De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

14

We zijn nu al drie maanden verder. Ik zit op de bank met opgetrokken knieën. Bij de brand is ons hele huisje verloren gegaan. Alles was weg, het meeste verdriet had ik om de foto's van mijn moeder, zus en oma. Aya werd na een dag uit het ziekenhuis ontslagen. En nog een dag later was ze weer helemaal de oude. Mijn smeekbedes werden verhoord. Ik kreeg een week vrij om bij te komen. Na die week ging ik weer een half dagje aan het werk. Het was ook de dag dat BenNabil uit het ziekenhuis werd ontslagen. Zijn broer Rayan was hem op komen halen en samen zijn ze teruggevlogen naar Nederland. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het moeilijk vond dat hij weg ging. Ik zag hem bijna twee jaar dagelijks, maar goed het leven gaat door. Hij bedankte me voor de goede zorgen en wilde me nog betalen ook. Dit weigerde ik beleefd. Ik heb geen hulp nodig. Al zeven jaar red ik het op eigen kracht. Nog die volgende ochtend stond hij op de voorpagina van elke krant. 'Succesvolle advocaat na twee jaar uit dood herrezen' en 'BenNabil overleeft aanslag?' zijn maar twee voorbeelden van wat kranten koppen. 's Avonds in bed moest ik vooral in het begin vaak aan hem denken, al ging dit tegen mijn principes in. Ik heb nog nooit wat voor een man gevoeld, maar bij Fahd voelde ik me vreemd. Gelukkig is hij vertrokken. Dacht ik dan om mezelf te overtuigen dat het zo beter was, maar het hielp niet echt.

Aya is naar school en ik ben alleen thuis. Na de brand heb ik besloten geen nachtdiensten meer te draaien en altijd een oppas voor Aya te regelen als ik ga werken. Layla heeft aangeboden die te willen zijn en dat stelt me gerust. Van de gedachten haar te moeten achterlaten bij een vreemde kreeg ik al rillingen. Van de helft van mijn spaargeld, die eigenlijk bedoeld was voor Aya's studie, heb ik nieuwe meubelen en kleren gekocht. Layla heeft me goed geholpen het huisje op te knappen en Aya voelde zich er meteen helemaal thuis.

Ik schrok op uit mijn gedachten toen de bel ging. Ik liep naar de voordeur en opende die. Mijn ogen stonden groot van verbazing. ''Hassan?'' Hij was werkelijk geen spat veranderd. ''Safa.'' En hij lachte zijn tanden bloot. Bij het zien van zijn scheve voortand wist ik het zeker. Nog ietwat overdonderd vroeg ik hem binnen. Ik had helemaal niet gezien dat er iemand achter hem stond. Het is een lange slanke vrouw. Ze stak haar hand uit. ''Aangenaam Safa, ik heb al veel over je gehoord. Ik ben Lana, de vrouw van Hassan.'' Ik nam haar onderzoekend op. Vrouw? ''Ehm, kom binnen.'' Verbeterde ik mezelf snel. Een naar gevoel bekroop me. Ik ben bang dat ik weet wat ze komen doen. Ik kwam de woonkamer inlopen met een dienblad met drie koppen koffie. Ik zag hoe ze de kamer inspecteerden. Aan hun kleding te zien hadden ze geld, veel geld.

''Wat kan ik voor jullie doen?'' Zei ik toen ik ieder een kopje had aangereikt. Ik ging tegenover ze zitten. Lana keek me schijnheilig aan. Ik weet niet wat het was, maar ik kreeg de rillingen als ik naar haar keek. Hassan begon te praten. ''Je weet vast wel waarom ik hier ben. Ik wil mijn dochter.'' Ik moest moeite doen mijn woede te bedwingen. Waar haalt hij het lef vandaan om bijna acht jaar later zijn dochter op te komen eisen. ''Hoe bedoel je?'' Hield ik me van de domme. Hij trok een wenkbrauw op. ''Nou zoals ik het zei. Ik wil mijn dochter.'' ''Je kent haar niet eens!'' Riep ik verontwaardigd uit. ''Nee, maar daar gaan we verandering in brengen. Ik ben haar vader en ik heb het recht haar mee te nemen.'' Meenemen? Het werd glashelder wat hij hier kwam doen. Hij wilde haar niet alleen leren kennen. Hij wilde haar meenemen, naar weet ik veel waar. Ik stond op. ''O, meneer heeft eindelijk na acht jaar zijn vadergevoelens teruggevonden. De zwaarste jaren van haar leven lekker aan mij overdragen om haar vervolgens op te eisen. Nou je kan het vergeten meneertje.'' Nu stond ook Lana op. ''Doe niet zo belachelijk. Het is zijn dochter, we hebben veel geld en zijn in staat beter voor haar te zorgen dan jij kunt doen.'' Vol ongeloof staarde ik haar aan. Hassan stond op en keek zijn vrouw aan. Ze ging met een chagrijnige blik zitten en hij nam het woord. ''Luister je hebt haar acht jaar opgevangen en daar ben ik je dankbaar voor. Maar Lana en ik kunnen geen kinderen krijgen en we willen er heel graag één.'' Ik werd misselijk van zijn gepraat. ''Hoor je wel wat je zegt.'' Zei ik na een korte pauze. ''Je doet alsof het om een nieuwe auto gaat. Wil je een kind, dan adopteer je er maar één. Aya blijft bij mij. En ga nu mijn huis uit.'' Mijn uitbrander beviel hem niet. Zijn donkere ogen vormden zich tot kleine spleetjes. Ook Lana stond op en ging naast haar man staan. ''We vertrekken nu, maar hier ga je spijt van krijgen Safa.'' Mijn dochter krijg ik sowieso, maar jij kiest de moeilijke weg. Nou dan kun je het krijgen ook.'' Zei hij boos. ''Mijn huis uit, voordat ik de politie bel.'' Schreeuwde ik. Net voor ik de deur achter ze dicht wilde gooien plaatste hij zijn voet ertussen. ''Ik ben benieuwd wat de rechter ervan vind als hij hoort dat Aya bijna levend was verbrand, omdat jij haar thuis had opgesloten.'' En met die laatste woorden gezegd te hebben vertrokken ze hand in hand. Ik sloot de deur met trillende handen, mijn hart ging als een razende tekeer. Ik begrijp het niet, hoe weet hij van de brand? En wat zag mijn zus in hem. Ik heb hem nooit gemogen, vond hem nep, schijnheilig. En na al die jaren blijkt het dat mijn gevoel gelijk had. Wat moet ik nu doen? Een traan volgde zijn weg naar buiten. 'Aya'.

Gespannen wacht ik af tot hij de hele brief gelezen heeft. Dan kijkt hij me aan. Mijn hoopvolle blik verdwijnt meteen. ''Mevrouw Baqir, u wordt opgeroepen voor de voogdijzaak om Aya Redouani.'' ''Baqir! Haar naam is Aya Baqir.'' Riep ik fel. Hij stopte even en ging toen verder. ''Ik raad u aan om erheen te gaan. De zaak zal voorkomen in Nederland, omdat de vader die nationaliteit heeft aangenomen. U zult ook in Nederland op zoek moeten gaan naar een andere advocaat. Ik neem namelijk geen zaken aan in het buitenland.'' ''En als ik niet ga?'' Hij keek me indringend aan. ''Dan ben je haar sowieso kwijt.'' Ik liet de woorden even op me inwerken en liep toen naar het raam. Buiten ging het leven gewoon verder, terwijl het mijne met de komst van Hassan was gestopt. Aya heb ik zo goed en zo kwaad als dat kon ingelicht over de situatie. Het enige dat ze zei, was dat ze bij mij wilde blijven. Dat zorgde ervoor dat ik mijn oude kracht terug kreeg. Ik ga voor haar vechten.

''Wat zijn mijn kansen?'' Vroeg ik om de stilte te verbreken. ''De rechter gaat een kind toch niet bij haar moeder weghalen?'' En ik draaide me naar hem om. ''Dat is het nou juist mevrouw Baqir, u bent niet haar moeder.'' Ik griste de brief van zijn bureau greep mijn tas en liep naar de deur. ''Ik ben meer moeder voor haar geweest, dan hij ooit vader voor haar zal zijn.'' En met die woorden verlaat ik het kantoor.