De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

97

Ik opende mijn ogen. De zonnestralen schenen fel in mijn ogen. De eerste die ik zag was Charlotte. ''Goedemorgen kanjer!'' Ik lachte breed. ''Noem me maar oervrouw!'' Zei ik schoor. Ze lachte. Nog nooit in mijn leven heb ik me zo uitgeput gevoeld. ''Waar zijn mijn mannen?'' Ze wees naar de overkant. Langzaam draaide ik mijn hoofd opzij. Er verscheen een gelukzalige glimlach op mijn gezicht bij het zien van het de drie mensen waar ik het meest van houd. Fahd zat op een stoel met de baby in zijn armen. Aya zat ernaast op het puntje van haar stoel en praatte zoals gewoonlijk de oren van zijn hoofd. ''Kwebbeltante?'' Verbaasd keek ze op. ''Tante Safa!'' Ze sprong van haar stoel en haastte zich naar me toe. ''Oom Fahd belde dat de baby er was en toen zijn we meteen hiernaartoe gekomen.'' Ik knikte lachend. ''Het is alleen geen meisje.'' Fluisterde ze in mijn oor. O, dat is waar ook. Ik hoopte niet dat ze teleurgesteld zou zijn. ''Dat vind je toch niet erg?'' Wild schudde ze haar hoofd. ''Nee! We kunnen dan niet samen met de barbies spelen, maar wel voetballen enzo.'' Ik pakte haar stevig vast en gaf haar een flinke knuffel. ''Je blijft nog steeds mijn engeltje.'' Fluisterde ik in haar oor. Charlotte stond op. ''Ik ga beschuit met muisjes halen, ga je mee Aya?'' ''Hmm, daar hebben we wel trek in hè.'' De blik op Aya's gezichtje zei genoeg. Ze sprong van het bed en liep samen met Charlotte al kwebbelend de kamer uit.

Ik liet mijn hoofd weer in het kussen vallen en keek naar de twee mannen in mijn leven. Mijn hart miste een slag toen Fahd opkeek en me vertederd aankeek. ''Kom zitten.'' Fluisterde ik en klopte naast me op bed. Heel geconcentreerd stond hij op en liep langzaam naar me toe. Hij legde de baby voorzichtig tussen ons neer. ''Hij lijkt als twee druppels water op zijn vader.'' Zei ik zacht, terwijl ik mijn vinger in zijn piepkleine handje legde. ''Maar hij heeft de koppigheid van zijn moeder.'' Quasi beledigd keek ik hem aan. ''Nou beter mijn koppigheid, dan jouw driftbuien.'' ''Touché.'' Ik smolt bij het zien van zijn glimlach. Langzaam boog hij zich naar me toe. Ik sloot mijn ogen en voelde zijn lippen op de mijne. De vlinders in mijn buik zijn weer aangewakkerd. God wat houd ik van deze man. Een brul deed ons stoppen en verbaasd keken we naar de kleine. ''O, sorry. Ik mag ook helemaal niet alle aandacht van mama opeisen.'' Ik schaterde het uit. ''Hoe gaan we hem eigenlijk noemen?'' Ik wendde mijn blik naar de hemel. Enkele minuten staarde ik naar de strakblauwe lucht. Ongetwijfeld had hij geholpen. Had hij zijn koppige zoon een duwtje in de rug gegeven. En zaten we hier dankzij hem met zijn drietjes. Ik keek weer naar de kleine, die zijn ogen heeft geërfd. ''We noemen hem Nasir. Nasir BenNabil.'' Fahd's ogen vulden zich met tranen. Zijn vader voelt zich vast vereerd.

Einde