El Clásico

Bruna Sorunsalı

Yerimden bi hışımla kalkıp kapıya doğru yürüdüm. Gerçekten burda kalıcak halim yoktu.  Neydi bu böyle ?! Kendime kadın sığınma evlerinden birinde kalıyormuş gibi hissettim. Neymar her bişey olanı evine mi alıyordu ? Kapıyı açmış çikiyordum  ki Ney bana yetişti. "Bırak gidicem"."Hurricane sakin olur musun gitmen gereken bişi yok"."yok mu ? Ne demek yok ?! İçeride eski sevgilin öyle duruyor ve büyük ihtimal burda kalıcak  sende bana gitmene gerek yok mu diyorsun ?!"."Bak Hurry bağırma. Lütfen konuşabiliriz benimle üst kata gel "." doğru geleyin geliyimde kıyafetlerimi aliyim diğmi ?". Kapıyı geri kapatıp onu beklemeden üst kata çıktım. Odama girip kiyafetlerimi bavula tıkmaya başladım. Gözüm hiç bir şey görmüyordu. Sadece bu ortamdan uzaklasmak istiyordum. ""Hurricane dur yapma"."Neden? Ne güzel seni eski sevgilinle baş başa bırakıyorum! Artık rahatça konusacaklarınızı konuşabilirsiniz!"."bişi konuşmuycaz Hurricane anlatmama izin vermiyorsun ki" bişi demeden kiyafetleri koymaya devam ettim. "Hurry bak gerçekten ona araba çarpmış ne yapsaydım yani ? Beni aradı ve bende onu aldım"."Aaa ne kadarda dostcanlısısın ! Ne iyi yaptın yardımsever Neymar" yanima gelip bavula koydularıma çikardi "yapmasana!"."sende kes şunu o zaman"."hayır gidicem" bavulun kenarından uzaklaştı. Ben koyarkende bişi demeden geri geri gitti. Benimle uğraşmaktan bıkmışmıydı ? Sonunda benimle uğraşmamasi gerektiğini anladı diye düşünüyordum ki geri geri odam çıktı ve kapıyı kapattı. Ardından bir kilit sesi duydum. Yok artık daha neler. Cidden mi ? Kapıyı açmaya çaliştim. Açılmiyordu. Gerçekten beni kilitlemişti! "Neymar naptın sen ?! Heyy!!?!"."Hayatım eğer sakin olursan biraz zaman geçince kapıyı açıçam"."kafayımı yedin sen?! Aç şu kapıyı gidicem ben!"."üzgünüm gitmene izin veremem" uzun süre kapıyı açması için bağırdım. Seslendim. Ama fayda etmedi. Beni duymadı. Yada kapıyı açmadı. Bunu nasıl yapıyordu? Beni burda zorla tutamazdı. Ama tutuyordu işte. Çok sinir olmuştum. Yatağa yatıp başımı yastığa gömerek çığlık attım. Bu biraz olsun kendime gelmemi sağlamıştı. Gözlerimin yaşardığını bile yeni fark etmiştim. Gözlerimi koluma sildim.

Aradan 15 dk geçti. Sinirimi üstümden atamıyordum. Hem Bruna ya hemde Neymar'ın beni odama kilitlemesine sinir olmuştum. Nasıl böyle bişi yapıyordu anlamıyordum. Evet bazı şeyler anlatmıştı. Bana karışıcağıyla ilgili ama böyle olacağını düşünmemiştim.

Dediği gibi biraz sakinleşmiştim. Hiç değilse kalkıp gitme fikrinden vazgeçmiştim. Çünkü saat geç olmuştu ve bende bu odadan çıkamıyordum. Sadece Ney'in aşağıda Brunayla yalnız olması fikri beni çıldırtıyordu. Bu yüzden rehberimde kalmış az sayıda erkeklerden biri olan Rafinha 'ya mesaj attım. 'S.O.S' bu ona attığım ilk mesajtı. Genelde Dani'yle daha fazla konuşuyordum yada mesaj atıyordum ama tanımadan önceden   Rafinha'yı severdim o yüzden bi yerden bi arkadaşlık adımı atmalıydım diğmi ? Umarım anlayıp geri dönerdi. Camın önünde bekledim. Telefon çaldı. Rafinha ! "Hurricane ? Mesajını gördüm noldu ?"."Evet Sevgili Rafinha , çok saygıdeğer arkadaşın Neymar'ı arayıp beni dışarı çıkarmasını söyler misin ? Benim aramalarımı açmıyorda"." Nerden çıkarıcak ? Sen nerdesin ki ?"."Boşver şimdi onu o anlar. Eğer beni çikarmassa Dani'yi arayacağımı söyle"

Bana çok uzun gelen bi süre boyunca daha bekledim. Bu oda bana git gide daha ufak geliyordu. Kapı sesi olunca kapıya döndüm. Sonunda açmıştı. Kapı eşiğinde dikilip "Rafaellayı aramadan yetişebildim mi ?" dedi. "Haha aman ne komik ?! Sen beni evcil hayvanın falan mı sandın?!"."Hurry lütfen buna devam etmeyelim istersen bi sorun yok"."hiç sorun yok zaten senin için dimi ? Naptınız ben yokken ?!"."Lütfen bağırma o aşağıda uyuyor"."Çok üzgünüm en iyisi ben gidiyimde rahat uyusun!"." "Hayır Hurry. Hiç bi yere gitmiyorsun. Sadece beraber uyuyalım istediğim için seni çıkardım" beni kendine çekmişti. O kadar karışık duygular içerisindeydim ki. Kızgındım. Öfkeliydim. Ama beni öylesine büyülüyordu ki daha fazla kızamıyordum. Elimden tutup beni kendi odasına götürdü. Bende itiraz etmeden gittim. Odaya girince gerginlikten sırtımın ağrıdığını farke ettim. Eve girdiğimden beri ilk kez kendimi kasmayı bırakmıştım. Ben öyle safça odada dururken dudaklarıma basit bi öpücük kondurdu. "Sen...böyle...Neymar olmanı kullanıp...benim sinirimin geçmesini sağlayamassın"."kim olmam gerekiyordu ?"."ya işte offf.."."bence gayet işe yarıyormuş.." güldü. "Neyse uyucam ben" ondan uzaklaştım. Üstümdekileri çıkarıp yatağa yattım. Oda üstüne çikarip yanima geldi. Bi kaç defa sarıldığı için didiştik ama çok yorgundum. Biraz sakinliğe ve uykuya ihtiyacım vardı. Huysuzluğu bir anlığına bırakıp uykuya daldım. Ama yarın elbet gardımı alacaktım.

Bugünde 2 bölüm yazdım ! Bende sizi seviyorum ahsjssj ☺