De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

36

"Wattpad doet raar het kan zijn dat delen van het verhaal laat erop komen dan dat ik het plaats"

Toen de deurbel ging stond Fahd op en liep naar de deur. Even later kwam hij terug met Imrane op zijn arm. Ik kreeg het warm bij die aanblik. BenNabil zou zeker een goede vader zijn. Wat was hij groot geworden sinds die keer in de dierentuin. Hij werd op de voet gevolgd door Rayan, met kleine Yasmine in zijn armen en een knappe jongedame. Dat moet vast zijn vrouw zijn. Ik stond op en gaf Rayan een hand. ''Safa, wat leuk dat je er bent.'' Zei hij gemeend. Imrane keek zoekend om zich heen. ''Ik denk niet dat Aya mee is? Zei Rayan. ''Nee, ze kon helaas niet mee Imrane.'' Ik aaide hem over de bol na het zien van zijn sippe gezichtje. ''Hallo, jou ken ik nog niet.'' Ik keek op in de ogen van de mooie vrouw. ''Ik ben Ella. De vrouw van Rayan.'' Ik lachte en gaf haar een hand. ''Ik ben Safa.'' ''Ze is hier met Fahd.'' Hoorde ik Rayan zeggen. Ella knikte en keek me toen lachend aan. Ik weet niet of ze hier nu dachten dat ik wat met hem heb. Ik hoop het niet. De hele avond hebben we gepraat en gelachen. Dit is werkelijk de leukste familie die ik ooit heb gezien. Een paar keer moest ik aan mijn moeder en zus denken. Zelfs aan mijn vader, maar die gedachten schudde ik snel van me af. Ik had geen tijd om verdrietig te zijn.

Tijdens het eten voelde ik zijn blik de hele tijd door me heen boren. Ik schonk hem een paar keer waarschuwende blikken, maar dit vond hij wel amusant, want hij ging gewoon door met het schaamteloos bekijken. ''Mag ik u complimenteren op uw kookkunsten. Het was heerlijk.'' Ik zag dat zijn moeder blij was na het horen van mijn woorden. ''Je hebt nog niets geproefd, zij is de beste kokkin van het land!'' Zei zijn vader, waarna hij haar liefdevol aankeek. ''Ach, houd op jullie. Ik wordt er helemaal verlegen van!'' Riep ze uit. Tijdens de gesprekken die werden gevoerd tijdens het eten kwam ik erachter dat zijn vader ook advocaat is geweest. Hij is nog maar net met pensioen. Rayan zit in de makelaardij, en Faouad studeert nog rechten en is bijna klaar om in de voetstappen van zijn vader en grote broer te treden. Je kunt dus zeker zeggen dat ze allemaal in het leven geslaagd zijn. Maar dat kun je ook zien aan de manier hoe ze leven. Ik heb groot respect voor ze. Dit hebben ze namelijk allemaal bereikt, door hard werken.

Na het eten stond ik erop zijn moeder te helpen met het afruimen. De mannen zaten in de zitkamer aan de thee en Ella ging Yasmine verschonen. Daar stonden we dan met z'n tweeën in de keuken. Ze ging ermee akkoord dat ik hielp afruimen, maar ze zwoor de afwas zelf te doen. Dus zat ik op een kruk naar haar te kijken. Ik zag heel veel van BenNabil terug in haar. ''Het is vrij serieus tussen jou en Fahd hè?'' Ik schrok van de vraag en schoof zenuwachtig op de kruk. ''Waarom denkt u dat?'' Vroeg ik zo nonchalant mogelijk, maar ik spatte bijna uit elkaar van schaamte. ''Hij heeft nog nooit iemand mee naar huis genomen. Niet sinds...'' Ze werd onderbroken door kleine Imrane die naar haar toe rende. ''Oma, ik wil een koekje!'' Lachend tilde ze hem op het aanrecht en pakte de schaal met koekjes. Zijn ogen werden groot bij het zien van al dat lekkers en in twee happen belandde de eerste al in zijn maag. ''Zullen we naar de huiskamer gaan Safa?'' ''Gaat u maar vast. Ik blijf nog even naar het uitzicht kijken.'' Ze knikte lachend en met Imrane aan haar arm liep ze de keuken uit.

De keuken had een heel groot raam dat uitkeek op de grote stukken land achter het huis. Dit was ook de plek waar de zon onderging. Prachtig om te zien hoe de lucht zich hier paars kleurde. Ik was zo diep in gedachten gezonken dat ik hem niet hoorde binnenkomen. ''Ik heb je nog nooit zo zien lachen als vandaag.'' Hoorde ik hem zeggen. Ik keek op en zag hem tegen de deurpost geleund staan. Mijn God wat zag hij er aantrekkelijk uit. Ik moest mezelf knijpen, zodat ik weer terug op aarde kwam. ''Je hebt een geweldige familie.'' Zei ik gemeend en draaide me weer terug naar het raam. ''Ze vinden jou ook geweldig.'' Mijn hart verwarmde zich. Zijn voetstappen kwamen steeds dichterbij tot hij naast me tegen het aanrecht geleund stond. ''Het is hier werkelijk schitterend.'' Zei ik zacht terwijl ik uit het raam keek. ''Jij bent schitterend.'' Fluisterde hij. Ik keek hem aan met opgetrokken wenkbrauw. ''BenNabil, is dit een poging mij te verleiden?'' Hij lachte en ging achter me staan. ''Dat ligt eraan. Ben je te verleiden?'' Ik slikte, hij stond akelig dichtbij. Zijn geur drong mijn neusgaten binnen. Het leek wel alsof ik erdoor bedwelmd werd. Hij draaide me naar zich om en steek over mijn wang. Ik sloot mijn ogen en voelde hoe hij een kus op mijn voorhoofd plantte. Ik smolt. ''Zullen we terug naar de huiskamer?'' Ik knikte. En op een roze wolk zweefde ik achter hem aan.

We liepen weer naast elkaar het paadje af. Het was een onvergetelijke avond. Het was echt de avond van mijn leven. Nu weet ik echt wat ik in mijn leven mis. Familie. Bij het afscheid moest ik ze beloven snel weer te komen. Ik durfde niet te zeggen dat, dat niet zou gebeuren dus ik knikte alleen maar. Hij had de hele avond al een ontspannen houding. Zo heb ik hem nog nooit gezien! ''Waar denk je aan?'' Zijn stem klonk zacht en was aangenaam om naar te luisteren. ''Dat ik dit helemaal niets voor jou vind.'' Zei ik lachend. Hij trok zijn wenkbrauw op. ''Waarom niet?'' Vroeg hij quasi beledigd. ''Nou, omdat je altijd zo...'' Ik zocht naar de juiste woorden. ''Zo zakelijk bent.'' Zei ik toen voorzichtig. Hij knikte. Even dacht ik hem beledigd te hebben, maar na het zien van een prachtige glimlach wist ik dat het niet het geval was. Ik smolt bij het zien van die lach. De wind had zijn haar door de war gebracht en hij had een stoppelbaardje. Zo vond ik hem op zijn mooist. ''Bevalt het aanzicht je?'' Ik keek in zijn twinkelende ogen en hij had een ondeugende lach om zijn lippen. Mijn ogen werden groot van schaamte en snel wendde ik mijn blik af. Stomkop! Sprak ik mezelf streng toe. ''Is niet erg hoor, ik ben ook onweerstaanbaar.'' Ik barstte in lachen uit. ''Nou ik vind het eigenlijk wel meevallen.'' Zei ik lachend.

We stonden voor mijn huis. ''Dankjewel, BenNabil. Ik vond het erg fijn vanavond.'' Hij knikte. ''Graag gedaan. Ik wil het vragen. Maar weet niet zo goed hoe ik moet beginnen. Net als hij weg wil lopen doe ik mijn mond open. ''Waarom ik?'' Hij draaide zich naar me om. '' Waarom jij?'' ''Ja, waarom trouwen met mij en niet één van je vele scharrels.'' Hij antwoordde niet direct. Maar keek me doordringend aan. Ik voelde me erg ongemakkelijk. ''Jij bent geschikt. Niet op mijn geld uit, voor zover ik weet en mijn familie mag je.'' Ik wist dat hij dit zou zeggen, maar het horen is anders dan het denken. Pijnlijker. Het ene moment doet hij me denken dat hij gevoelens voor me heeft. En het andere moment is hij weer ijskoud. Ik kan niets zeggen en knik alleen maar. Na een kort knikje liep hij weg. Ik viste mijn sleutels uit mijn jaszak en stak ze in het slot. Ik deed de deur open en net toen ik een stap naar binnen wilde zetten, werd ik bij mijn schouders gegrepen. Ik draaide me geschrokken om. Hij had die blik van vanmiddag weer in zijn ogen. Het volgende moment duwt hij me naar binnen tegen de muur en kust me. Eerst ruw, gedwongen. Maar dan zacht en beheerst. Ik sla mijn armen om zijn hals en kus hem terug. Hij trekt me nog dichter tegen zich aan en ik voel de opwinding. Met één hand knoopt hij behendig mijn jas los. Dan volgen ook de knoopjes van mijn blouse. Ik houd mijn adem in. Ik kreun als hij met zijn lange zachte vingers mijn ontblootte buik streelt. Hij reageert met een grom. Zachtjes bijt hij op mijn onderlip. Dan, uit het niets doet hij een stap naar achter. Ik hap naar adem en verward kijk ik hem aan. Ook hij ademde zwaar. Met bibberende vingers doe ik de knoopjes van mijn blouse weer dicht. Hij haalde een hand door zijn haar, maar blijft me aankijken. ''Wat betekent dit?'' Ik kon geen woord uitbrengen. Hierop haastte hij zich het huis uit en gooide de deur met een smak dicht.

''Dit betekend dat ik stapelverliefd op je ben BenNabil.''