De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

10

Ik zat net heerlijk van mijn koffie te genieten toen mijn pieper ging. Ik keek er kort op en slaakte een zucht. Ik zag ertegenop weer naar zijn kamer te gaan, maar ik moest wel. Langzaam slenterde ik naar boven en aangekomen bij de deur ademde ik drie keer diep in en uit en deed toen pas de deur open.

Van de serene sfeer van vanmiddag is niets meer over. Iedereen sprak druk door elkaar. Zijn vader had een ernstige uitdrukking op zijn gezicht. Toen ik binnenkwam viel het stil. Hij keek me niet eens aan. Hoe iemand van het ene op het andere moment zo kan veranderen. Omar keek me verwijtend aan. Pff, dit kan ik er ook nog wel bij hebben. ''Meneer BenNabil, ik heb de uitslagen van uw onderzoeken.'' Pas toen iedereen naar Omar keek ging hij verder. ''Ik heb goed nieuws, u heeft geen hersenbeschadiging opgelopen. Dat was nog de vraag, omdat we na de operatie niet wisten of we iets hadden geraakt. Dat is dus niet het geval. Alleen fysiek bent u erg verzwakt. Het revalideren kan maanden duren. Ik heb begrepen dat u terug wilt naar Nederland. Dit kan zodra u weer vast voedsel kunt eten. Het slangetje naar uw buik, waar voedsel doorheen ging heb ik verwijderd, maar voorlopig zult u alleen vloeibare dingen kunnen eten.'' BenNabil keek geïrriteerd naar buiten. Ik begrijp dat dit niet is wat hij wilde horen, maar een beetje meer respect kan wel hoor. Omar vroeg zijn ouders met hem mee te lopen om wat formulieren te tekenen. ''Safa, kan jij zijn infuus loskoppelen. Die heeft hij niet meer nodig.'' Zonder mijn antwoord af te wachten liep hij weg. BenNabil, zijn broers en ik bleven in de kamer over.

Langzaam liep ik om zijn bed heen. Intussen ik zijn infuus aan het loshalen was, sprak hij met zijn broers in het Nederlands. Het was duidelijk dat BenNabil niet wist dat ik het ook verstond. ''Ik wil weg uit dit gat. Ik had hier ook nooit heen moeten komen. In Nederland zou ik nooit neergeschoten zijn. En het personeel hier is ook irritant.'' Daarbij keek hij mij scherp aan. Als straf trek ik hard de pleister van zijn pols. Zijn gezicht vertrok en zijn ogen vormden zich tot kleine spleetjes. ''Dat bedoel ik nou, ging hij verder tegen zijn broers. Die geen antwoord gaven.

Ik pakte de spullen en legde die op het tafeltje. In het Nederlands zei ik: ''Zo, kan dit irritante personeelslid verder nog wat voor je doen, of kan ik weg?'' Je had hun gezichten moeten zien. Vooral die van BenNabil. Het was moeilijk mijn lach in te houden. ''Goed, nog een fijne dag.'' Zei ik meer tegen Rayan dan de andere twee. Hij was de enige die me met respect behandelde. Voor ik me omdraaide zag ik nog hoe Fahd mij verbaasd nakeek. Ik trok de deur achter me dicht en leunde er even tegenaan. Touché BenNabil. En nu snel naar mijn kleine schat.