De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

32

Ik open één oog om te zien hoe laat het is. 03.17, geeft de wekker aan. Aaah! Ik val nooit meer in slaap. Ik draaide me op mijn rug. Mijn kussen legde ik over mijn gezicht. ''Ik wil je Safa Baqir, en als ik iets wil dan krijg ik het ook.'' Die woorden malen al de hele nacht door mijn hoofd. Wat bedoelt hij ermee? Bedoelt hij dat hij me wil, omdat hij misschien iets voor me voelt? Bij die gedachte alleen al werd ik misselijk. Ik weet niet wat ik nu moet voelen. Hij klonk wel erg zeker van zijn zaak. Hij moet niet denken, dat ik hem in de armen ga springen. Pff, ik moet morgen werken en heb nog geen vijf minuten geslapen! Zo blijf ik nog de hele nacht woelen, denken, gillen. Totdat ik rond 05.00 eindelijk in slaap val.

Ik schrik me een ongeluk als de wekker gaat. Vlug druk ik hem uit. Mijn hoofd bonkt en mijn ogen weigeren open te gaan. Zo kan ik toch niet gaan werken? Na lang piekeren, besluit ik me ziek te melden. Het is schandalig, ik weet het. Maar zo hebben zo ook niets aan me. Ik sta op om mijn werk te bellen. Nadat ik het nummer ingetoetst heb wacht ik geduldig af tot iemand opneemt. ''Met Marcha.'' ''Hoi Marcha, met Safa ik ben ziek en kan niet komen vandaag.'' ''O God kindje, je klinkt inderdaad niet best. Ziek lekker uit en kom maar weer opdagen als je echt beter bent.'' ''Dankjewel Marcha, zal ik doen.'' Nadat ik heb opgehangen voel ik me nog schuldiger dan daarvoor. Maar goed, er valt nu niets meer aan te doen. Ik werk hard en dat weten zij ook. Ik besluit even een verfrissende douche te nemen om die hoofdpijn weg te werken.

Pff, ik heb nog steeds hoofdpijn, zelfs na twee aspirientjes. Charlotte belde me net, dat ze onderweg is om te vertellen over de 'nacht van haar leven'. Ze klonk zo opgewekt, dat ik er ook een lach van op mijn gezicht kreeg. Ik zet even een kopje thee en net als ik de theepot heb gevuld gaat de bel. Ik doe de deur open en zie Charlotte, in dezelfde kleding als gisteravond en dito dromerige blik voor me staan. ''Kom binnen dirty slet!'' Ze moest erom lachen en liep langs me mijn woning in. Met een plof liet ze zich op de bank vallen. Nog steeds die dromerige blik in haar ogen. ''Safa, ik ben verliefd!'' Ze ging languit liggen en ik pakte lachend een stoel om op te zitten. ''Op wie?'' Vroeg ik expres alsof ik niet wist wie het was. ''Op Carlos natuurlijk! Safa het was de nacht van mijn leven.'' Ze sloot haar ogen en even dacht ik dat ze in slaap was gevallen. ''Hij weet gewoon precies wat een vrouw wil.'' Vertel mij wat, dacht ik bitter. Doelend op BenNabil. Nadat ze haar stomende nacht tot in details uit de doeken had gedaan, wat overigens veel gelach, gebrul en gegil opleverde was het even stil. ''Waarom was je nou zo snel weg? En waarom stond BenNabil meteen op, nadat jij het restaurant uitliep?'' Ik wuifde het weg. ''Hij wil me.'' Kwam er toen moeizaam over mijn lippen. Ze kwam abrupt overeind en keek me met grote ogen aan. ''Hij wil je? Hoe bedoel je? Zei hij dat?'' Ik knikte. Daarop gilde ze het uit en sprong op en neer op de bank. ''Waarom kijk je niet blij?'' Vroeg ze toen ze eindelijk gekalmeerd was. ''Waarom ik niet blij ben? Omdat ik niet weet wat hij bedoeld?'' Ze begon te lachen. ''Lieve Safa, wat zou hij nou bedoelen als hij tegen jou zegt, dat hij je wil?'' Ik stond op. Charlotte ik weet wat hij heeft gezegd, maar wat heb ik er nou aan als het puur lichamelijk is. Ik wil alles.'' ''Natuurlijk wil je alles. Waarom vroeg je dan niet wat zijn intenties zijn?'' ''Omdat het me overviel. Ik stond aan de grond genageld en nadat hij het zei, liep hij weg. Ik stond zeker nog een half uur ongeroerd op mijn plek voordat ik wakker werd en naar huis ging.'' Ik zag hoe Charlotte moeite deed haar lach in te houden. ''Lach me niet uit!'' Hierop proestte ze het uit en het duurde een tijdje voor ze weer gekalmeerd was.

''Oké, het spijt me. En al is het puur lichamelijk, wat maakt het uit?'' ''Heel veel.'' Het kwam er feller uit dan de bedoeling was. ''Charlotte, ik ben in mijn leven heus wel een paar keer versierd, maar al die keren heb ik geen moment de neiging gehad er op in te gaan, omdat ik niets voelde. Maar bij BenNabil is het anders. Bij hem voel ik me...'' ''Sexy?'' Ik knikte. ''Bel hem dan! Vraag wat het precies is dat hij van je wilt. Dan heb je duidelijkheid.'' Ik wist dat ze gelijk had, maar ik wist ook dat ik misschien wel helemaal geen duidelijkheid wilde. Bang om afgewezen te worden. Maar nog een paar nachten als deze en ik kan mezelf opvegen. ''Denk er nog maar over na. Ik moet naar de redactie, als er iets is bel me meteen!'' Ze stond op en drukte een kus op mijn wang. ''Charlotte, dankjewel. En zodra je iets van je casanova hoort, moet je me meteen bellen!'' ''Ik beloof het!''

De hele dag heb ik allemaal klusjes gedaan in huis om maar niet aan hem te hoeven denken. Je kunt letterlijk van de grond eten, zo schoon is het. Tijdens het kloppen van de bank, vond ik Charlotte's sleutels tussen de kussens. Die waren er zeker tussen gevallen toen ze er als een klein kind op stond te springen. Ik moest lachen als ik aan haar dacht. Dat arme kind is bijna net zo verliefd als ik. Bijna.
Ik heb het er zo warm van gekregen dat ik mijn T-shirt uittrek en mijn broek verruil voor een short. Dansend sta ik in de keuken mijn pasta klaar te maken. Maar ik krijg die vervloekte sauspot niet open. Na een tijdje duwen en trekken schiet het deksel eraf en beland de helft van de inhoud op mijn hemdje. Dit is dus typisch Safa! Ik heb geen zin me nog eens om te kleden en ga door met koken. De saus moet nog een paar minuutjes op een laag pitje verder koken.