De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

20

Een zaterdag. Daar moet ik het mee doen. Al bijna drie maanden zie ik Aya op de zaterdag. Ik haal haar 's ochtends om zeven uur op en moet haar zondagochtend zeven uur weer bij Hassan afzetten. Een thuis zal het nooit zijn. Elke zaterdag is Aya dolblij me weer te zien, maar de glinstering in haar ogen is verdwenen. Ik vraag haar heel vaak naar de situatie bij Hassan, maar daar laat ze niet veel over los. Dit tot mijn grote verbazing. Vroeger konden we overal over praten. Ik heb besloten het los te laten en alleen nog maar heel leuke dingen te doen met haar. Hassan woont in een belachelijk groot huis. Ik weet niet waar hij het geld vandaan heeft gehaald, maar als Aya het goed heeft ben ik blij.

Het is donderdagmiddag. Nog twee dagen, en ik kan haar weer in mijn armen sluiten. Ik heb mijn baan en mijn leven in Marokko opgegeven. Kort na de uitspraak ben ik erheen gevlogen om ontslag te nemen. Dit tot grote verdriet van Omar. Hij kon het echter wel begrijpen en die gedachte stemde me gerust. Ik heb ook mijn meubelen verkocht. Veel bracht het niet op, maar alles was beter dan niets. En het moeilijkste dat ik heb moeten doen is afscheid nemen van Layla. Mijn allerbeste vriendin. Die me door dik en dun heeft gesteund en geholpen waar zij dat kon. Het was erg emotioneel, maar ik heb haar beloofd, vaak te zullen opzoeken.

Dan nog al het papierwerk regelen, bij de gemeente. Dat ik weer een Nederlandse staatsburger ben en al die onzin. Ik mag dan wel een Nederlands paspoort hebben, ik zal me altijd het eerst Marokkaans voelen. Ik heb nog een paar weken in het hotel gezeten, totdat ik met spoed een woning toegewezen kreeg. Het is in de stad, niet echt dichtbij Aya, maar in die buurt, is het wonen voor mij onbetaalbaar. Het is een klein flatje, niet dat ik in Marokko groter gewend was, maar hier in Nederland is het anders. Benauwd voel ik me hier soms. Misschien omdat ik hier altijd alleen zit. Ik heb ook een nieuwe baan gevonden. In de thuiszorg zit ik nu. Ik ben blij dat ik nog wat heb kunnen vinden in de zorg, aangezien dit mijn passie is. Mensen helpen. Hier werk ik elke dag tot drie uur, behalve op vrijdag, zaterdag en zondag. Dan ben ik vrij. Je kunt zeggen dat ik de draad weer heb opgepakt. Hassan dacht eerst dat ik terug zou gaan naar Marokko, maar jammer voor hem. Ik ga helemaal nergens heen.

''Wat zou ik toch zonder je moeten mijn kind.'' In de deuropening stond mevrouw Jansma achter haar rollator. Ik lachte naar haar. ''U kunt helemaal niet zonder me.'' Zei ik lachend. Ik was klaar met werken en had net even de huiskamer afgestoft omdat mevrouw Jansma daar allergisch voor is. Ze bewoog zich langzaam naar de bank en kwam met een plofje neer. ''Zal ik een kopje koffie voor u zetten mevrouw Jansma?" En ik liep al naar de keuken. ''Op één voorwaarde mijn kind, dat je een kopje met me meedrinkt.'' ''Natuurlijk drink ik met u mee.'' Zei ik opgewekt en deed het koffiezetapparaat aan. Die arme mevrouw Jansma, sinds haar man is overleden voelt ze zich vaak heel alleen.

Tien minuutjes later zaten we tegenover elkaar op de bank van ons heerlijke kopje koffie te genieten. Mevrouw Jansma was een echte kwebbeltante. Ze deed me aan Aya denken, omdat zij ook geen minuut haar mondje kan dichthouden. ''Overmorgen kun je, je kindje weer zien.'' Zei ze, alsof ze wist dat ik aan haar dacht. ''Ja!'' Zei ik opgewekt en kon mijn brede grijns niet verbergen.

Met mijn handen diep in mijn jaszakken liep ik over straat naar de supermarkt. Het was herfst, en deze kou was ik niet meer gewend. Ik had ook een heel nieuwe garderobe aangeschaft, ik kan hier niet elke dag met een djellaba rondlopen. Ik moet nog boodschappen doen voor het eten van vanavond. Wat zal ik vandaag eten? Ik liep de warme supermarkt in met een karretje en duwde hem vooruit naar de zuivelafdeling. Na een paar rondjes in de supermarkt besloot ik macaroni te maken. Ik kocht ook pannenkoekenmix. Het lievelingseten van Aya sinds we hier zijn. Dan kan ik dat zaterdagmorgen voor haar maken. Met een vol boodschappenkarretje reed ik naar de kassa en twee volle, zware boodschappentassen later verliet ik de supermarkt.

Het was al aardig donker geworden en ik moest nog een eindje naar huis lopen. Een oude man zat met een stapel krantjes buiten voor de supermarkt kou te kleumen. Ik had medelijden met de man dus gooide ik twee euro in het bakje. Hij schonk me een glimlach waarbij zijn tanden niet zichtbaar werden. Hij had ze namelijk niet. Hij reikte me een krantje aan, die nam ik dankbaar aan. Omdat het begon te regenen deed ik hem in mijn tas om thuis te lezen. Nu moest ik heel thuis zien te komen, door dit noodweer.

Brrr! Wat is het koud buiten! Ik stapte snel mijn warme huisje binnen en sloot de deur achter me. Ik zette de verwarming nog wat hoger en ging snel douchen. Mijn haar was helemaal doorweekt en mijn kleding kleefde op mijn lichaam. Het was dan ook een hele klus om deze uit te doen.

Na de heerlijk warme douche hees ik me in een joggingbroek en groot T-shirt en liep de keuken in. De boodschappen borg ik op en de krant legde ik neer op tafel. Het was eerst even wennen om voor één persoon in plaats van twee te koken, maar ook dat ben ik nu wel gewend. Net als aan de eenzaamheid 's avonds. Ik zet de televisie aan op een muziekzender en zing vrolijk mee, terwijl ik het eten klaarmaak.
Al snel ben ik klaar. Ik schenk een glas water voor mezelf in en zet deze samen met mijn bord stomende macaroni op het dienblad. Gewapend met al het lekkers, - het water loopt me in de mond - loop ik naar de woonkamer en ga op de bank zitten. Ik zap van kanaal naar kanaal en stop bij mijn favoriete soap. Ik begin aan mijn heerlijke maaltijd, want die heb ik wel verdiend na een drukke dag als deze. Gelukkig ben ik morgen vrij.

Mijn handen, die nog nat zijn van de afwas, droog ik af en ik ga op de bank liggen. Heerlijk ontspannend dit. Toen bedacht ik me dat ik een reep melkchocolade had gekocht. Snel stond ik op en liep naar de koelkast. Aaah, gelukkig hij ligt er. Ik scheur het papier open en bijt er een flink stuk af. Dan loop ik nog kauwend, met de reep in mijn handen terug naar de woonkamer. Ik pak de krant die op de tafel ligt. Ik blader er een beetje doorheen totdat ik bij de derde pagina kom. Ik schiet overeind. Een foto van de man die mijn leven heeft verwoest. Lachend. Ik negeer mijn hart, dat hevig klopt bij het zien van deze bijzonder knappe man. 'Groot feest ter gelegenheid van opening eigen advocatenbureau BenNabil.' Aan één stuk door lees ik het artikel die de gehele pagina bedekt uit. Zo, dus hij opent zijn eigen bedrijf. Om nog meer families uit elkaar te trekken zeker. En hij geeft er nog een groot feest voor ook. 'Het feest zal morgenavond in het gebouw plaatsvinden waar BenNabil zijn intrek heeft genomen. Er zullen veel belangrijke zakenlieden en pers aanwezig zijn. En is alleen voor genodigden.' Terwijl ik dit las schoot me een geweldig idee te binnen. Ik liet het even tot me doordringen. Ja, dat is het. Ik ga erheen. Ik ga erheen en maak iedereen duidelijk dat hij niet de man is die ze denken dat hij is. De grote machtige BenNabil gaat morgenavond neer.