De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

77

Met een hart die in mijn keel klopte, zat ik gespannen in de wachtkamer. Mijn been trilde hevig op en neer en ook mijn handen gingen aardig tekeer. Toen ik zag dat een wat oudere vrouw mij vreemd aankeek, klemde ik mijn handen tussen mijn benen. Ik zag er waarschijnlijk ook uit als een volslagen idioot. Een afkickende junk misschien wel door al dat getril, maar ik kon er werkelijk waar niets aan doen. De tijd kroop voorbij en ik betrapte mezelf erop elke minuut op de klok boven de ingang te kijken. Het was vrij druk in de wachtkamer. We waren dus allemaal mensen die waarschijnlijk iets mankeren. Ik werd uit mijn overpeinzingen gehaald door een oude man die de deur van de behandelkamer opende. Hij strompelde langzaam vooruit en even had ik de neiging om hard weg te rennen. Maar toen ik mijn naam hoorde, wist ik dat er geen weg meer terug was. De oude vrouw schonk me een bemoedigende knik toen ze mijn angstige gezicht zag. Ik lachte dankbaar. Nog langzamer dan de oude man liep ik de behandelkamer in. Ik sloot de deur achter me en ging zitten. Dokter Jacobs was druk bezig in zijn computer te tikken, waardoor ik de tijd had hem eens goed te observeren. Hij had zich duidelijk niet geschoren vanmorgen. Zijn bril had hij op het puntje van zijn neus gelegd, wat hem een strenge uitstraling gaf. In een ruk draaide hij zijn gezicht naar me toe. ''Mevrouw Baqir. Uw testuitslagen zijn binnen.'' Ik knikte zenuwachtig. Hij keek me lang aan alvorens hij verder ging. Ik kon het wel uitschreeuwen. Verlos me uit mijn lijden!

''Uw bloedwaarden zijn opmerkelijk gedaald. U heeft last van bloedarmoede.'' Ik haalde opgelucht adem. Bloedarmoede, een paar stevige porties spinazie en ik ben weer de oude. ''Godzijdank. Ik dacht dat ik iets ernstigs onder de leden had.'' Zei ik lachend. ''Ernstig? Nee in tegendeel, gefeliciteerd, u bent zwanger!'' De lach stierf van mijn lippen. De wereld stopte met draaien en de klok stopte met tikken. Voor een paar minuten waande ik me in een droom. Totdat ik in lachen uitbarstte. Echt waar ik kwam niet meer bij van het lachen. ''Gaat het wel met u?'' Toen ik een beetje was bekomen en de tranen weg had geveegd die waren ontstaan door mijn lachbui, keek ik hem weer aan. ''Ik kan helemaal niet zwanger zijn, ik ben namelijk vorige week nog ongesteld geworden.'' Zo wat had die ongeschoren grapjas daar op terug. ''Uit uw bloedonderzoek blijkt echt dat u zwanger bent. U kan last hebben gehad van prenatale bloedingen, waardoor u dacht dat het uw menstruatie was.'' Ik luisterde maar half. Ik kan helemaal niet zwanger zijn. ''Uw bloedingen, waren die zoals altijd, of minder?'' Ik dacht diep na. Ja goed, het was iets minder dan altijd, maar dat hoeft niet meteen te betekenen dat ik zwanger ben. Of? ''Ik verwijs u door naar de gynaecologe, zij kan het dan met zekerheid vaststellen. Ik knikte afwezig en nam het kaartje in ontvangst. Hij wenste me nog een fijne dag, maar ik was niet in staat te reageren. Als een zombie liep ik de praktijk uit. Pas toen ik buiten stond en de frisse lucht in mijn gezicht waaide was ik pas terug op aarde. Ik legde mijn handen op mijn onderbuik, alsof ik die zogenaamde baby zou kunnen voelen. Ik? Zwanger? Van Fahd? Ik slikte. Onmogelijk.