De zwarte met het witte hart (VOLTOOID)

72

Buiten adem kwam ik de huiskamer in gestrompeld met Rayan achter me aan die de deur voor me had geopend. Hij zag er gespannen uit. Faouad en Fahd zaten op de bank, met tussen hen in hun moeder. Ik groette iedereen, maar niemand die iets terug zei. Zijn moeder was in tranen. Ik wilde naar haar toelopen om haar te troosten en te vragen wat er in hemelsnaam aan de hand is, maar iets in me hield me tegen. Was het de angst die mijn lichaam in was geslopen? Gespannen keek ik naar Fahd die nu opstond en naar me toe kwam lopen. ''Wanneer heb je voor het laatst iets van hem gehoord?'' Ik kon de haat in zijn blik zien. Waar had hij het in hemelsnaam over? Niet begrijpend keek ik hem aan. ''Ik stelde je een vraag!'' Hij schreeuwde zo hard dat mijn oren ervan gingen suizen. Snel nam ik een stap achteruit. ''Fahd, hou op. Zij kan er ook niets aan doen!'' Rayan kwam tussen ons instaan en keek zijn broer waarschuwend aan. Fahd draaide zich om en liep naar het raam. ''Safa, je vader? Wanneer was de laatste keer dat je iets van hem hebt gehoord?'' Niet begrijpend keek ik hem aan. Ik kon haast niet denken door de hoofdpijn die zich weer in mijn hoofd had genesteld. De brief! Maar als ik dat nu ga zeggen zal Fahd woedend worden dat ik iets voor hem heb verzwegen. ''Op de bruiloft.'' Zei ik zacht. Hij knikte en ging zitten. ''Mag ik nog weten wat er aan de hand is. Jullie maken me een beetje bang.'' Zenuwachtig friemelde ik aan de mouw van mijn vest. ''Fahd draaide zich om. En kwam naar me toegelopen. ''Dat zal ik je vertellen. Jouw vader heeft mijn vader vermoord!'' Zijn moeder begon hard te huilen. Faouad pakte haar hand en troostte haar. Met grote ogen staarde ik Fahd aan. ''Maar, het was toch een hersenbloeding?'' De trilling was duidelijk in mijn stem te horen. ''Een hersenbloeding die jouw vader heeft veroorzaakt!'' Hij schreeuwde hard. Ik werd er bang van. Het liefst was ik nu in een hoekje gekropen. Rayan nam het woord over. ''Safa, je vader had jullie lang geleden in de steek gelaten. Heeft hij je ooit verteld waarom?'' Ik dacht hard na, maar dit was haast onmogelijk door de verschrikkelijke hoofdpijn en alle emoties die door mijn lichaam raasden. Ik plaatste mijn wijsvingers tegen mijn slapen aan. ''Eh, ja hij vertelde dat we in gevaar waren. Hij was destijds advocaat en er zaten criminelen achter hem aan omdat hij ze in de gevangenis probeerde te krijgen.'' Ze keken elkaar één voor één aan. ''Maar wat heeft dat hiermee te maken?'' ''Jouw vader heeft mijn vader opgezocht, een paar dagen voor...'' Hij maakte zijn zin niet af. Nog steeds begreep ik er niets van. Zijn moeder huilde nog steeds onophoudelijk. ''Mijn moeder, ze praat weer. En heeft ons verteld hoe mijn vader zijn laatste dagen heeft beleefd.'' Zei Fahd. Er was geen enkele emotie meer in zijn ogen te zien. ''Twee dagen voor mijn vader overleed, heeft jouw vader hem bezocht.'' Ik schrok. Mijn vader? Maar hij kent hem helemaal niet. Toch? ''Hij was hier en schreeuwde dat mijn vader de oorzaak was dat hij zijn gezin voor altijd kwijt is.'' Plotseling ging er een belletje rinkelen. Nu begrijp ik het. Mijn vader, maanden geleden in het café. Hij vertelde mij het hele verhaal. Waarom hij wegging. Daarom wilde hij niet dat ik met Fahd zou trouwen. Fahd's vader was de verdedigend advocaat die de zaak had gewonnen, waardoor die criminelen vrijkwamen! Fahd knikte zacht, alsof hij wist dat zojuist alle puzzelstukjes in elkaar waren gevallen in mijn hoofd.

''Maar ik heb er toch niets mee te maken?'' Ik liep snel op zijn moeder af en knielde voor haar neer zodat ik haar kon aankijken. ''Geltie, ik heb mijn vader in jaren niet gezien. Ik veracht de man. Dit is niet mijn schuld!'' De tranen rolden over mijn wangen. Zijn moeder pakte mijn hand vast, ze kon niets uitbrengen. Faouad schoot overeind. ''O ja, en wie verteld ons dat jouw vader je niet stuurde om later mijn vader te kunnen aanvallen?'' Dit was werkelijk te belachelijk om aan te horen. Ik keek naar Fahd, en wachtte tot hij het voor me op zou nemen. Iets in me zei, dat ik dan lang kon wachten. ''Zijn mama en ik de enige die niet ons verstand verloren zijn?'' Riep Rayan kwaad uit. ''Fahd, praat met je vrouw verdomme!'' Huilend stond ik op en veegde ruw mijn tranen weg. ''Dus jij denkt ook dat ik een 'spion' van mijn vader was?'' Hij ontweek mijn blik. Ik haalde diep adem en rechtte mijn rug. ''Jij, van alle mensen acht mij tot zoiets in staat?'' Ik draaide me om en liep de kamer uit. Het huis uit. Hij kwam me niet achterna. Dit was voor mij de bevestiging dat hij het inderdaad zo zag.