De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

13

Bij het ziekenhuis aangekomen reden ze haar meteen naar een traumakamer. Ik bleef verloren in de wachtkamer achter. Toen Omar me zag rende hij naar me toe. ''Safa! Wat is er gebeurd?'' Ik zocht naar woorden, maar kon ze niet vinden. ''Aya.'' Was het enige dat ik kon uitbrengen. ''Safa, je bloed.'' Pas toen kreeg ik in de gaten dat mijn hele hand openlag. Hoe dat was gebeurd was voor mij een raadsel.'' ''Kom mee naar de behandelkamer dan ga ik je onderzoeken.'' Maar ik weigerde. Ik wilde Aya zien, wat kon mij mijn hand nou schelen. Omar kwam voor me staan en keek me vol medelijden aan. ''Safa, ze is in goede handen. Kom met me mee, dan kan je daarna naar haar toe.'' Nog steeds een tranenwaterval. Ik knikte bijna onzichtbaar en liep toen met lood in mijn schoenen mee.

Ik had een diepe snee die gehecht moest worden. Daarna kreeg ik een verband om. ''Ik wil nu meteen naar haar toe.'' Zei ik vastbesloten. Omar knikte en liep met me mee naar de kinderafdeling. Toen we naar binnen liepen rende ik naar Aya. ''Het spijt me zo engeltje, het spijt me zo.'' Jammerde ik. ''Ze slaapt. Ze had flink wat rook ingeademd waardoor ze het bewustzijn verloor.'' Hoorde ik de kinderarts zeggen. ''We houden haar vannacht hier ter observatie, maar het komt helemaal goed met haar.'' De opluchting die ik voelde toen hij die woorden uitsprak, is niet te beschrijven. Toen liep hij de kamer uit. ''Als ik wat voor je kan doen, kom dan meteen naar me toe.'' Ik knikte en bedankte Omar. Voorlopig ga ik helemaal nergens heen.

Ik schrok wakker. Vermoeid kwam ik overeind. Mijn nek was helemaal stijf geworden. 'Aya', was het eerste dat in me opkwam. Ze sliep nog. Met mijn vingers ging ik door haar haartjes. Ze is een paar keer wakker geweest vannacht. Ze was helemaal in de war. En het enige dat ik kon zeggen was dat het me speet. De kleine schat zei dat ik er niets aan kon doen. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn. Haar alleen te laten. Een paar minuten later en ik was haar kwijt geweest. Mijn hoofd bonkte en voelde zwaar aan. Ik was kapot. Koffie moest ik hebben. Ik stond op, boog voorover en plantte een kus op haar voorhoofd. Op mijn tenen sloop ik de kamer uit. Ik liep naar de off-dienst kamer en waste mijn vermoeide gezicht. Ik zag er niet uit, maar dat kon me op dit moment niet schelen. Ik fatsoeneerde mijn haar en zette koers naar de kantine. Ik was zo in gedachten gezonken dat ik BenNabil, die moeizaam door de gang liep, helemaal niet opmerkte en hard tegen hem aanbotste. ''Kun je niet uitkijken?'' Snauwde ik. Hij keek van mij naar mijn gewonde hand en weer terug. ''Wat is er gebeurd?'' Vroeg hij zacht. Ik voelde de tranen weer achter mijn ogen prikken en liep snel langs hem heen. Pas toen ik bij een lege wachtkamer kwam stopte ik. Ik liet me op een stoel vallen. Buiten adem stond hij in de deuropening. Ik keek niet op. Hij kwam naast me zitten en staarde voor zich uit. Het was een lange tijd stil.

''Het is mijn schuld dat ze er bijna niet meer was geweest.'' Zei ik snikkend. ''Ik heb beloofd op haar te passen. Ik ben een waardeloze moeder.'' Zijn zware stem overstemde mijn gesnik. ''De details weet ik niet, maar het zal wel over Aya gaan.'' Bij het horen van haar naam begon ik nog harder te huilen. Ik schoot overeind. Hij volgde mijn voorbeeld. Pas nu had ik in de gaten hoe groot hij eigenlijk was. Hij torende hoog boven me uit. ''Ja het gaat over Aya. Ze was bijna dood, door mij. Levend verbrand, omdat ik haar alleen heb gelaten. Ik heb beloofd haar te beschermen.'' Raasde ik in een stuk door. Ik legde mijn handen voor mijn gezicht. Ik voelde niets meer, alleen twee sterke armen die me vastpakten. ''Huil maar uit.'' Fluisterde hij tegen mijn oor. Op zijn schouder huilde ik uit. Tot mijn tranen op waren en ik me losmaakte uit zijn greep. ''Het gaat weer, dankjewel.'' Zei ik zonder naar hem op te kijken. ''Safa, ik heb je met Aya gezien. En je bent een goede moeder voor haar, ook al is het niet je bologische dochter.'' En na deze geruststellende woorden liep hij de wachtkamer uit, mij met gemengde gevoelens achterlatend.