De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

65

Ik stond op en ijsbeerde door de kamer. Ik wist me werkelijk geen raad. Honderden vragen dwaalden in mijn hoofd rond. Snel raapte ik al onze spullen bij elkaar en propte alles in de koffers. Tijd om iets op te vouwen had ik niet. Ik zat op de grond met moeite een koffer dicht te ritsen toen Fahd zingend de badkamer uit kwam lopen. Ik veegde snel mijn tranen weg, maar durfde hem niet aan te kijken. ''Liefje, volgens mij ben je een beetje in de war, we gaan morgenavond pas weg.'' Met tegenzin stond ik op en keek in zijn pretoogjes. Dit maakte mij nog meer aan het huilen. Ik zag dat hij schrok, hij kwam naar me toelopen en nam me in zijn armen. ''Safa, wat is er met je aan de hand?'' Mijn hart ging tekeer, maar ik vermande me en deed een stap naar achter. Ik moet sterk zijn. In gedachten zocht ik naar de juiste woorden om hem te vertellen wat Rayan mij in alle paniek had verteld. ''Fahd je moet even zitten.'' Zei ik snikkend. Hij keek me niet begrijpend aan. ''Safa, ik ga niet zitten vertel wat er aan de hand is.'' Ik knikte. ''We moeten nu naar huis. Rayan belde.'' Bij het horen van zijn naam werden zijn ogen nog groter dan ze al waren. ''Hoezo, is er iets met de kinderen?'' Huilend schudde ik mijn hoofd. Hij pakte me bij mijn bovenarmen vast en schudde me door elkaar. ''Wat is er gebeurd!'' Ik schrok zo van zijn luide stem dat ik het er meteen uitgooide. ''Je vader heeft een hersenboeding gehad!'' Zijn greep verslapte meteen en hij trok zijn armen terug. Ik zag de schrik in zijn ogen. Hij probeerde te praten, maar er kwam geen zinnig woord uit zijn mond. ''Ze zijn hem aan het opereren.'' Zei ik zacht. Alle spullen zijn gepakt, we gaan nu naar het vliegveld. Hij knikte, maar leek niet te horen wat ik zei. Er stonden tranen in zijn ogen, maar hij weigerde zich eraan over te geven. Hij weigerde aan het ergste te denken. Dat er een mogelijkheid is dat zijn vader het niet haalt.

Waar we het geduld vandaan hebben gehaald zo lang in het vliegtuig te zitten is mij onduidelijk. Ik weet bijna niets meer. Alleen dat we met grote moeite van ticket hebben gewisseld met een ander paar uit hetzelfde hotel. Aanvankelijk wilde de vliegmaatschappij de tickets niet omzetten, maar nadat ze de reden hoorden werkten ze alsnog mee. Daardoor was het mogelijk meteen te vertrekken. Godzijdank.
Geen woord, geen woord heeft BenNabil gezegd sinds ik hem heb verteld wat er met zijn vader is gebeurd. Ik durf ook niets tegen hem te zeggen. Bij het opstijgen heeft hij mijn hand vastgepakt en die heeft hij tot de landing niet meer losgelaten. Toen we Schiphol eindelijk verlieten hielden we meteen een taxi aan. Ik was helemaal van slag. Op het eiland was het net middag geworden en hier is het al nacht. BenNabil gaf opdracht zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te rijden. De eerste woorden die ik in uren uit zijn mond had horen komen.

Huilend viel hij zijn broers in de armen. Ik zag dat ze het er ontzettend moeilijk mee hadden. Met name Faouad, dit is de tweede keer dat hij zoiets meemaakt en nog zo jong. Eerst zijn broer en nu zijn vader. Hij staarde maar voor zich uit. Ik liep naar hem toe en gaf hem een knuffel. Hij huilde uit op mijn schouder. ''Het komt goed Faouad. Jullie BenNabil's zijn sterk.'' Hij knikte. Rayan en Fahd waren druk in gesprek. Nu pas merkte ik op dat zijn moeder nergens te bekennen was. ''Waar is je moeder?'' Faouad keek om zich heen, alsof hij het ook niet wist. Het schoot hem blijkbaar weer te binnen, want hij wees naar de wachtkamer. Ik gaf hem een schouderklopje en haastte me naar zijn moeder. Die arme vrouw zal er kapot van zijn. Alvorens ik de wachtkamer inliep droogde ik mijn tranen af om haar niet nog meer van streek te brengen. Ik haalde een paar keer diep adem en stapte toen de kamer in. Ik schrok bij het zien van zijn moeder. Ze zag er werkelijk gebroken uit. Lijkbleek alsof al het leven uit haar gezogen was. Ik liep naar haar toe, bij het zien van mijn bezorgde blik barstte ze in tranen uit. Ik nam haar in mijn armen en kon het zelf ook niet droog houden. Hoeveel tegenslagen moet deze familie nog verwerken. Wanneer is het genoeg? ''Het komt goed, alles komt goed.'' Suste ik haar. Ya Allah, laat alles goedkomen.

Ik schrok wakker toen ik een hand op mijn schouder voelde. ''Ik ga koffie halen, wil je ook?'' Ik was allang blij dat hij tegen me sprak en knikte snel. ''Ga jij maar zitten, ik haal het wel.'' Arme schat, hij was doodop! Voordat ik koffie ging halen liep ik naar het toilet. Ik schrok me dood bij het zien van mijn spiegelbeeld. Ik waste mijn gezicht. Onbewust vloeiden er weer tranen uit mijn ogen, die ik wegspoelde met het water. Kon ik maar hetzelfde doen met de pijn die zij hadden. Wegspoelen met water.

Ik kwam terug met een dienblad met voor iedereen een kopje koffie. Fahd was op de bank in slaap gevallen. Ik overhandigde iedereen een kop koffie en ging naast Fahd op de bank zitten. Ik nam zijn hand in de mijne en streelde die zacht. Het was het enige dat ik nu voor hem kon doen. ''Familie BenNabil?'' We werden wakker geschud door de behandelend arts die de wachtkamer in liep. Iedereen stond met een ruk op. Nog steeds had ik zijn hand vast. De arts had zijn operatiekleren nog aan. Ik probeerde uit zijn blik op te maken hoe het gegaan is, maar die liet niets los. ''Hij haalde de muts van zijn hoofd en het viel me op dat hij met niemand oogcontact maakte. Mijn hart sloeg bijna uit mijn borstkas. Fahd kneep in mijn hand. ''We hebben alles gedaan wat we konden, maar meneer BenNabil is helaas overleden.'' Het drong niet tot me door. Ik kon het niet geloven. Zijn moeder slaakte een kreet en viel Rayan in de armen. Faouad rende de wachtkamer uit en Fahd ging erachteraan. De dokter verontschuldigde zich en liep de wachtkamer uit. Zijn moeder was ontroostbaar. Bij elke kreet die ze slaakte, kromp mijn hart ineen. Alles kwam weer naar boven. De dag dat mijn leven in duigen viel. Dat mijn familie uit elkaar was gevallen. Ik stond daar midden in de kamer te huilen. Niet alleen om mijn moeder en zus, maar ook om mijn schoonvader, Nasir BenNabil . De meest liefhebbende vader en echtgenoot, die ik ooit gekend heb.