Onları bir araya getiren aileleriydi ama bir arada kalmalarını sağlayan sevgileriydi. Şimdi hayat kimi için daha zor, kimi içinse daha eğlenceli olacaktı. Aşk kimine hiç beklemediği anda gelecek, kimisiyse sahip olduklarını kaybetmemek için savaşaca...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
BÖLÜM 67
NEFAL & DİYAR
Üzerini giyip aşağı indiğinde, Diyar'ı arkadaşlarıyla konuşurken görüp durdu. Bakışları Eren Kerim'in yüzüne takılıp kaldığında onun kendisine kaşlarını çatarak baktığını görünce iç geçirerek kapıya doğru ilerledi. "Ne? Sabah öpücüğü yok mu?" diyerek dalga geçen Eren Kerim'e cevap vermeden kapıya doğru ilerlediği sırada, Diyar'ın "Bekle." Demesiyle ona doğru döndü. Yüz yüze geldiklerinde "Günaydın" diyen genç kız, arabanın anahtarlarını eline alarak sallamaya başladı.
"Günaydın" dedi Diyar da "Nereye gidiyorsun?"
Nefal içini çekip "Kilid'e." Dedi. Diyar'a yaklaşıp, parmak uçlarının üzerine doğru kalktıktan sonra onu yanağından öpüverdi. Bir alkış sesi duyduklarında ikisi de dönüp o tarafa baktılar. Eren Kerim, hemen salonun girişinde durmuş yüzünde insanı çileden çıkaracak bir gülümsemeyle kendilerini izleyip, alkış tutuyordu. "Kalbim nasıl atıyor bir bilseniz." Dediğinde "Başka bir şey için atıyordur o." Dedi Nefal. Bakışları, Eren Kerim'e bakarken donuktu. Eren Kerim, onun sözlerinden hoşlanmayarak gözlerini kısarken "Tadını çıkarmaya bak." Dedi.
"Çıkarıyorum." Dedi Nefal de. Elini Diyar'ın omzundan kaydırıp boynuna koydu. Bakışlarını Eren Kerim'in üzerinden çekmeden, Diyar'ın dudaklarına bir öpücük bırakıp geri çekildikten sonra kendilerini izlemekte bir sakınca görmeyen adama bakıp "Ama sen bunun gibi bir şeye asla sahip olamayacaksın" diyerek bakışlarını Diyar'a çevirip, gülümsedi. "Ne?" dedi. Diyar, ağzının içinde bir şeyler geveleyip onu elinden tutarak girişteki odalardan birine sokarken Eren Kerim hala aynı yerde durmuş, onları izliyordu. Kapıyı çarparak kapatan Diyar, sırtını kapıya dayayıp kızı belinden tuttuğu gibi kendisine çekti. Dudaklarını hızla dudaklarına bastırıp, öpücüğü derinleştirirken Nefal'in alt dudağını ısırmasıyla acı içerisinde homurdanıp geri çekildi. Alev alev yanan bakışlarla kızın yüzüne bakarken Nefal yeniden "Günaydın." Dedi ve Diyar küfrederek onu bir kez daha öptü. Sırtını okşayan elleri aşağılara kayıp, kızın kalçalarını kavradığında derin bir nefes alan Nefal kendisini birden havada, bacaklarını onun beline dolamış bir halde bulduğunda "Gitmem gerekiyor." Dedi.
"Hemen değil." Dedi Diyar dudakları kızın çene hattı boyunca dolaşırken "Neden kazağımı çıkardın?" diye sordu. Nefal başını çevirip dudaklarını yakalamadan önce "Benim kazağımın nesi var?" diye sordu. Parmaklarını Diyar'ın saçlarının arasından geçirip, onları çekiştirip dururken, topuklarıyla adamın beline bastırıp onu kendisine daha da yaklaştırdı. "Benim değil, senin." Diyen Diyar inleyerek bir şey daha söylediğinde Nefal'in dudaklarını boynunda hissetmesiyle sırtını sertçe kapıya vurarak bekledi. Nefal, geri çekilmeden hemen önce adamın boynuna bir öpücük kondurup geri çekildiği sırada, "Geldiğimde yine giyerim." Diye mırıldandı. Parmaklarının tersiyle Diyar'ın yüzünü okşarken onun "Burada kal." Demesiyle başını iki yana salladı "Yapamam" dedi.
