De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

78

Als een zombie liep ik over straat op weg naar de parkeergarage, waar ik mijn auto geparkeerd heb. Ik kon nog steeds niet bevatten wat mij zojuist was verteld. Dit is toch raar. Ik neem aan dat als een vrouw zwanger is zij dat toch wel voelt. Of ben ik nou gek? Toen ik langs een drogisterij liep hield ik halt. Wacht eens even, als ik nu zelf een zwangerschapstest doe, dan hoef ik niet nog langer in spanning te blijven. Aangezien mijn afspraak bij de gynaecologe, morgen pas plaats vind. Ik stapte naar binnen en struinde de paden af op zoek naar die vervloekte test. Ah, gevonden. Zoekend stond ik voor de vele schappen zwangerschapstests. Hoeveel moet een vrouw er doen voor ze er zeker van is? Er lagen wel zeven verschillende tests. Ik besloot ze allemaal uit te proberen, zodat er geen twijfel over mogelijk was. Met een vol winkelmandje liep ik naar de kassa om af te rekenen. Er stond een wat oudere dame bij de kassa die me lachend aankeek toen ze een test uit het mandje viste. Toen ze de tweede eruit pakte schonk ze me een knipoog. ''Dan weet je het in ieder geval zeker hè.'' Zei ze lachend. Ik lachte maar een beetje flauwtjes mee. Toen ze haar gezicht boven het mandje boog keek ze verbaasd op. Ik schaamde me werkelijk kapot. Ik bedacht snel iets om me in te dekken. ''Ehm, ik doe een onderzoek naar welke test het meest betrouwbaar is.'' Loog ik snel om van haar vragende blik af te zijn. Ze knikte goedkeurend, noemde het bedrag en deed ze langzaam in een tasje. Ik kreeg de neiging ze uit haar handen te trekken en weg te rennen, want als ze op dat tempo doorgaat, sta ik hier morgen nog.

Na wat een eeuwigheid leek te duren sta ik buiten. Met het tasje, waar mijn lot in zit. Mijn toekomst. Vandaag zou alles duidelijk worden. In de verte was een lichtflits te zien, wat aangaf dat er een flinke bui op komst was. Ik liep wat sneller door naar mijn auto, het laatste waar ik zin in had was als een verzopen kat thuiskomen.

Toen ik de deur dicht hoorde klappen, stormde ik er naartoe. Een verbaasde, zeiknatte Charlotte sloeg me gade. ''Zo jij hebt haast.'' Normaal zou ik in lachen uitbarsten als ik haar zo zou zien. Haar haren plakten op haar voorhoofd en haar mascara was helemaal uitgelopen. Maar niet nu. Niet nu ik op het punt stond wellicht moeder te worden! ''Charlotte, schiet op. Ga je opfrissen en kom dan weer naar beneden.'' Ze stond op het punt iets te zeggen, maar daar gaf ik haar de kans niet voor. Ik stormde op haar af, en duwde haar richting trap. ''Charlotte alsjeblieft geen vragen.'' Ze zag de wanhoop in mijn blik en vroeg niet verder, maar ging meteen naar boven. Ik zuchtte en keek naar de klok. Ik moest vandaag niet vergeten Aya van school te halen.

''Goed, ik ben helemaal aangekleed. Vertel me nu maar eens wat er met e aan de hand is.'' Helemaal aangekleed kwam Charlotte de woonkamer binnengelopen. ''Juist. Ja. Oké, ga zitten.'' De vreemde uitdrukking op haar gezicht was nog steeds niet verdwenen. Langzaam deed ze wat ik vroeg. Bibberend van de zenuwen ging ik naast haar zitten. ''Nee, liever staan!'' Ik schoot overeind. Charlotte deed hetzelfde. ''Saf, nog even en ik ga denken dat je gek geworden bent. Wat is het dat je me niet durft te vertellen?'' Ik staarde bedenkelijk voor me uit. Goed, Safa. Vertel het haar gewoon, ze is je beste vriendin! Ze pakte me vast bij mijn bovenarmen en dwong me haar aan te kijken. ''Ik ben naar de dokter geweest.'' Haar ogen werden groot van schrik. ''O God, Saf. Vertel me alsjeblieft niet dat het ernstig is.'' Ik pakte haar hand vast om haar gerust te stellen en trok haar mee op de bank. ''Ach, het was allemaal niet zeker. Ze speculeren maar wat. Volgens de uitslag van het bloedonderzoek, haha, je gaat het niet geloven, haha, volgens de test ben ik zwanger.'' Ik lachte flauwtjes verder en hield op toen ik zag hoe Charlotte me met open mond stond aan te gapen. ''Ja, ik weet het, be-la-che-lijk!'' Mijn handen begonnen weer een eigen leven te leiden en voor de tweede keer vandaag klemde ik ze stevig tussen mijn benen. Charlotte's blik was nog steeds onveranderd. ''Charlotte, alsjeblieft zeg dat het belachelijk is en dat de bloedonderzoeken verwisseld zijn met een door hormonen doordrenkte gelukkige aanstaande moeder.'' De tranen stonden me in de ogen. ''Lieverd, ik...'' Stamelde ze, maar verder kwam ze niet. Het was duidelijk dat ze niet wist wat ze zeggen moest. Ik sprong op, pakte het tasje en gooide de inhoud op tafel. Beiden keken we bedenkelijk naar de tests. ''Gewoon voor de zekerheid.'' De opmerking was bedoeld om me gerust te stellen. Wat eigenlijk onmogelijk was. Ik zal pas gerust gesteld zijn, als de uitslagen negatief zijn. Ik knikte. Maar eerst moet ik Aya van school halen. ''Nee nee, jij gaat heel veel water drinken en als ik terug ben gaan we ze samen doen.'' Ik kon haar wel knuffelen. Ze zorgde altijd dat ik me beter voelde. Of in dit geval minder angstig.

Na mijn vierde flesje water kwamen de twee eindelijk binnenstormen. Aya kwam meteen al naar me toe gerend. Ze zal toch niets gezegd hebben? Dacht ik angstig. ''Tante Safa! Ik mag van Charlotte bij Tineke thuis spelen.'' Charlotte knikte me bemoedigend toe. My lifesaviour! ''Natuurlijk mag dat liefje. Ik kom je straks ophalen goed?'' Ze gaf me een knuffel en even had ik geen zin om haar los te laten. Dit is mijn kleine meid. Als ik er nu over nadenk, heb ik haar altijd beschouwd als mijn dochter. Herhaaldelijke keren vroeg Aya me, of ze me 'mama' mocht noemen. Maar voor mijn gevoel voelde dit niet goed. Het zou betekenen dat ik mijn zus der plek innam, en dat is het wel het laatste dat ik wil. De herinnering aan haar blijft altijd voortbestaan en dat heb ik Aya ook uitgelegd, sindsdien heeft ze er vrede mee. Toen ik mijn blaas voelde tegensputteren liet ik haar los en zwaaide haar uit. Charlotte sloot de deur. ''Ben je er klaar voor?'' Vroeg Charlotte zacht. Ik knikte zelfverzekerd en verdween samen met alle tests het toilet in. ''Moment of truth.''