El Clásico

'Devam edemeyiz..'

- Hurricane -

Otele geldiğimde yürücek halim kalmamıştı. Odama girince kendimi yerde buldum. Soğuk olmamasına rağmen titriyordum. Öğrendiğim şey beni deli ediyordu. Telefonum çaldı. Ana'ydı. Nasıl olduğumu sordu ağladığımı duyunca yanıma gelmek istedi. Ona oteli tarif ettim. Kapının çaldığını duyunca yerden zorla kalkıp kapıyı açtım. Yalnız gelmemişti Breezy'de yanındaydı. Herhalde ağladığım için korkunç görünüyordum. İkiside bana korkunç bişi görmüşler gibi bakıyorlardı.
Onları içeri aldığımda biraz toparlanmama yardım ettiler. Sonunda üstüme daha rahat bişiler giymiş , akan makyajımı silmiş şekilde kanepede oturuyordum. Onlara ne olduğunu anlattım. Anlatırken telefonum çaldı. Neymardı. Açmadım. Telefonumu sessize aldım. Onunla konuşmak istemiyordum. Ne anlatacağını dinlemekte.

Bir kaç gün Ana yanımda kaldı. Yanımda olacak birine gerçekten ihtiyacım vardı. Çünkü Neymar bu kavga gününden sonra ki günler beni hiç aramamıştı. Kapımada gelmemişti. Bunun neden olduğunu bilmiyordum. Belki bahaneyle benden ayrılmak istiyordu. Bu düşünce o kadar içimi acıtıyordu ki. Ben buraya sırf onun için gelmiştim. Ve onu bulmuştum. Kazanmıştım. Şimdiyse bırakmak niyetinde değildim. Ama o benimle barışmak için herhangi bir şey yapmıyorken ben ne yapabilirdim ki ? Sadece bekliyordum. Keşke ilk gün arayınca açsaydım diye düşündüm. Ana'ysa böyle düşünmeme çok kızıyordu. Suçlu olanın o olduğunu benim açmayarak en iyisini yaptığımı söylüyordu. Ben yinede bu durum hakkında bişi düşünüp antremana erken gitmeye karar verdim. Hazırlanıp evden çıktım. Şu bir kaç gün ağlamaktan çok kötü olmuştum. Hasta gibi görünüyordum. Bu yüzden biraz makyaj yaptım. sadece daha güçlü görünebilmek için.

Diğer bir kaç insan gibi bende oturup antremanı izledim. İlk geldiğimde beni fark etmemişti. Biraz agresif görünüyordu. Diğerleri gibi gülüp eğlenmiyordu. Düşünceli gibiydi. Uzunca bu süre sanki hiç bir şey olmamış gibi onu izledim. Iyi yada kötü hiç bir şey düşünmedim.
Antreman bittiğinde içeri girecekken kimsenin yüzüne bile bakmadı. Bu yüzden beni fark edebilmesi için ayağa kalkmam gerekti. Göz göze geldiğimizde durdu. Bende olduğum yerden onu yanına doğru yürüdüm. "Erken gelmişsin"."evet seni görebilmek için"."Güzel... bende seninle konuşmak istiyordum." Bi süre durup oyuncuların ve hayranların gitmesini bekledik. Bu kadar ses varken konuşmazdık. Dani ve Rafinha'yı görüp onlara el salladım. Bi an eğer çok iyi bir oyuncu olmayı başarabilirsem beni sahada gördüklerinde ne kadar şaşıracaklarını düşündüm.
Saha nihayet boşaldığında yürümeye başladık. Ben insanlardan uzaklaşınca bi anda durdum ve "Bak Neymar eğer bana ben brezilyalıyım diyip yaptığın şeyi normalmiş gibi göstermeye çalışacaksan hiç boşuna çabalama. Çünkü eğer ben brezilyalı olmaya karar verirsem inan bana bu hiç hoşuna gitmez" dedim. Tüm kızgınlığımla bunları söylemiştim. "Hayır öyle bişi söylemeyecektim. Sadece şunu söyliycem ; sen haklısın. Yalnış bişi yaptım. Seni aldattım. Yapmamam gerekirdi ama yaptım. Ve bunu değiştiremem. Seninde düşünücesiğin gibi .... devam edemeyiz"
Sanki bütün dünyam başıma yıkılıyordu. Benimle konuşup özür dilemesini bi şekilde kendini affettirmesini bekliyordum ama o bunu -aramızdakini- bitirmeyi seçmişti. Bu hiç göz önünde bulundurmadığım bi sonuçtu. Üşüdüğümü hissettim.
-Neymar-
Az önce dediklerime kendim bile inanamamıştım. Nasıl ondan vazgeçerdim. Bilmiyordum ama onu kırmıştım. Hemde çok kötü. Bunu düzeltebileceğimi düşünmüyordum. Tekrar bana güvenmesini sağlayabileceğimi.....Onu aldatmıştım hemde bi kere olsun onu sevdiğimi söyleyemedim. Bundan sonra söylemem ne işe yarardı ki ?
Çok üzgün görünüyordu. Bu benide çok üzüyordu. Ama bunu yapmak zorundaydım...ondan ayrılmak. Çünkü ona iyi gelecek kişi ben değildim....ona zarar verendim.

-Hurricane-

Kaçıp gitmek istiyordum. Bi dahada gelmemek...ama şimdi benim antremanım vardı. Gidemezdim. Gözlerim dolmuştu. Görmesini istemediğim için başka tarafa baktım. "Git" dedim. Bişi söylemek istedi ama hiç bir şey demedi. Onu Nou Camp'dan kovacak son kişiydim. Ama gitmeliydi. "Git burdan!...senin süren bitti.." dedim. Elimin tersiyle göz yaşlarımı sildim. Bana son kez baktıktan sonra arkasını dönüp çıkışa doğru yürüdü. O giderken antreman yaptığım takımdan kişiler sahaya çıkıyorlardı. Ah aman ne güzel şimdi bir sürü oğlanla burda öylece kaldım. İlk defa bir erkek takımında olmaktan üzüntü duydum. Çünkü hiç biriyle yakın değildim. Kimse neden ağladığımı sormayacaktı.

Başarımı gün gün arttırmam ve bir an önce ilk 11 e adımı yazdırmam gerekirdi. Ama ben hiç ilerleyemiyordum. Bu kadar insanın arasında hiçtim. Adapte bile olamıyordum. Bunları düşündükçe daha çok ağlama isteği duyuyordum. Onlara doğru yaklaşırken ağlamamak için kendimi tuttum. Boğazım ağrımıştı ama başarmıştım. Yaklaşınc Sandro elini koluma koyup "iyi misin ?" dedi. Gülümsemeye çalıştım. "Evet.."
İçeri girip bende antreman kıyafetlerimi giydim. Dönünce Jesualdo bugün maç yapacağımızı söyledi.
Herberto'nun hemen önünde Sandro'nun sağındaydım. Konumumu sevmiştim. Oyun başladığında uyum sağlamam kolay oldu. Buna çok şaşırmıştım. Sahada harika ilerliyordum. Kimse durmama engel olamıyordu. Jesualdo kısa kesip 45 dk da işi bitirdiğinde benim 1 golüm ve 2 asistim vardı! Bizim grubumuz 2-1 yenmişti. Mutluydum. Başlarda takıma uyum sağlayamadığımı düşünmüştüm. Bu tempoya alışık değildim. Ama durum gösteriyordu ki iyiydim ve kesinlikle uyumluydum.
Şuan boş olan tribünlere bakıp dolu olduğu zamanı hayal ettim. Nasıl bir his olacağını merak ediyordum ama şuan hissettiğim tek şey acıydı. Bugün Neymar'ın benimle konuşması.....bu işin bittiğini söylemesi.....'devam edemeyiz...'
Beni kırmıştı. Aldatılmak hiç hafife alınacak bişi değildi. Çok üzülmüştüm. Ama bana ayrılmak istediğini söyleyeceğini düşünmemiştim. Şuan asıl beni yıkan bu olmuştu. Onunla bi daha görüşememek..Hayır bunu kaldırmam. Bu kaldıramayacağım bir şey..burda olmamın sebebi o....İspanya....Barcelona..hepsi. hersey ondan ibaret. Beni istemiyorsa devam edemeyeceğimizi düşünüyorsa benim burda ne işim var ? Onsuz hiç bir şeyin anlamı olmazdı. Bu takıma girebilmek için bu kadar uğraşmışken beni yalnız bırakmamalıydı.
Herkesden önce soyunma odasına giderken gözlerim dolmuştu. Çabucak üstümü değiştirip çıktım.
İşte yine gidiyorum. Sıcacık evimizden uzak...Neymardan uzak otelime.