De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

88

''Zij wordt uitgemaakt voor schaap, en dan ben ik degene die overdrijft?'' Ik was ziedend van woede. En de domme blik, van de nog dommere stagiaire maakte me nog kwader. ''Mevrouw 'Baakier', het zijn kinderen. Ik kan hun mondjes niet allemaal afplakken met tape.'' En ze grijnsde haar gele tanden bloot. Die grijns verdween direct toen ze zag dat ik niet mee kon lachen. Als het klaslokaal niet gevuld was met kinderen, inclusief een nieuwsgierig kijkende Aya, dan had ik haar een mep verkocht. Ik telde in mijn hoofd tot tien. ''Ik wil je leidinggevende spreken.'' Zei ik zo beheerst mogelijk. Ik zag aan haar gezicht dat ze was geschrokken, maar dat kon me niets schelen. Hoe haalt ze het in haar hoofd zo met mensen om te gaan. Haar stilzwijgen zei genoeg. Ik moest mezelf inhouden geen brede grijns van victorie op mijn gezicht te toveren. Ze draaide zich om en liep naar Aya toe, met mij op de voet gevolgd. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en luisterde aandachtig naar wat ze te zeggen had.

''Aya, ik hoorde van je tante dat je wel eens wordt gepest.'' Wel eens? Ik hield me in. Ik zag hoe Aya verlegen haar hoofdje op en neer knikte. Het gebaar was nauwelijks zichtbaar. ''Ik zal vandaag voor de hele klas een thema pesten behandelen. Ik denk dat de pestkoppen er daarna mee ophouden, maar is dit niet zo, dan moet je het me meteen komen vertellen, oké?'' Nu keek Aya op. Ze knikte zichtbaar en op haar gezichtje verscheen er zelfs een lach. Mijn dag kon niet meer stuk. Ik moest toegeven dat ze het toch goed heeft aangepakt. Nadat ze zich naar me omdraaide bedankte ik haar daarom ook voor haar tijd. Ik schonk Aya een knipoog en wandelde toen het lokaal uit. Ik kon niet wachten haar vanmiddag uit te horen.

Op mijn gemakje liep ik terug naar huis. Het was aardig fris, maar dat deerde me niet. Ik hield van de herfst, en nog meer van de winter. Dat is ook het enige dat ik gemist heb in de tijd dat ik nog in Marokko woonde. De echte koude winterdagen. Waarbij je thuis heerlijk onder een warme deken ligt en de takken verstopt zitten onder een laagje ijs. Prachtig. De baby zal ook in de winter geboren worden, ik ben benieuwd of zij ook zo van de winter gaat houden. Ik moest lachen om mezelf. Aya had me duidelijk aangestoken met haar voorspelling, dat het een meisje wordt. Toen ik voorbij het meertje liep hield ik even halt. Ik dacht aan vrijdagavond en meteen verscheen er een voldane glimlach op mijn gezicht. Ik ben trots op mezelf.

Ik gooide de sleutels op het kastje en liep naar de woonkamer. Ik plofte neer op de bank en probeerde mijn laarzen uit te schoppen. Dit lukte niet in een zittende positie dus stond ik zuchtend op. Ik ontdeed me meteen van mijn jas en liep door naar de keuken om een lekker kopje thee te zetten en een broodje te maken. Ik was blij dat ik vandaag nog vrij was. Dit wordt een heerlijk luierdagje voor mij en de baby. Er verscheen meteen een lach van oor tot oor op mijn gezicht. Het is zo vreemd. Je bent zo gewend alleen te zijn, maar dat is nu gewoon niet meer zo. En hoe raar het ook klinkt, ik voel haar gewoon in mijn buik zitten. 's Avonds als ik in bed lig en de slaap niet wil komen, vertel ik haar hele verhalen. Net als ik dat vroeger voor Aya deed in Marokko, toen we nog bij oma woonden. Heerlijk vond ze het om helemaal dicht tegen me aan te kruipen en te luisteren naar de sprookjes die ik vaak ter plekke verzon.

Ik schaterde het uit van het lachen en stikte bijna in mijn broodje kaas. Hij was niet voor niets mijn lievelings cabaretier. Zo mijn humor! Toen ik de brievenbus hoorde dichtklappen stond ik op om te kijken wat voor post er op de deurmat lag. Nog na lachend van de goede grap die Najib daarnet maakte, raapte ik de post van de grond en neusde nieuwsgierig door het stapeltje. De rekeningen gooide ik ergens in een hoekje. Er zaten twee dikke enveloppen tussen. Ik maakte eerst de grootste open en lachte mijn nieuwe contract tegemoet. Wat ben ik blij dat ik weer aan het werk ga. Ik legde het contract weg, die lees ik later wel goed door. Ik opende de andere envelop. Ik haalde er een pak papier uit en even moest ik aan de scheidingspapieren denken. Mijn ogen vlogen over de regels op de eerste pagina. En bij elk woord dat ik las werd mijn blik geschokter. Mijn bloed kookte en de rook kwam nog net mijn oren niet uit. Ik sloeg de bladzijden om en viel bijna steil achterover toen ik las om wat voor bedrag het ging. Dacht hij nu werkelijk dat ik geld van hem ging aannemen. Eerst zet hij me zonder pardon op straat om vervolgens met een 'afkoopbedrag' op de proppen te komen. Ik gilde het nog net niet uit. Woedend pakte ik de stapel vast en scheurde uit alle kracht het hele boekje in honderden stukken uiteen. Mijn borst ging hevig op en neer van alle inspanning. Ik liep naar het bureau en trok in één ruk de la open. Ik haalde een envelop tevoorschijn en schreef het adres van zijn kantoor op de voorkant. Ik zocht snel naar een postzegel en was dan ook blij toen ik die in het hoekje van de la had gevonden. Ik likte de zegel nat en plakte hem in de hoek van de envelop. Ik pakte de gescheurde stukken papier op en propte ze in de envelop waarna ik hem voldaan dicht likte. Die gaat zo meteen op de post. Het liefst had ik met koeienletters SLAPPE ZAK op de envelop geschreven, maar dit leek me bij nader inzien toch niet zo een goed plan. Hoe haalt die klootzak het in zijn hoofd om mij dit te sturen. Mijn handen begonnen te trillen. Hoe wist hij in Godsnaam mijn adres? Alleen Charlotte weet waar ik woon. En voor zover ik weet heb ik het Rayan vrijdag niet verteld. O, God. Hij zal Fahd toch niets over mijn zwangerschap hebben verteld. Ik raakte in paniek. 'Als hij werkelijk wist dat je zwanger was van hem, dan had hij vrijdag al voor je deur gestaan.' Ik wist dat het stemmetje gelijk had. Dat zou inderdaad zo zijn geweest. Maar nog steeds was het voor mij niet duidelijk hoe hij aan mijn woonadres komt. Ik zal Charlotte er meteen over bellen! Misschien heeft hij haar wel gedwongen het te vertellen. Als dat zo is, is hij nog niet jarig!

''Dit is de voicemail van...'' Geïrriteerd hing ik op. Ik haatte het, dat als ik iemand nodig moest spreken, diegene onbereikbaar was. Nou ja, er zat niets anders op dan het morgen maar te vragen. Na mijn werk zal ik wel even snel naar haar toe gaan. Ik keek op de klok. Daar ging mijn dagje 'heerlijk ontspannen'. Dacht ik teleurgesteld. Ik liet mijn voeten weer in mijn laarzen glijden en trok ondertussen ook mijn jas aan. Gauw griste ik de envelop van tafel en slenterde daarna het huis uit. Hij heeft de gave, zelfs zonder zijn aanwezigheid, mijn hele dag te vergallen!