El Clásico

VALENCIA CF

Onun yanındayken korkum kayboluyordu. Hala dışarısı kıyamet kopuyor gibi görünsede artık güvende hissediyordum. Başımı yorganın altından çıkarıp ona baktım. "Ney...sana bişi anlatmalıyım" Karamele anlattıklarımı onada anlattım. Sadece Karamelle görüştüğümden bahsetmedim. "Yani ben buraya sadece seni görebilirmiyim umuduyda gelmiştim...kalıcı bişi değildi...ama şimdi bunu kalıcı yapmak istiyorum. Ben..ben öylece gidip hayatıma kalan yerinden devam edemem beni anlıyor musun ?"."Anlıyorum ve gitmene izin vermem. Sadece seçmelere gitmeden önce keşke bana haber verseydin. Bunu beraber halledebilirdik"."biliyorum kendi kendime şansımı denemek istedim" Gitmene izin vermem mi ? Gitmemi istemiyor ciddi ciddi ha ? Tamam buna daha sonra bi zaman sevinmeliyim. Öylece yatakta ona baktım. Diyecek bişi kalmamıştı.  "Demek artık gol atınca o acayip hareketlerini yapabileceksin ?" güldüm. Bunu hatırlamıştı. "Evet kendimi rezil etmem gerekirse yaparım"

Sabah Neymar'ın yanımda olmamasının verdiği hüzünle uyandım. Umutsuzca bugün seçilenler listesinde olmayı diledim.

Bişiler atıştırıp saçımı tepeden dağınık bi şekilde topladım. Depresif halim dıştanda çok rahat belli oluyordu artık. Aman ne güzel! Bu sefer hemen taksiye binmedim uzun uzun yürüdüm. Gitmeye korkuyordum. Bu olmassa bi B planım yoktu. En son planımda geri dönmekti ve buda benim hiç göz önünde bulundurmadığım bi seçenekti. Gitmene izin vermem..... Neymar'ın söylediği şeyi düşünüyordum. Benimle sadece takıldığını düşünmüştüm. Sonuçta aramızda daha ciddi bişi yoktu. Aslına bakarsanız biri bizim ney olduğumuzu sorsa diyecek sözüm bile yoktu. Ama kalmamı istemesi iyiye işaretti. Hemde çok iyiye..

Geldiğimde içeri girmek için tereddüt ettim. Ama sonra girdim. Listenin önünde bi kalabalık vardı. Hadi bakalım Hurry şu işi halledelim.

Kalabalığın arasına girip bende listeye baktım. Hızlı hızlı taradıktan sonra tam dönecektim ki. İsmimi gördüm.....Hurricane Kross...küçük bir çığlık atıp "Aman Tanrım!Evett!!!" dedim. Bi kaç kişi bana baktı. Ama seçilenler benimle aynı duyguyu paylaştıkları için pek garipsemediler. Çantamdan telefonu çıkarıp Ney'e mesaj attım. "AMAN TANRIIIMMM NEYYY!! BUNLAR ÇILDIRMIŞŞ OLMALI SEÇİLMİŞİMMMM??!!!"

Antreman günlerini ve saatlerini öğrendikten sonra dışarı çıktım. Hiç olmadığım kadar pozitif hissediyordum. Yolda Karameli arayıp anlattım. Seçildiğimi söyledim. İçim içime sığmıyordu. Beni seçmekle akıllıca davrandıklarını söyledi. "Umarım dediğin kadar iddialı olurum"

Telefonu kapatıp insanların bakmasını umursamayarak hoplaya zıplaya eve doğru gittim. Kapıda güvenliği görünce "Heyyy Çocuklaarr !! Ben artık Valencia'da oynuyorum!" dedim. "Tebrikler efendim"

Şimdi rahat rahat durumu annemle babama anlatabildirdim. Eve girince ilk iş bilgisayarı açıp skype den annemlere bağladım. Şansıma ikiside evdeydi. "Sıkı durunn...Karşınızda Valencia'nın yeni 23 numaralı futbolcusu duruyor!!!
Bu bölüm biraz kısa ama yeni bölümde yazarım bugün :))
Sizi seviyorum?