De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

59

Ik zette de glazen op tafel en vulde die met water. Toen ik het gepiep van de oven hoorde haastte ik me naar de keuken. Ik opende de oven en de heerlijke geur van de pissige lasagne drong mijn neusgaten binnen. Ik zette de ovenschaal op het aanrecht om af te koelen en ik besloot nog een lichte salade te maken. Ik moest wel opschieten want hij zou enkel moment thuis kunnen komen. Thuis? Zo voelde het echt al. Er miste alleen nog een belangrijk iemand, maar daar zou ik het vanavond met BenNabil over hebben. Immers heeft hij me beloofd dat ik Aya spoedig na ons trouwen terug zou krijgen.

Alles stond op tafel, ik had me nog snel kunnen omkleden en zat ook al klaar. De enige die er nog niet was, is BenNabil. Ik keek op de klok die boven de haard stond. Half zeven. Waar blijft hij? Zal ik kaarsen aansteken? Nee Safa, straks denkt hij nog dat je jezelf aan hem opdringt, zei het welbekende stemmetje in mijn hoofd weer. Eigenlijk moest ik ook wel lachen om de hele situatie. Als iemand me een jaar geleden had verteld dat ik zou trouwen met BenNabil en zijn liefde probeerde te winnen met lasagne, had ik diegene voor gek verklaard.

Onbewust gingen mijn ogen weer naar de klok. Kwart over zeven. Van mijn vrolijke bui was niets meer over. Ik stond chagrijnig, maar vooral teleurgesteld op en ruimde alles van tafel. Een traan liep onbeholpen naar beneden. Ruw veegde ik die weg. Je had hem ook gewoon moeten bellen om te vragen hoe laat hij thuis zou zijn. Dan had je, je ook niet hoeven uitsloven keukenprinsesje. Grrr, was er ook een uitknop voor dat irritante stemmetje?

Ik had net de lasagne in de koelkast gedaan toen ik de voordeur hoorde dichtgaan. Snel droogde ik mijn tranen en blies de brok uit mijn keel. Hij mag niet weten dat ik verdrietig ben om het feit dat hij niet op tijd thuis was voor het eten. Ik ging afwassen zodat ik zijn kwallenkop niet hoefde te zien. Wel spitste ik mijn oren. Ik hoorde zijn voetstappen al richting keuken komen. ''Hmm, wat ruikt het hier heerlijk.'' Ik deed net of ik hem niet hoorde en ging doodleuk verder met de afwas. Ik hoorde hem weer enkele stappen zetten. Mijn nekharen die nu overeind stonden, vertelden me dat hij achter me stond. ''Wat heb je gemaakt?'' Ik schraapte mijn keel. ''Lasagne.'' Ik vloekte in mezelf over het feit dat de afwas op was en ik me dus moest omdraaien. Dit deed ik dan ook zonder hem aan te kijken. ''O, daar ben ik dol op. Waar staat het?'' Zijn onschuldige toontje irriteerde me mateloos. ''In de koelkast. Ik hoop dat je weet hoe de magnetron werkt.'' Met grote passen liep ik de keuken uit. Ik hoop dat hij stikt in het eten. Plots wordt ik bij mijn arm gepakt. Boos keek ik op. ''Wil je me loslaten, je doet me pijn!'' Aan zijn blik te zien, was hij niet van plan te doen wat ik vroeg. ''Zeg, is er misschien wat? Waarom doe je zo tegen me?'' Ik kookte werkelijk. ''Nou heel misschien doe ik zo tegen je omdat, dat ik me een uur heb staan uitsloven in de keuken om een lekkere maaltijd voor meneer te maken. Dezelfde meneer op wie ik daarna nog een uur aan tafel heb gewacht, om die lekkere maaltijd te nuttigen. Maar meneer is te lui om de telefoon te pakken en door te geven dat hij later thuis is en ik me dus niet voor Jan met de korte achternaam hoef uit te sloven!'' Ik rukte mijn arm uit zijn ijzeren greep en liep boos de trap op. Ik hoorde hoe hij achter me aan de trap op stormde. Binnen drie tellen was hij al bij me. Weer greep hij me vast, dit keer niet ruw, maar voorzichtig alsof ik breekbaar was. Ik stopte, maar keek hem niet aan. ''Het spijt me, je hebt gelijk. Ik heb totaal geen rekening met je gehouden, maar ik had ook helemaal niet verwacht dat je zou koken vanavond.'' Ik knikte. En je hebt me ook niet gevraagd, waarom ik zo laat ben..'' Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn koppigheid en ik keek hem vragend aan. ''Nou?'' Hij lachte. En die lach zorgde ervoor dat mijn woede als sneeuw voor de zon verdween.

Vol spanning opende ik de mooi ingepakte doos die hij me zojuist overhandigde. Het liefst wilde ik het inpakpapier openscheuren net als een klein kind dat doet. Maar ik wilde hem niet afschrikken. Toen ik de doos open had gekregen wist ik niet wat ik moest zeggen. In de doos lach een pakje. Daarop stond een strandbed afgebeeld. Kennelijk was mijn reactie lachwekkend, want hij schaterde het werkelijk uit. ''Safa, je had je gezicht moeten zien! Til het pakje er eens uit.'' Ik deed wat hij vroeg. Wat ik toen zag deed me in de lucht springen van opwinding. ''Twee tickets naar de Malediven?'' BenNabil moest nog harder lachen dan hij zojuist deed. ''Maar wanneer vertrekken we? En je werk dan? Kan je wel vrij krijgen?'' Hij legde me het zwijgen op door zijn lippen op die van mij te drukken. Zacht kuste hij me. De vlinders in mijn buik dwarrelden rond en de adrenaline gierde door mijn lijf. Ik opende mijn mond en beantwoorde zijn kus. Het duurde veel te kort. Hij keek me grijnzend aan. ''Je praat teveel Safa Baqir.''