De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

3

Zeven jaar geleden, het jaar 2002 en tevens de donkerste uit mijn leven geweest. Op één en dezelfde dag verloor ik mijn geliefde moeder en zus. Net achttien jaar was ik en plots een wees. Mijn vader is jaren daarvoor al bij ons weggegaan. Van de één op de andere dag heeft hij ons in de steek gelaten.
Mijn moeder, zus en ik waren de drie musketiers zoals mijn moeder altijd lachend zei. We woonden jaren met zijn drieën in een piepklein flatje en konden ontzettend goed met elkaar opschieten. Dit kwam omdat we zoveel op elkaar leken. Zowel het innerlijk als uiterlijk. Natuurlijk waren er wel eens irritaties, maar die werden zo bijgelegd. We hadden helemaal geen grote familie. Eigenlijk hadden we alleen mijn oma. Oma Nana noemden we haar. En zij woonde in Marokko, in een dorpje om precies te zijn. Net buiten Meknes.
Dat jaar zouden we vakantie vieren in Marokko. Maar omdat ik dat jaar zou afstudeerde moest ik langer door. Daarop besloten mijn moeder en zus te vertrekken en ik zou hen een week later achterna vliegen. Mijn zus was getrouwd met haar jeugdliefde en samen hadden ze net een dochtertje gekregen. Dus zo gingen ze met zijn vieren naar Marokko.

Ik weet nog dat ik op school was toen ik werd gebeld. Het was mijn zus, vrolijker dan ooit. Ze vertelde dat ze veilig waren aangekomen en dat ze nu de taxi zouden pakken naar oma's huis. Ik zei nog dat ze die kleine en mama een dikke kus moest geven en dat ik niet kon wachten tot volgende week.
Toen ik al een uurtje in college zat, kreeg ik een heel naar voorgevoel. Het is lastig te beschrijven, maar ik werd misselijk en moest meteen aan mijn zus denken. Met een smoes dat ik naar het toilet moest liep ik snel de gang in om haar te bellen. Ik kreeg geen gehoor en raakte in paniek. Vlug belde ik naar oma's huis. Ook daar werd niet opgenomen. Pas uren later werd ik gebeld. Snel nam ik op. Het was Hassan, mijn zus echtgenoot. Toen ik zijn stem hoorde, wist ik dat het goed mis zat. ''Je moet nu komen.'' Was het enige dat hij zei.

Ik weet niet eens meer hoe ik het heb opgebracht een ticket te boeken en hoe ik hierheen ben gekomen. Toen ik in het ziekenhuis kwam en mijn oma en Hassan zag zitten brak mijn hart. Hij had wat schrammen op zijn gezicht en een lege blik in zijn ogen. Ik rende en rende en vloog mijn oma om de hals. ''Waar zijn ze?'' Schreeuwde ik. Mijn oma keek weg. ''Ze zijn heen hbiba, ze zijn heen.'' Antwoordde ze huilend. Ik voelde alle leven uit mijn lichaam trekken en viel neer. Ik was een paar uur bewusteloos, al kon ik wel om me heen horen wat er gebeurde. Ik hoorde mijn oma huilen, en met Hassan praten over het ongeluk. Het schijnt dat de taxichauffeur iemand wilde inhalen net voor een bocht. Hij zag de tegenligger te laat en vloog over de kop. Mijn moeder en zus waren op slag dood, Hassan had alleen wat schrammen en de pasgeboren Aya, had haar armpje gebroken. Mijn zus had haar heel goed vast, en had met haar lichaam alle klappen opgevangen. Een echte moeder, dat is wat ze al vanaf dag één was.