De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

83

Een zacht, maar koud briesje streek langs mijn gezicht. Het bevroor de tranen die op mijn wangen lagen. Mijn handen had ik diep in mijn jaszakken gestoken tegen de kou. Ieder normaal mens zat nu thuis, waar het warm was. Het was al laat. Hoe laat, wist ik niet, maar wat ik wel wist, is dat ik al uren op dit bankje in het park zit. Een lantaarn gaf me zicht op het meer waar enkele eenden dicht tegen elkaar dreven. Hier op dit bankje heb ik mijn hele leven overdacht. Hoe heeft het zo ver kunnen komen met mij? Was ik dan niet altijd zeker van mijn zaak? Hield ik mannen niet bewust op afstand om dit te voorkomen? Waarom ben ik dan toch bezweken? Is dit mijn straf? Het waren tientallen vragen, waar ik nu op dit moment het antwoord niet op had. Of ik die antwoorden ooit zou kunnen vinden? God mag het weten. Ik uitte een zucht. Nooit heb ik me zo vernederd gevoeld. Nog nooit ben ik zo behandeld. Hij is nog erger dan mijn vader. Ik haalde mijn handen uit mijn zak en plaatste deze op mijn buik. ''Mijn lieve kindje, ik doe je een belofte. Ik zal je tegen ieder kwaad beschermen. Jij, Aya en ik. De drie musketiers.''

Ik had de deur nog niet achter me gesloten of Charlotte was al naar me toe gerend. Ze omhelsde me stevig, ik wilde huilen, schreeuwen, schelden en gillen. Maar de tranen waren op en mijn stem was weg. Als een zombie stond ik daar. Mijn handen waren ijskoud. Het enige dat ik wilde was een lang, warm bad. ''Lieverd, waar was je?'' Ik schopte mijn schoenen uit en ritste mijn jas open. ''Aya?'' ''Ze ligt te slapen.'' Ik knikte. ''Kan ik wat voor je doen, iets voor je halen?'' Ik schudde mijn zware hoofd en probeerde een lach op te zetten. Dit mislukte toen de tranen weer kwamen. Die vervloekte tranen. ''Ik ga in bad.'' Ze knikte begrijpend. Langzaam liep ik naar de trap, maar draaide me toen om. ''Charlotte?'' Ze keek op. ''Hmm.'' ''Dankjewel, voor alles.''

Met mijn nog bevroren handen kleedde ik me langzaam uit. Ik had kippenvel over mijn hele lichaam. Ik haalde de klem uit mijn haar, het viel meteen als een waterval naar beneden. Ik stapte het bad in en voelde mijn huid ineen krimpen door de plotselinge hitte. Ik ging languit liggen en ontspande. Voor het eerst sinds weken probeerde ik even helemaal nergens aan te denken. Mijn hart heeft genoeg pijn geleden. Vandaag zou ik rouwen, rouwen om het feit dat ik hem heb verloren. Eén dag. Morgen sla ik de bladzijde om. Dan zal hij verleden tijd zijn en zal ik de toekomst tegemoet gaan. Ik dacht terug aan het wonder van vanmiddag. Een klein wonder dat in me groeide. Ik gleed dieper het water in. Totdat ik er met mijn oren in lag. Totale stilte. Alleen mijn hartslag, gevolgd door een kleine trilling. Op mijn gezicht vormde zich een glimlach van oor tot oor. Hoe klein ook, het leefde. En dit wonder zou me uit dit diepe dal trekken.