De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

58

De volgende ochtend zat ik brak aan de ontbijttafel. Eigenlijk wilde ik nog helemaal niet opstaan, maar mijn maag rammelde, dus verder slapen ging ook niet. BenNabil is vanmorgen vroeg vertrokken naar zijn werk. Als ik dat van tevoren had geweten had ik hem eens flink de waarheid verteld. Wat moeten de mensen wel niet denken als ze zien dat hij de dag na zijn bruiloft doodleuk weer gaat werken. Natuurlijk denkt iedereen dat we stapelverliefd op elkaar zijn en op huwelijksreis zijn naar een ver tropisch oord, waar we vrijen tot zonsopgang. Juist, dream on Safa. Als ik maar niet eindig, als een ouwe vrijster.

Na het overheerlijke ontbijtje besloot ik naar mijn oude flatje te gaan om nog de laatste spullen op te halen. Dan kan ik die daarna meteen opzeggen. Ik kreeg kippenvel bij de gedachten eraan. Al sinds de dood van mijn moeder en zus woon ik op mezelf, het is nog moeilijk te geloven dat, dat vanaf heden dus niet meer zo is. In de verte hoorde ik mijn telefoon afgaan. Ik dacht snel na over waar ik hem het laatst had gezien. O, ja in de keuken. Ik haastte me naar de keuken en greep snel naar mijn telefoon. Ik was net te laat, want hij hield op met rinkelen. Ik zag dat het Charlotte was. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht en belde haar meteen terug. Hij was nog maar net over gegaan of ze had al opgenomen. ''Lieverd!'' Schreeuwde ze in mijn oor. ''Haha, je hebt goed geslapen zo te horen.'' Grinnikte ik. ''Jij niet zo te horen, vertel me alles over vannacht! Hoe was hij in bed? Vond je het fijn?'' De telefoon hield ik op een afstandje van mijn oor. Ze tetterde werkelijk aan één stuk door. ''Ik heb heerlijk geslapen, alleen, in mijn eigen bed.'' Even was het stil.''NIET!'' Blèrde ze vol ongeloof. Het was beschamend toe te geven, maar ik ga geen romantisch verhaal uithangen. Het was gewoon totaal niet romantisch. ''Houd er maar over op.'' Jammerde ik. ''Waar is hij nu eigenlijk.'' Ik draaide met mijn ogen. ''Werken.'', ''NIET!''

Met de laatste doos in mijn handen keek ik nog één keer achterom alvorens ik de deur voor de allerlaatste keer achter me dicht deed. Ik heb er dan wel niet lang gewoond, ik was wel erg gehecht geraakt aan het knusse flatje, waar ik heel veel lol heb gehad met Aya. Nu ik aan haar dacht besefte ik hoe erg ik haar had gemist. Ik besluit daarom even bij haar langs te gaan, ik moet toch in de stad zijn. Charlotte dwong me min of meer om wat te gaan drinken, zodat ik haar alles kan vertellen. Maar eerlijk gezegd is er niets te vertellen.

Ik hoop niet dat Hassan weer zo heftig reageert als een paar maanden geleden. Maar hij is de laatste tijd erg gemakkelijk als het gaat om Aya, ik mag haar zien wanneer ik wil. En hij vond het ook geen punt dat Charlotte haar zou thuisbrengen gisteren na de bruiloft. Met de zware doos in mijn handen liep ik de trap af naar beneden. Dat ging nog maar net goed, toen er een bewoner naar boven kwam, die kennelijk erge haast had. Ik duwde de portierdeur open en liep bijna krom van de zware doos naar mijn auto. Er was geen plek meer in de kofferbak dus ik gooide de doos op de achterbank. En vol goede moed reed ik naar Aya.

Toen ik de straat inreed zag ik dat Hassan's auto er niet stond. Dat gaf me een opgelucht gevoel. Ik parkeerde voor het huis en stapte uit. Na drie keer bellen deed er nog niemand open. Waar zouden ze toch kunnen zijn? Ach, misschien zijn ze een dagje gezellig wat gaan doen met z'n drietjes. Ik had ook eerst moeten bellen. Ik liep weer naar mijn auto, stapte in en reed naar het cafeetje waar ik had afgesproken met Charlotte. Ik hoopte dat ze advies voor me had om BenNabil voor me te winnen, zonder er al te veel voor te doen.

''En toen?!'' Ik zuchtte en durfde haar haast niet aan te kijken. ''Toen draaide hij zich om, liep zijn kamer in en sloot de deur achter zich. Alsof er niets was gebeurd.'' Ik wachtte haar reactie af. Ze trok een moeilijk gezicht en nog geen tel later barstte ze in lachen uit. ''Dit is niet grappig Charlotte!'' Riep ik quasi boos. ''Ik weet het lieverd, het spijt me, maar jij doet ook zo moeilijk. Als ik jou was, was ik allang bovenop hem gesprongen. En hoe vaak heb je hem al niet afgewezen!?'' Ze nam een slok van haar koffie. ''Ik hém afgewezen? Hij mij zul je bedoelen. Elke keer als ik maar iets te dichtbij dreig te komen, kapt hij alles af en negeert me daarna volkomen. Dat is een vast patroon.'' Nu nam ik een slok van mijn koffie en luisterde naar haar antwoord. ''Lieve schat, nou moet je eens goed naar me luisteren. Jíj wijst hem keer op keer af, alleen je hebt het niet door. Elke keer als híj dichterbij dreigt te komen, klap je dicht. En dan heb ik het niet over de fysieke kant. Keer op keer vertelde je dat hij iets over je vroeg. Je echt wilde leren kennen. Hij hoeft maar iets te vragen en je stelt dat verstandshuwelijk op als excuus. Een excuus omdat je bang bent Safa.'' De hele tijd had ik met ingehouden adem naar haar geluisterd. Wat ze zojuist vertelde is waar. Ik heb het niet willen toegeven, maar ze heeft gelijk. Het ligt ook aan mij. ''Je hebt gelijk. Maar ik ben zo bang. Bang dat als hij me leert kennen en ik me kwetsbaar opstel tegenover hem, hij daar op den duur misbruik van zal maken.'' Ze knikte begrijpend. Even was het stil en waren we beiden diep in gedachten verzonken. Ik moet ook gewoon meer met hem communiceren. Misschien kunnen we zelfs leuke dingen doen om elkaar echt beter te leren kennen. Ik stond op. Charlotte keek me verbaasd aan. ''Wat ga je doen?'' Ik had een lach van oor tot oor. ''Ik ga lasagne maken! Ik bel je.'' ''Dat is je geraden!'' Riep ze erachter aan. Snel gaf ik haar een kus en holde het cafeetje uit.