De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

69

Als een zombie zat ik bij Charlotte op de bank. Ik staarde maar voor me uit en dacht aan hem. Ik voelde aan mijn tas, op de plek waar de brief in zat. Ik durfde hem gewoon niet open te maken. Bang voor mijn zwakte. Sinds de dood van Fahd's vader kijk ik heel anders tegen de hele situatie aan. Ik zou hem zelfs kunnen vergeven. En juist daar was ik bang voor. Dat mijn hart te zwak zal zijn nog langer boos op hem te blijven, juist omdat hij dat nog verdiend. Jaren heeft hij de tijd gehad zijn fouten te herstellen, maar hij deed dit niet. ''Zo jij bent ver weg!'' Ik schrok op uit mijn gedachten en keek Charlotte vreemd aan. Gewapend met twee dampende mokken koffie ging ze naast me zitten. ''Lekker Char, daar ben ik echt even aan toe.'' Ze lachtte. ''Ja dat zie ik. Waag het niet nog een keer zo lang niets van je te laten horen.'' Ik hield mijn hand op mijn hart. ''Ik beloof het.'' Riep ik plechtig. Ze grinnikte. ''Vertel tante Truus nu maar wat er allemaal met je aan de hand is. Want je ogen verraden dat je hoofd een zooitje is.'' Ik knikte en ontweek haar blik. Denkend aan waar ik in Godsnaam moest beginnen. ''We hebben de liefde bedreven.'' Gooide ik er maar in één keer uit. Voorzichtig keek ik haar richting op om haar reactie te peilen. Haar mond stond wagenwijd open en haar ogen glinsterden. Na een tijdje gilde ze het uit en schudde me hevig door elkaar! ''Hoe was het! O MY GOD SAFA, je bent eindelijk een echte vrouw!'' Schreeuwde ze uit. Ik keek haar quasi beledigd aan. Ik voelde mijn oren alweer gloeien toen ik aan de bewuste dag dacht. ''Nu heb je eindelijk de bevestiging dat hij ook van jou houd!'' Ik zei niets, nam eerst een slok van mijn koffie en keek haar toen weer aan. ''Nou niet echt.'' Ze fronsde. ''Hoe bedoel, 'niet echt'?'' Ik zuchte. ''Hij heeft niet gezegd dat hij van me houd. Voor hem was het pure lust. Ik zag het in zijn ogen.'' Ze ging meteen in de aanval. ''Hoe kun je nou aan zijn ogen zien dat hij níet van je houd. Ik bedoel, heb jij het wel tegen hem gezegd?'' Ik knikte. ''Hmm, maar niet tegen Fahd Fahd, ik zei het tegen de slapende Fahd.'' En ik zette mijn zoetste glimlach op. Ze zuchtte en fronsde nogmaals haar wenkbrauw. ''Safa, waarom zeg je het niet gewoon tegen hem?'' Daar had ik nog niet echt over na gedacht. Waarom zeg ik het eigenlijk niet. ''Wat heb je te verliezen!?'' Vroeg ze verwonderd. ''Mijn trots Charlotte. Mijn trots en mijn hart. Die zal het niet kunnen verdragen als hij de woorden niet uitspreekt. En bovenal wil ik niet dat hij zich verplicht voelt het terug te zeggen als hij het niet zo voelt.'' Waarom ben ik nou zo verdomde onzeker? Dacht ik jammerend.

Ik stak de sleutel in het slot en opende de deur. Ik luisterde aandachtig of Fahd thuis was voordat ik de deur achter me sloot. Het huis was muisstil. Mooi. Ik gooide de deur dicht, schopte mijn schoenen uit en ging in de woonkamer zitten. Nog een keer keek ik om me heen alvorens ik mijn tas pakte. Ik griste de brief eruit en legde hem voor me neer op de salontafel. Zo bleef ik een tijdje zitten. Kijkend naar de sierlijke letters op de envelop. Ik had mijn vader altijd al benijd om zijn mooie handschrift. Hij moest daar altijd om lachen. Ik schudde hevig mijn hoofd. Dit is niet het moment om gelukkige vader-dochter momenten op te rakelen Safa, maak die brief open! Ik luisterde naar het stemmetje en pakte de envelop op. Met mijn nagel scheurde ik hem open. Er viel me meteen een klein langwerpige brief in het oog. Ik viel bijna flauw toen ik doorhad wat het was. Een cheque. Meer dan verbaasd keek ik naar het riante bedrag dat er op stond gedrukt. Hoe kwam hij aan zoveel geld en nog belangrijker, wat moet ik er in hemelsnaam mee?'' Nadat ik van de schrik was bekomen haalde ik de brief uit de envelop. Ik slikte een opkomende brok weg toen ik de eerste zin las.

Mijn liefste dochter,
Waar ik moet beginnen? Ik heb geen idee. Allereerst wil ik zeggen dat het me spijt. Het spijt me verschrikkelijk. Alle pijn die ik jou, je zus en je moeder heb aangedaan. Het spijt me, je zult me vast niet geloven, alleen de almachtige weet dat ik het meen. Maar je weet waarom ik weg ben gegaan. Om jullie te beschermen. Als ik bij jullie bleef, liepen jullie gevaar. Geloof me als ik het zeg Safa, maar die criminelen waren allesbehalve lieverdjes. Als één van jullie iets zou overkomen, zou ik het mezelf nooit vergeten. Egoïstisch, weet ik nu. Ik had gewoon bij jullie moeten blijven, jullie met mijn eigen leven beschermen. Dat heb ik je moeder namelijk beloofd. Maar ik heb gefaald, als echtgenoot, maar vooral als vader voor jou en je zus.

Safa, ik ben weer uit je leven verdwenen, voorgoed dit keer. Ik weet namelijk dat je mij nooit meer wilt zien. Daarvoor is er teveel gebeurd. Vrede zal ik er nooit mee hebben, maar respecteren dat doe ik wel. Ik respecteer je mijn lieve dochter. Hoe ver je het hebt geschopt. Geen vader is zo trots als ik ben op jou. Je zult vast de cheque hebben gevonden die ik hierbij heb gestuurd. Die is voor jou en Aya, zodat jullie samen een goed leven op kunnen bouwen. Zodat jij haar kunt geven, wat ik jou niet heb kunnen geven.

Ik hoop dat je gelukkig zal worden in je huwelijk en dat je nieuwe familie je met open armen zal ontvangen, want jij verdiend niet minder. Maar niet alles is wat het lijkt. Pas dus goed op jezelf. Ook ik mis ze elke dag. En zal ze nog elke dag missen zolang als ik zal leven. En jou bovenal.

Ik houd van je mijn lieve dochter.

Je vader.

Ik huilde hard. Hard en onophoudelijk. De brief las ik nog drie keer over. En keer op keer storte er weer een tranenvloed naar beneden. Hoe kan hij me nu weer in de steek laten? Hij had moeten blijven, blijven en voor me moeten vechten.

Ik schrok me wezenloos toen ik de voordeur hoorde dichtklappen. Snel propte ik de brief tussen de zitkussens en veegde mijn tranen weg. ''Hey, je bent terug?'' Vlug zette ik een gemaakte glimlach op, maar ik ontweek zijn blik. Hij zal meteen zien dat ik heb gehuild. ''Ik heb gereserveerd voor vanavond. Ik hoop dat je zin hebt om uit eten te gaan..'' Eigelijk was dat wel het laatste waar ik zin in had, maar ik wilde hem niet teleurstellen. ''Ja, ik ga meteen naar boven om me om te kleden.'' Snel liep ik langs hem heen, maar ik voelde alweer hoe ik teruggetrokken werd. Ik deed een schietgebedje. ''Je hoeft je niet om te kleden, je ziet er al schitterend uit.'' Ik lachtte flauwtjes en gaf hem een kus op zijn wang. Snel liep ik weg. ''Ik ga me omkleden en jij gaat je scheren.'' Ik kon hem nog net horen lachen. In de badkamer aangekomen liet ik mezelf tegen de deur vallen. Pff, that was close.