De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

92

Karim volgde mijn geshockeerde blik en ging beschermend voor me staan toen hij zag wie er tegenover me stond. Hierdoor kwam ik weer terug op aarde. Met trillende vingers probeerde ik mijn jas dicht te ritsen. Toen dit niet lukte trok ik mijn jas voor mijn buik en hield hem stevig vast. ''Nee, maar. Die clown heeft je toch weten te strikken? Ik had wel wat meer van je verwacht Safa.'' Zijn woorden drongen niet tot me door. Ik bleef hem maar aanstaren. Mijn God was is hij veranderd. Er stond een vrouw naast hem. Toen ik goed keek zag ik dat zij het was. De vrouw die zich voor had gesteld als zijn nieuwe vriendin. Het was dus redelijk serieus tussen ze. Het liefst wilde ik de meest verschrikkelijke woorden naar zijn hoofd gooien, maar ik kon het niet. Mijn stembanden werden fijngeknepen. Ik kreeg er geen woord uit. ''Waar bemoei jij je eigenlijk mee? Safa is niet meer in je leven.'' Ik zag hoe Fahd zijn kaken spande. Met de seconde werd ik angstiger. ''Karim, ik wil naar huis.'' Piepte ik. Hij sloeg een schouder om me heen en 'droeg' me als het ware naar buiten. De kracht om te lopen had ik niet.

Toen we net een stap buiten hadden gezet hoorde ik een gil. Ik draaide me om en voor ik het wist had hij zijn vuist op Karim's gezicht gepland. Hij viel meteen op de grond. Ik uitte een kreet van schrik. ''Fahd hou op!'' Ik duwde hem van Karim af die zichtbaar pijn had. Maar de blik in zijn ogen was vol woede. Hij stond op en rende naar Fahd toe. De twee raakte in een gevecht verwikkeld. Het blonde grietje hield niet op met gillen. Ik wist niet wat ik doen moest. Straks sloegen ze elkaar nog de hersenen in. Karim lag op de grond en Fahd zat bovenop hem. ''Je moet van andermans vrouw afblijven klootzak!'' Ik wist niet wat ik hoorde. Ik haastte me naar ze toen en met alle kracht die ik bezat probeerde ik Fahd van hem af te duwen. Ik trok aan zijn arm. De tranen gleden over mijn wangen. ''Hou op, je vermoord hem nog!'' In één ruk trok hij zich los waardoor ik mijn evenwicht verloor. Met een smak viel ik op de grond. Een pijnscheut trok door mijn rug. ''Auw.'' Was het enige dat ik kon uitbrengen. ''Fahd kom we gaan!'' Hoorde ik de griet roepen. Hij negeerde haar volkomen en bleef me maar aangapen. Ook Karim keek geschrokken. Ik probeerde overeind te komen, maar dat lukte niet. Karim duwde Fahd van zich af en haastte zich naar me toe. ''Safa gaat het?'' Ik knikte. Er kwam bloed uit zijn neus en er zat een scheur in zijn wenkbrauw. Ik voelde me ongelooflijk schuldig. Ik deed weer een poging overeind te zitten. Gelukkig had ik geen pijn. Fahd stond op en bleef me aanstaren. Ik veegde de tranen van mijn wangen. ''Je bent... zwanger?'' Mijn hart klopte in mijn keel. Geschrokken keek ik naar mijn buik die vol trots omhoog stak. O God, hij weet het.