Onları bir araya getiren aileleriydi ama bir arada kalmalarını sağlayan sevgileriydi. Şimdi hayat kimi için daha zor, kimi içinse daha eğlenceli olacaktı. Aşk kimine hiç beklemediği anda gelecek, kimisiyse sahip olduklarını kaybetmemek için savaşaca...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ORTAK EV
Merdivenin altındaki ikili dinlenme koltuğuna oturmuş, tek kelime etmeden öylece duvarı izliyordu. Evin içindeki sesler yüksek olmasına karşın, onu rahatsız etmiyor aksine kafasının içini istila eden seslerin susmasına neden oluyordu. Kilitlenmişti. Çiftlikten dönerken aklında bambaşka sorular vardı. Bambaşka sözler. Hesap sormak istemişti ancak bir yanı buraya gelene dek, bunu istememişti de. Daha doğrusu inanmak da istememişti. "Behrem?"
Cesur'un sesiyle bakışlarını ona çevirdi. Onu iyi göremediğini fark ettiğinde birkaç kez gözlerini kırpmak zorunda kaldı. İri damlalar yanaklarına düştüğünde çoktandır ağladığını bilmiyordu.
"Yapma." Dedi Cesur karşısında dizlerinin üzerine çökerek. Dokunmaya çekinir gibi bir saniyeliğine ellerini havaya kaldırıp bekledikten sonra, derin bir nefes aldı. Behrem, onun ellerinin sıcaklığı karşısında kaşlarını çatarken "Ağlama güzelim" dedi Cesur. Behrem'in dudakları büzülür, çenesi titrerken gözleri yeniden sulanmaya başladı. Ağzını açsa içinden onlarca çığlık çıkacaktı ve kendi sesini duymaktan o kadar korkuyordu ki, iradesine hâkim olmaya çalışmak tüm bedenini titretiyordu.
"Ne oluyor?"
Saruhan'ın sesini duymalarıyla ikisi de dönüp ona baktılar. İklim'in hala evin içinde bir yerlerde olduğunu bilen Behrem kulaklarıyla olan biten her şeyi takip ederken, bakışlarını Saruhan'ınkilerden ayırmadı.
"Sinirleri bozuldu." Dedi Cesur.
Saruhan kaşlarını çatarak yanına geldiğinde Behrem hızla yana kaydı. Şu anda kimsenin kendisiyle temasta bulunmasını istemiyordu. Tamu'nun gittikçe yükselen sesi şakaklarının zonklamasına neden olurken neden kimsenin onu susturmadığını anlayamıyordu. "Güzelim." Diyen Saruhan'ın çenesinden tutan eline karşı koyamayıp bakışlarını ona çevirdiğinde "Konuş benimle." Dedi Saruhan.
Behrem hiçbir şey konuşmak istemiyordu. Çenesini Saruhan'ın elinden kurtardıktan sonra bakışlarını Cesur'a çevirdi. Onun parmağının ucuyla gözlerinden akan yaşları silmesine izin verip, ayağa kalkacağını belli ettiğinde arkadaşı durumu anlayarak ayağa kalkıp bir adım geri çekildi. Saruhan, yeniden dokunacağı sırada "Yapma." Dedi Cesur. Behrem ikisini de ardında bırakıp salona girdiğinde İklim'i camın önünde görüp durdu. Tamu, Menaf'a bağırıyor, neden bu kadar sakin olduğu konusunda tükürükler saçarak konuşuyordu.
"Dur artık." Dedi Behrem. Sesi o kadar soğuktu ki zaten üşüyen bedeni daha da üşümeye başlamıştı. Salondaki herkesin bakışları kendisine çevrildiğinde Menaf'ın kaşlarını çatarak ayağa kalktığını göz ucuyla gördü.
"Behrem." Dedi Tamu.
Behrem "En azından yaptığının arkasında durdu, değil mi?" diye sorduğunda "Neden bahsediyorsun?" dedi Tamu.
