De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

53

Ik volgde de vloeiende beweging van de naald die nog geen millimeter boven mijn huid danste en lijnen henna op mijn handen achterliet. Ik werd wakker geschud door mijn schoonmoeder die breedgrijnzend naast me kwam zitten. ''Dochter, je ziet er prachtig uit.'' Er liep een rilling over mijn rug. Nooit zal iemand de plaats van mijn moeder innemen, maar ik ben blij dat er iemand is die haar taken enigszins over kan nemen. ''Dank u wel mevrouw BenNabil.'' ''Liefje, noem me niet zo. We zijn nu familie.'' Ik knikte. ''Dank u wel Geltie.'' Ze knikte tevreden, plantte een kus op mijn wang en stond toen weer op. Ik keek de kamer rond. Op mijn schoonzus, Aya en Charlotte na kende ik niemand die zich in de kamer bevond. Allemaal waren ze aan het zingen, dansen en klappen. Ook Aya stond te swingen en keek me met pretoogjes aan. Waarom Allah, waarom heeft u me, de twee belangrijkste mensen uit mijn leven afgenomen. De twee mensen die ik het hardst nodig heb op deze dag. Mijn hennadag. Een traan biggelde langs mijn wang naar beneden en snel boog ik mijn hoofd voordat iemand het zou zien.

''Zo ik ben klaar.'' Ik bekeek het resultaat op mijn handen en voeten. ''Dankjewel, het is prachtig!'' Riep ik gemeend. ''Heel veel geluk in je huwelijk.'' Ik forceerde een glimlach. Ik kan alle geluk wel gebruiken. Dacht ik gefrustreerd.

De vrouwen waren allemaal gaan zitten aan tafel en genoten duidelijk van het feestmaal dat voor hen op tafel stond. Mijn maag protesteerde hoorbaar, maar ik kon niet opstaan, want dat zou mijn henna helemaal verprutsen. Ik zocht naar alle mogelijke manieren om Charlotte's aandacht te trekken, maar ze was zo druk met praten. Die ouwe kwebbeltante ook! Ik had honger en wilde een hapje van die overheerlijke kip!

Nadat iedereen zijn vingers had afgelikt was het tijd voor ze om naar huis te gaan. Charlotte is eerder naar huis gegaan om Aya naar bed te brengen. Die is namelijk doodmoe en dat is niet gek. De dag heeft lang genoeg geduurd. Iedereen kwam één voor één op mij afgelopen om me veel geluk te wensen en me te zoenen. Gelukkig hadden we er voor gekozen om de hennadag gewoon hier bij BenNabil thuis te vieren. Nu hoef ik tenminste nergens meer heen. Nadat alles opgeruimd was en iedereen behalve mijn schoonmoeder en schoonzus was vertrokken kon ik pas weer adem halen. Mijn hemel, was dit allemaal familie?

Lachend kwamen ze beide de kamer inlopen. ''O lieverd je zal wel moe zijn.'' Mijn schoonmoeder kwam op me aflopen. Je henna mag er pas over een paar uur af, dus je zult nog even moeten wachten met omkleden. Ik knikte. ''Gaan jullie maar naar huis, ik doe even mijn ogen dicht.'' Ze knikten. ''Kunnen we verder nog iets voor je doen?'' ''Nee, dank jullie wel. Jullie zijn schatten.'' Beiden gaven me nog één zoen. Toen ik de voordeur hoorde dichtvallen, vielen ook mijn ogen vrijwel meteen dicht. Eindelijk.