen weer serieus toen ik naar haar keek. Haar blik stond ernstig, wat mij bijzonder ongerust maakte. ''Waarom duurt het zo lang?'' Vroeg ik angstig. Ze reageerde niet meteen. Na wat een eeuwigheid leek te duren, hoorden we ineens een hoop kabaal. ''Aaah, daar hebben we hem.'' Kort daarna hoorde ik het. De hartslag, er leefde dus echt een mensje in me. Ik had een lach van oor tot oor. ''Gefeliciteerd.'' Ik bedankte haar wel duizenden keren. De tranen rolden rijkelijk over mijn wangen. Ik wordt moeder!

Met mijn hoofd in de wolken liep ik een half uur later het ziekenhuis uit. Het is een wonder. Een wonder van Allah. Na alle pijn en ellende in mijn leven is er dan eindelijk een sprankje geluk. Nu nog heel klein, maar het betekende alles voor me. Opeens was iedereen zwanger, of had iedereen een baby. Waar ik ook liep zag ik vrouwen met kinderwagens. Er ging een heel nieuwe wereld voor me open. Toen ik een stelletje achter de kinderwagen zag lopen werd ik meteen met mijn neus op de feiten gedrukt. Het feit dat hij van me wil scheiden. Hij weet dan niet dat ik zwanger ben, maar ik wil ook niet dat hij bij me blijft omwille van de baby. Hij moet bij me blijven omdat hij van me houd. Ik stapte de auto in en wist wat me te doen stond. Ik ga naar hem toe. Ik vertel het hem, vandaag nog.

Het kostte me bijna een half uur mijn auto ingeparkeerd te krijgen. Hier was ik al geen held in, maar nu de zenuwen door mijn lijf gierde, bakte ik er al helemaal niets van. Dit tot grote ergernis van de rij automobilisten die was ontstaan. Toen ik er eindelijk instond scheurden de auto's langs me heen. ''Nou ja zeg, wat een haast.'' Ik stapte uit en slikte een paar keer toen ik voor het riante advocatenkantoor stond. De laatste keer dat ik hier was, hebben we zo een heerlijke middag gehad. Ik kreeg kippenvel als ik eraan dacht. Ik raapte alle moed bij elkaar en stapte naar binnen. Ik had geen zin me bij de balie te melden, dus liep ik meteen door naar de liften.

Een 'ping' gaf aan dat ik op de gewenste verdieping was. Mijn zelfverzekerdheid werd met de minuut minder. Ik probeerde mezelf moed in te spreken, maar dit werkte juist averechts. Ik wilde net weer terug naar beneden toen ik mijn naam hoorde. ''Mevrouw Baqir, u kunt doorlopen.'' Verbaasd keek ik naar de balie medewerkster. Ik dacht dat ze een hekel aan me had, maar ze deed bijzonder vriendelijk tegen me. Wat onwennig liep ik haar voorbij. Ik lachte nog even naar haar en stond toen voor de massieve deur. ''O Allah, sta me bij.'' Prevelde ik zachtjes. Ik legde mijn hand op de deurklink en heel zachtjes opende ik de deur.