De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

17

''Ga maar televisie kijken. Ik ga even douchen.'' Zei ik tegen Aya. Ik kon zien dat ze helemaal in de war was over wat er allemaal is gebeurd. En die feeks van een Lana zal haar ook wel leugens hebben verteld, maar nu moet ik even alleen zijn. Meteen nadat ik de badkamerdeur dicht had gedaan barste ik in huilen uit. Ik zakte op de grond en legde mijn hoofd op mijn knieën. Wat moet ik doen, ik ben radeloos. Toen ik naar hem toeging had ik sterk het gevoel dat ik de rechtzaak zou winnen. Hoe kan hij dit doen. Hoe kan hij Hassan helpen Aya bij me weg te halen. Zijn woorden in het ziekenhuis de nacht van de brand waren dus alleen maar om me gerust te stellen. Die rotzak. Ik moet zo snel mogelijk op zoek naar een advocaat. Al zie ik het nu heel somber in.

''Safa, luister naar me. Jij zorgt al acht jaar voor haar. Technisch gezien ben je ook haar moeder. Je bent verantwoordelijk voor hoe ze is geworden. Een prachtmeid. En dat is allemaal dankzij jou. De rechter houdt daar ook rekening mee hoor.'' Het deed me goed deze woorden van Layla te horen. Ik ben blij dat ik haar heb gebeld. De rechtzaak is morgen al en mijn hart begeeft het bijna. Maar nu, dankzij haar woorden voel ik de spanning uit mijn lichaam trekken. ''Dankjewel Layla. Je wilt niet weten hoeveel die woorden voor mij betekenen.'' ''Het is de waarheid. En ga nu wat proberen te slapen, zodat je scherp bent in de rechtzaal morgen.'' Ik bedankte haar nogmaals en beloofde haar meteen te bellen als het achter de rug was. Van die nacht kwam er echter geen slapen.

Aya lag nog te slapen, het was nog vroeg, 06.30 om precies te zijn. Ik lag de hele nacht te woelen en was al een uur wakker. Toen ik niet weer in slaap viel ben ik maar opgestaan en gaan douchen. We moeten om 10.00 in de rechtzaal zijn. Hans Verstraten, mijn advocaat zegt dat ik een goede kans maak morgen. Ik moet ook op hem vertrouwen, maar ik ben zo bang. BenNabil heeft nog nooit een zaak verloren. ''Oké, Safa hou op met dat gepieker.'' Sprak ik mezelf streng toe.

Ik liep naar de enige kast die in de hotelkamer stond. Speciaal voor de rechtzaak had ik voor Aya en mij een nieuwe jurk gekocht, om een goede indruk te maken. Ik pakte die van Aya en legde hem op de stoel, haar nette schoentjes zette ik ervoor op de grond. Ik liep naar de spiegel en bekeek mezelf. Ik had kringen om mijn ogen dus ik besloot mezelf voor de verandering op te maken. Na een kwartier bekijk ik het resultaat. Wat mascara en rouge voor je kunnen doen zeg. Doordat ik mijn ogen donker had opgemaakt leken ze nog groener dan ze al waren. Ik hees mezelf in de nieuwe jurk die zwartgekleurd was en tot net over mijn knieën liep. Om de taille had hij een dun ceintuurtje en de jurk viel van daaruit wijd naar beneden. Hij had geen mouwtjes en daar voelde ik me nu erg ongemakkelijk bij. Ik liep weer naar de kast en zocht tussen mijn kleren. Gevonden. Ik trok het marineblauwe vestje aan. Mijn dikke golvende haar viel langs mijn gezicht. Ik besloot het aan één kant opzij te zetten met een speldje. Toen ik klaar was keek ik goedkeurend naar mijn spiegelbeeld.

Het was nu tijd geworden Aya wakker te maken. Ik plantte kleine kusjes op haar gezicht en lachend deed ze haar oogjes open. Eerst keek ze verbaasd en toen glimlachte ze van oor tot oor. ''Wouw tante Safa, wat ben je mooi!'' Ik moest lachen. Jij zult zo nog mooier zijn. Nou sta op douchen en dan kleed ik je aan. Ze sprong snel op en ontdeed zich van haar pyjama. Zingend stond ze onder de douche. Na een kwartiertje stond ze in haar jurk voor de spiegel waar ik haar haartjes aan het borstelen was. Het had zijn oude lengte terug en golfde tot ver onder haar schouders. Toen we helemaal klaar waren stonden we geluidloos naar onze spiegelbeeld te kijken. We leken als twee druppels water op elkaar. ''Tante Safa, ik wil bij jou blijven.'' Ik zakte door mijn knieën en nam haar gezicht in mijn handen. ''Lieve Aya, het maakt niet uit wat de rechter vandaag beslist. Ik laat je nooit in de steek.''