Cold FLOW

''Sana Ulaşmak Ya Ölümse?'' Bölüm:10

İYİ OKUMALAR, DESTEKLERİNİZ İÇİN TEŞEKKÜRLER! OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN.

1 Hafta Sonra – 1810

 

Bu evden ayrılmam gerekiyordu en azından ailemi görmeliydim. Kimse evde yokken atımı da alıp hızlıca oradan uzaklaştım. Belimde ki hançeri yoklayıp atımı yeniden sıkıca kavradım. Kasabaya yaklaştığımızda Bayan Glarie kendiliğinden yavaşlamıştı bu iyi miydi yoksa kötü müydü gerçekten bilemiyordum lakin gördüğüm görüntü ile kendime inanamıyor olmam bir geçekti. Etraf bomboştu, dükkânların içine yerde biriken tozlar giriyor kırık camların içinden geçen hava ile ufak melodiler havada dolaşıyordu. Evimin yolunu tuttum ailemi görmek için sabırsızlanıyordum, tabii hala yaşıyorlarsa. Gerçekten buraya ne olmuştu? Bu kadar şeyi David’in yaptığına inanmak istemiyordum.

Evime ulaştığımda bahçede ki cesedi fark eder fark etmez attan inip daha doğrusu zıplayarak inip eve doğru koştum. Kalbim ağzımda atıyordu, buraya da gelmişlerdi.

‘’Anne!’’ onun sesini duymak için bağırdıktan hemen sonra sessizliği dinliyordum. Eve girdiğim de kapı aralıktı ve bu beni daha çok korkutmuştu. Belimde ki hançeri alıp giydiğim uzun kollu erkek gömleğinin geniş kolundan içine doğru soktum. Gömlek vücudumda kadınların giydiği saten elbisenin altında ki tunikler gibi durmaması için ceketin önünü sıkıca bağlamıştım.

İçeriden kırılma sesleri duyuldu yavaşça merdivenlere yöneldim, bacaklarım her ne kadar titrese de karşıma çıkacak olan her şeye hazırlıklıydım. Benimle beraber yürüyen gölgeler ve işittiğim kıkırdamalar korkmaktan çok sinirlerimi bozuyordu.

‘’Seni lanet şey,’’ diye mırıldandım. ‘’her ne ise canını almaktan çekinmeyeceğim.’’ Karşıma Harry de çıkabilirdi. Ah, evet! Onu kendimi koruma bahanesiyle öldürebilirdim yani en azından birkaç dakikalığına.

Yukarıda ki büyük salondan gelen sinir bozucu sesin sahibini öğrendiğim de şaşırmayacağımı zaten biliyordum ve öyle olmuştu da, belki de Harry haklıydı.

‘’Umduğumdan da akıllıymışsın bebeğim.’’ David arkasını dönüp kollarını iki yana açtı, kötümser bir ifadeyle bakarak başımı kaldırdım.

‘’Ben de senin daha çok aptal olduğunu düşünüyordum yine de bu konu da iyi hissettirdiğin için teşekkürler David.’’ Göz kırpıp odanın içinde ilerlemeye devam ettim, ondan korkmuyordum.

‘’Annenin kiliseye girmesi yasakken seni dadılarınla yollaması ne büyük bir şanstı, değil mi Cass?’’ Onun şuan David olmadığını biliyordum gözleri eskisi gibi değildi ya da benim için yok oluyordu.

‘’Bazen nasıl hayatta kaldığını düşünmüyor değilim.’’

Kendimi yere yatılı bir şekilde bulunca şaşırmıştım, saçlarım tahta zeminin üzerinde dağılmıştı. Dişlerimi sıkıp ona bakmayı sürdürdüm. Benim baktığım gözler kesinlikle David’e ait değillerdi karanlıktı, bu gözler karanlıktan başka bir şey değildi. Birinin gelip beni kurtarmasını beklemiyordum bu yüzden savunmasız kızı oynayamazdım, David’in bacağını bacağımın arkasıyla çekip altıma aldım.