De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

93

Mijn handen had ik stevig om de leuning geklemd. Stilletjes bad ik tot Allah. Ik bad dat alles goed was met mijn kindje. Het geluk dat ik voelde toen het hartje luid en duidelijk hoorbaar was, is onbeschrijflijk. De tranen vloeiden en ophouden was onmogelijk. De gynaecologe keek me medelijdend aan. ''Het was even schrikken, maar hij is er nog hoor!'' Ik bedankte haar door mijn tranen heen. ''Safa?'' Ik keek op. Toen ik een bezorgde Charlotte binnen zag komen rolden de tranen weer over mijn wangen. ''Lieverd, wat is er gebeurd?'' Ik probeerde een beetje te kalmeren en dronk uit het glas water dat de gynaecologe me zojuist had aangereikt. ''Safa, ik moet naar een andere patiënt. Probeer zo min mogelijk met stress in aanraking te komen en hou een dag goed bedrust.'' Ik knikte en bedankte haar nogmaals. Charlotte nam plaats op de stoel naast het bed en hield mijn hand stevig vast. ''Waarom zitten Karim en Fahd in de wachtkamer en zien ze eruit alsof ze zijn overreden door een vrachtwagen?'' Lachend veegde ik mijn tranen weg. Wat doet Fahd hier nog in Godsnaam. ''Ik hoef die twee kleuters allebei even niet te zien.'' Mijn stem beefde nog na van de angst die ik zojuist had gevoeld. De angst dat er misschien iets met mijn kindje was gebeurd. Charlotte knikte begrijpend. ''Hij weet het dus?'' Fluisterde ze zachtjes. Bang om mij weer van streek te maken. Ik knikte afwezig. Dat is ook de enige reden waarom hij hier is, maar ik kan hem niet onder ogen komen. De verwijten, ik kan ze er nu even niet bij hebben. ''Charlotte, wil jij ze alsjeblieft vragen weg te gaan?'' Ze knikte en stond meteen op. Ik slikte een opkomende brok op. Elke keer als ik denk, mijn leven eindelijk weer op de rails te hebben, gaat het mis.

''Ik moest van Karim doorgeven dat het hem spijt.'' Ik knikte. Hij had nergens schuld aan. Het is allemaal mijn eigen schuld. En dat van Fahd. Wanneer laat hij me nu eindelijk met rust? Voorzichtig stond ik op. En liep samen met Charlotte de behandelkamer uit. De schrik zat er goed in. ''Waar is Aya?'' Ik heb haar even bij Tineke afgezet. Ik wist niet of ik haar mee kon nemen. En na het zien van die twee is het eigenlijk maar goed dat ik dat niet heb gedaan.'' Ik knikte. Wat zou dat arme kind daarvan hebben gezegd? ''Ik loop even naar de balie om je papieren af te geven. Ga daar maar zitten ik ben zo terug.'' Ik nam plaats en legde mijn hoofd in mijn handen. Mijn hoofd voelde warm aan. ''Safa?'' Bij het horen van zijn stem was ik als versteend. Ik keek niet op. Ik zou niet voor mezelf in kunnen staan. Het liefst wilde ik hem bespringen. Door zijn schuld had mijn kindje wel dood kunnen zijn! Ik hoorde zijn voetstappen naderen. Voorzichtig haalde ik mijn gezicht uit mijn handen en keek recht in zijn bezorgde ogen. Zijn shirt was gescheurd en om zijn hand zat verband gewikkeld. Ik zei geen woord tegen hem. ''Safa het spijt me.'' Ik slikte mijn tranen weg en keek hem aan met een blik vol haat. ''Ik wil dat je weggaat...'' Ik nam een hap adem. ''Ik haat je. Ik haat je zo erg en ik wil je nooit meer zien.'' Hij schrok zichtbaar van mijn harde woorden, maar dat kon me niets schelen. Ik haatte hem ook, ik wilde hem ook nooit meer zien. Hij stond op en keek op me neer. ''Het spijt me Safa, voor alles. Ik hoopte dat...''Hij zuchtte en streek met zijn hand door zijn haar. ''Het maakt niets meer uit. Je hebt een nieuw leven.'' Hij draaide zich op en liep verstrooid weg. Nu pas liet ik mijn tranen weer komen. Ik haat hem! Zo erg. Maar ik hou nog meer van hem.''