De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

33

Als de bel gaat loop ik snel naar de radio om de muziek zachter te zetten. Dat zal vast Charlotte zijn, die er achter kwam dat ze haar sleutels miste. ''Iets vergeten?'' Zei ik toen ik de deur opentrok. Maar tot mijn grote schrik was het Charlotte helemaal niet. Of ze moest een halve meter zijn gegroeid en in de sportschool wonen. Met een speels lachje nam hij me van top tot teen op. Zijn blik stopte bij de tomatenvlek. Ik schaamde me zo erg, dat mijn hoofd even rood werd als die genoemde vlek. ''Verwachtte je iemand anders?'' En hij liep zo langs me mijn huis in. Ik was te verbouwereerd om er wat van te zeggen. Vergat zelfs de voordeur dicht te doen. Snel deed ik hem dicht. ''Ehm, wat kom je doen?'' En ik probeerde met mijn handen de tomatenvlek te verbergen. Ik zag hoe hij rondliep in de woonkamer en alles zorgvuldig bekeek. ''Heb je over mijn voorstel nagedacht?'' Vroeg hij zonder me aan te kijken. ''Voorstel? Het klonk meer als een bevel.'' Hij keek beledigd en lachte toen schamper. ''Zie het hoe je wilt.'' Hij ging op mijn bank zitten en klopte op het plekje naast hem. Ik negeerde het en liep snel mijn slaapkamer in om mijn ochtendjas aan te trekken. Toen ging ik tegenover hem staan met de salontafel in ons midden. Hoe zie jij dat eigenlijk voor je? Dat je mij wilt, heb je al gezegd. Maar wat bedoel je precies?'' Nu stond hij ook op. ''Moet ik alles voor je uitleggen.'' Hij stopte even en liep naar het raam. Hij stond daar een tijdje met zijn handen in zijn zakken. Toen ging hij verder. Ik kan krijgen wie ik wil. Ik hoef maar in mijn vingers te knippen en ze liggen op hun rug.'' Ik werd misselijk van zijn gepraat. ''Maar bij jou is het anders. Jij bent anders. Moeilijk, dat wind me op. En het feit dat je zo aantrekkelijk bent en dit van jezelf niet weet, wind me nog meer op.'' Geschrokken deed ik een paar stappen achteruit. Hij draaide zich om en keek me aan. Even, met dezelfde blik als gisteravond. Maar toen deed hij weer zijn masker op. ''Wees maar niet bang, ik bespring je niet. Tenminste nog niet.'' Hij lachte zijn tanden bloot, als een wolf die zo zijn tanden in zijn prooi gaat zetten. ''Dan heb je pech, want ik wil jou niet!'' Riep ik fel. Als dit mij moest overtuigen, is hij gezakt. ''Ach, houd toch op Safa. Ik hoef je maar aan te kijken om te weten dat je mij ook wilt. En anders verraden die rode wangen van je het wel.'' Ik kookte van woede! Hoe durft hij. ''Ik weet niet wat jij je allemaal in je hoofd haalt, maar ik weet heel goed wat ik wel of niet wil. En jou wil ik zeker NIET! Wat denk je nou, dat je het maar hoeft te zeggen en ik me in jouw armen stort?'' De botte zak! Ik liep stampvoetend naar de keuken en deed het vuur uit. Ik proefde de saus, die overigens heerlijk was. Maar die kwal had goed mijn eetlust bedorven.

Ik liep terug naar de woonkamer en vond hem weer op de bank. ''Luister BenNabil, er zijn zat vrouwen op de wereld die zich vereerd zouden voelen, maar ik voel er werkelijk niets voor om voor jouw behoeftes een zonde te begaan. Dus, succes met je zoektocht en laat mij verder met rust.'' ''Wie zegt dat je een zonde begaat?'' Ik sloeg mijn armen over elkaar heen. ''Nou pardon, ik weet niet hoe gelovig jij bent, maar ongetrouwd het bed delen, zie ik als een zonde.'' Hij stond lachend op. ''Ongetrouwd wel ja...''

''Goed ik zal eerlijk tegen je zijn. Ik zoek een geschikte kandidate om mee te trouwen.'' Deze woorden kwamen als een donderslag bij heldere hemel. ''Ik zie dat je hiervan schrikt, maar dat hoeft niet. Mijn ouders zeuren sinds mijn 'wederopstanding', om het zo maar even te noemen, al aan mijn hoofd. Ik ben dertig en wordt er niet bepaald jonger op. Je zult het heel goed hebben. Ik heb genoeg geld om jullie te onderhouden.'' ''Jullie ?'' Vroeg ik koel. ''Ja, jij en misschien een kleine BenNabil.'' Zei hij lachend. Maar ik vond er niets grappigs aan. Ik draaide me om. Ik wist waarom ik teleurgesteld was. Hij wil met me trouwen, maar niet uit liefde. ''Ben je klaar?'' Hij liep rustig naar me toe. Ik liet niet zien dat ik bang was. Hij was wel de laatste door wie ik me liet intimideren. ''Ik ben klaar als jij akkoord gaat.'' De bekende rilling liep weer over mijn rug. ''Ik ga dus niet akkoord. Ik trouw alleen met iemand uit liefde. En als je me nu wilt excuseren, ik wil eten.'' Hij greep me bij mijn arm. ''Je trouwt ook met me uit liefde, uit liefde voor Aya.'' Verward keek ik hem aan. De plek op mijn arm, waar hij me vasthoud staat in brand. ''Aya? Vergeet niet dat ik haar dankzij jou ben kwijtgeraakt.'' En ik rukte mijn arm los. ''Ja, en dankzij mij krijg je haar weer terug.'' Ik wist niet wat hij bedoelde. ''Als jij met mij trouwt, heb je geld, en zekerheid voor de toekomst. De rechter zal niets meer zien om jou niet de gedeelde voogdij te geven. Dan zullen de rollen omgedraaid worden. Aya is doordeweeks bij jou en in het weekend bij haar vader.'' ''Hassan.'' Riep ik fel. ''Hassan dan.'' Ik was in de war, natuurlijk wilde ik Aya terug. Ze is mijn alles, maar dit zou me wel een kans op echte liefde en geluk ontnemen.

''Ik stel voor om je erover na te laten denken?'' Ik zei nog steeds niets. ''Ik neem contact met je op.'' Hij liep naar de deur, draaide zich nog één keer om en opende toen de deur. Charlotte stond verbaasd naar BenNabil te kijken. ''Goedendag.'' Zei hij en liep toen weg. Met open mond liep Charlotte naar binnen en sloot de deur. ''Jij dirty slet! Waarom liep hij met een dromerige blik weg en sta jij daar in je ochtendjas met rode wangen?'' Ik schraapte mijn keel. ''Eh, ik ga trouwen?''.