Eve gelip eski odama yerleştiğimde otelde olduğumdan çok daha huzurlu hissediyordum. Herşey yoluna girmişti ve bir kaç gündür çektiğim cehennem azabı sona ermişti.
Cama doğru yaklaştığımda hava gerektiğinden erken kararmıştı. Yağmur yağıyordu. Ney'in naptığıma bakmak için alt kata indim. Ama oturma odasına girmedim. Ney bilgisayardaydı ve konuşmalardan anladığım kadarıyla Davi'yle konuşuyordu. Bi süre kapının yanında bekledim. O kadar mutlu görünüyordu ki. Tam tahmin ettiğim gibiydi. Beni fark etmemişti bile. Ekrana bakarken gözlerinin içi gülüyordu. Bende Davi yi görmek çok istiyordum. Bunun yakın bir zamanda olmasını diledim. Ney'i izlerken şimşek çakmasıyla yerimden sıçradım. Böyle olacak diye korkuyordum ve korktuğum başıma geliyordu. Küçüklükten beri gök gürültüsünden çok korkardım. Yağmurlu havalardan bu yüzden nefret ediyordum. Şimşek çakınca Neymar daha fazla uzatmayıp bilgisayarı kapattı. Ekranı indirince beni fark etti. Eminim karşıdan çok ürkek görünüyordum. Oturduğu yerden "Sen beni mi dinliyorsun ?" dedi. Dediğinde ciddiydi. Bunu duyunca korkum ikiye katlandı. Yerinden kalkıp yanıt beklercesine bana doğru yürüdü "B-ben özür dilerim...k-konuştuğunu gö-görünce girm-edim"."Girmeyince burda durup dinlemeye mi karar verdin?'."H-haklısın b-ben üzgünüm" Beni göz önünde görmek istemeyeceğini düşündüğümden üst kata odama gidip kapıyı kapadım. Ve ağlamaya başladım farkında olmadan fazla üstüne gitmiştim.
Ben bir yabancıydım sonuçta böyle bişi yapmam doğru değildi. Farkında olmadan yapsam bile. Yatağın yanına yere çöküp ağlamaya devam ettim. Camdan dışarı çok kötü görünüyordu. Bu beni dahada üzüyordu. Böyle bişi olmasın diye otelde kalmak istemiştim ama yinede olmuştu. Keşke gelmeseydim diye düşündüm. Yeniden şimşek çaktığında ağlamam dahada şiddetlendi duyulmasın diye ellerimde ağzıma kapattım. Ama ikinci şimşek çakınca bi çığlık koyu verdim. Ölecekmiş gibi korkuyordum. Gözlerim ağlamaktan buğulanmıştı. Kapının açılmasıyla Neymar odama girdi ve beni gördü. Yanıma yeğilip "Noldu ?" dedi endişeli görünüyordu. Şuan beni görebileceği en çirkin halimdeydim ve bişi diyemedim. "Şimşekten mi korktun ?" diyince başımı salladım.
"Gel cama bu kadar yakın durma" diyip kalkmama yardım etti. Alt kata indiğimizde hıçkırıklarıma engel olmaya çalıştım. Hala çocuk gibiydim. Olgunlaşmamıştım Neymar böyle birini niye sevsin ki ?
Kanepeye oturduğumda kanepede duran battaniyeyi alıp üstüme yüzümüde kapatacak şekilde örttü. Sonra kendide yanıma oturup beni kendine yasladı. Aklıma küçükken korktuğumda yorganın altına girip yağmurun gecmesini beklediğim zamanlar gelmişti. Her zaman görmemek daha iyidi. Yanımda o varken çok daha iyiydi. Havanın geçmesini beklerken bana "Az önce sana kötü davrandığım için üzgünüm" dedi "sorun değil" dedim.
Bir kaç şimşek çarpmasından sonra sessizlik olduğunda uykuya daldım.
Şimşek çakarken cama yakın durulmaz anne tavsiyesi
Okunma sayısı hiç artmadı bugün o yüzden korktum ve bu bölümü yayınladım. Nabız yoklamak için
Neymar'ın doğum günü içinde bir bölüm hazırlıyoruumm o yüzden lütfen bu bölümün okunması artsın
*Dua Eden İnsan Emojisi*
Teşekkürleer Hepinize!!!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
El Clásico
Fanfiction"Sen ve ben bir klasiğiz bebeğim!" I'm the violence in the pouring rain. I'm a Hurricane.
