|| Unicode ||
ဝူရုန်အတန်းသို့ပြန်သောအခါ အတန်းကစနေပြီဖြစ်သည်။ သူအတနထဲ ဝင်လိုက်သောအခါ အတန်းထဲမှ ကျောင်းသားအားလုံး တချိန်တည်းမှာပင် ခေါင်းများလှည့်ကာ သူမ အားကြည့်လာကြသည်။ သူတို့၏ထောင့်အနေထားနှင့် မျက်နှာပုံစံမှာ အတိအကျကို တူညီနေသည်။ ဒါက ဖော်ပြမရနိုင်လောက်အောင်ထိတ်လန့်စရာကောင်းလှသည်။
"မင်းဘယ်မှာရှိနေခဲ့တာလဲ"
စင်မြင့်ပေါ်မှ ဆရာသည် မျက်နှာမသာမယာနှင့်မေးလေသည် " ဒီနေ့အတန်းက စာမေးပွဲအကြောင်းကိုမသိဘူးလား ? အမြန်ပြန်သွားထိုင်တော့"
သွေးနံ့အနည်းငယ်ရှိနေကာ စားပွဲပေါ်တွင်စာမေးပွဲစာရွက်တင်ထားသည်။ ကြီးမား၍ အဝါဖျော့ဖျော့စာရွက်ကြီးနှစ်ခုသည် ပျော့ဖက်ကာ လက်ထဲတွင်ကြမ်းတမ်းနေပြီး တချို့နေရာတွင်ထူက တခြားဘက်တွင်ပါးနေပြီး စာဖြေစာရွက်နဲ့တူမနေပေ။ ၎င်းမှာကောက်ရိုးစာရွက်ဒါမှမဟုတ် လူသေအတွက်ရှို့ပေးရသောအဝါရောင်စက္ကူနှင့်ပိုတူကာ ယင်းပေါ်တွင်ခပ်နိုပ်ထားသောခေါင်းစဉ်မှာ မှိန်ဖျစွာခပ်နိုပ်ထားသဖြင့် ဖတ်လို့မရလုနီးပါပင်။
ဝူရုန် စာမေးပွဲစာရွက်ကိုမြှောက်၍ လူပ်ခါလိုက်သည်။ မေးခွန်စာရွက်၏ထောင့်မှာ နေရောင်တွင်အလင်းပြန်နေသည်။ စာရွက်၏ပါးနေသောအပိုင်းမှာဖောက်ထွင်းမြင်နေရပြီး ထူသောအပိုင်းမှာအရိပ်ထင်နေကာ မရှင်းလင်းစွာဖြင့်ပြုံးဖြဲဖြဲမျက်နှာတစ်ခု ခပ်နိုပ်ထားသလိုပင်။ စာရွက်ပေါ်တွင် အပေါက်နှစ်ပေါက်ဖောက်ထားပြီး တစ္ဆေမျက်လုံး၏တည်နေရာ အတိုင်းဖြစ်ပေါ်နေသည်။
ကြည့်ရသည်မှာ တနည်းတဖုံးမမြင်နိုင်သောထိတ်လန့်စရာကောင်းသည့် တည်ရှိမူတစ်ခုက သူကာ စာရွက်အပေါက်နှစ်ခုမှတဆင့် မသိမသာကြည့်နေသလိုခံစားရစေသည်။
"ဆရာ စာရွက်ကပေါက်နေတယ်"
ဝူရုန်လက်ကိုအမူယာမဲ့စွာမြှောက်၍ စိတ်မရှည်သောဆရာနှင့် စာအရွက်အသစ်လဲလိုက်သည်။
"စာမေးပွဲအချိန်က ကပ်နေပြီ"
ဆရာသည် သူမကိုစိတ်ပျက်စွာကြည့်ကာ သူမျက်နှာမှာ တဖြည်းဖြည်းဖြူဖျော့လာကာ ဖယောင်ရုပ်ပြုလုပ်ရန် ကျရူံးကာအရည်ပျော်နေသော ဖယောင်းရုပ်လိုပင်။ သူ့နူတ်ခမ်းထောင့်မှာ အပြုံးတဝက်နှင့်တွန့်ကွေးသွားကာ မပြုံးသည့်အချိန်ထက် တောင်ပိုဆိုးသွားသေးသည်။
"ကျတဲ့ကျောင်းသားတွေအပြစ်ပေးခံရမယ်"
ဝူရုန်သည် ဆရာ့စကားလုံးများအားလုံးကို ဂရုမစိုက်ပေ။ သူတို့၏အဆိုးဆုံးအတန်းထဲတွင် စာမေးပွဲ၌ အဆင့်ကောင်းရသူကိုမပြောနဲ့ဦး အောင်မြင်သူများပင် လက်တဖက်နှင့်ရေတွက်လို့ရပေသည်။ ဆယ်ယောက်ကအဆင့်ကိုရပြီးပြီး ဘေးခန်းထက်ကျော်လွန်သွားလျှင်ကို ဆရာမှာပျော်လွန်လို့ လှေကားကပင်ခုန်ချနိုင်သည်။
ဆရာ၏စကားကိုတုန့်ပြန်သည်ြအနေဖြင့်အတန်းနောက်တွင်ချိတ်ထားသောနာရီမှအသံမြည်လာကာ ဆယ်မိနစ်အတွင်း စာရွက်များလက်ထဲရောက်လာသည်
သို့သော် ဝူရုန်၏စာမေးပွဲစာရွက်အသစ်မှာ ဗလာဖြစ်နေသေးသည်။ ဒီတခါတွင် ပြောင်စပ်စပ်မျက်နှာမရှိသော်လည်း မေးခွန်းအားလုံးမရှိပေ။ လုံးဝဗလာဖြစ်နေတဲ့ စာရွက်ကနေဘယ်လိုအောင်အောင်ဖြေဆိုကမလဲ? တချိန်တည်းမှာပင် ဖျော့တော့သောသွေးနံ့မှာ ပြင်းသထက်ပြင်းလာသည်။
Tick.
Tick.
စားပွဲခုံတွင်းမှစေးကပ်၍အနံ့ထွက်နေသောအရည်များ မြေပေါ် တစက်စက်ကျလာကာ ပြင်းထန်၍ မနှစ်မြို့ဖွယ်ရာ သွေးနံ့ကိုထိုနေရာမှရလေသည်။ ဝူရုန် ခေါင်းငုံလိုက်ကာ သူခေါင်းကို တိမ်း၍ စားပွဲခုံးအတွင်းသို့ ကြည့်လိုက်သောအခါ အနည်းငယ်တုန်ခါနေသေးသော သွေးများနှင့်အသားတပိုင်းကိုတွေ့လေသည်။ အသားပေါ်တွင် အနက်ရောင်အမွေးများရှိပြီး ထူထဲသောမိူများနှင့်တူသည်။ တွန့်လိမ်တုန်ယင်နေသောအချိန်တိုင်း ထိုအရာပေါ်ရှိအမွေးများမှာလဲ တုန်ခါနေလေသည်။
သူ့အကြည့်ကိုရုပ်သိမ်းလိုက်ကာ ဘေးဘက်ပတ်လည်ကိုကြည့်လိုက်သောအခါ ကတုံးကေနှင့်တက်တူးထိုးထားသောကောင်လေးတယောက်သည် သူ့နှင့်ဘယ်ဘက်ခုံးတွင်ထိုင်နေပြီး မလိုတမာအပြုံးမျိုးပြုံးနေကာ စာရွက်ဗလာဖြစ်နေသေးသည့်ဝူရုန်စာရွက်ကိုကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူမျက်နှာပေါ်မှာ မလိုမုန်းထားသည့်အပြုံများပိုဆိုးဝါးလာကာ တီတိုးရေရွက်ပြလေသည် "မင်း တော့ ပြီးသွားပြီပဲ"
သူ့ပါးစပ်မှာလွန်စွာချဲ့ကားလွန်းသဖြင့် နီရဲကာသွေးရောင်ထနေသောလည်ချောင်းကိုပင်မြင်နေရကာ အနက်ဆုံးအပိုင်းတွင်အမည်းရောင်အရာများရှိနေကာ အသားတစ်ပိုင်းကို အမွေးများနှင့်ဖုံးလွှမ်းထားသည်နှင့်ပင်တူသည်။
ဝူရုန်သူ့ကိုငဲ့ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူ့စာရွက်ကိုပြန်ကြည့် လိုက်သည်။
သူမသူလက်ကိုမြှောက်၍ သူမနှင့် ဆံပင်တိုလူကြားစာရွက်ကို အလွန်ချောမွေ့စွာလဲလှယ်လိုက်ပြီး စာရွက်ဘယ်ဘက်ထောင့်တွင် သူမ၏အမည်ကိုရေးလိုက်သည်။
Ding Lingling___
စာရွက်အပ်ရမည့်အချိန်ဖြစ်သည်။ ခေါင်းလောင်းသံမြည်လာသည်အထိ ဆံပင်တိုနှင့်လူမှာကြောင်အနေဆဲဖြစ်သည်။ ဝူးရုန်းစာရွက်အပ်လိုက်သည်ကိုမြင်သောအခါမှ သူရုတ်တရက်ထရပ်ကာ ဝူးရုန်းလက်မောင်းအားဆွဲလိုက်ပြီး တင်းမာသောမျက်နှာထားဖြင့်
"ဆရာ! သူမ ___"
"ဆရာ သူကျွန်မရဲ့စားပွဲခုံထဲ ကြွက်ထည့်ထားတယ်"
ဝူးရုန်ဖျစ်ညှစ်ခံထားရသဖြင့်နာကျင်နေပုံရကာ သူလက်မောင်းကိုငုံကြည့်လိုက်သည်။ ဆံပင်အနက်နှင့်မိန်းကလေး၏ ပိန်ပါးဖျော့တော့သောလက်မောင်းမှာ သေးငယ်ကာ ထိခိုက်လွယ်ပုံပြီး ဖျစ်ညစ်ခံလိုက်သဖြင့် ပြာသွားလေသည်။ ရှည်လျားနက်မောင်သောဆံပင်ရှည်များချထားပြီး သေးငယ် နူးညံ့သောခန္ဓာကိုယ်နှင့်မို့ ခက်ထန် ရှည်လျားသော ကတုံးကေနှင့်လူနှင့်ယှဉ်လျှင်ထိခိုက်လွယ်ပုံပေါ်လေသည်။ သူမသည် ကျောင်းဝန်းထဲမှ အနိုင်ကျင့်ခံရသော သနားစရာမိန်းမငယ်လေးနှင့်တူလေသည်။
ဖြူဖတ်ဖြူရော်မျက်နှာနှင့်ဆရာသည် လျှောက်လာကာ ဝူးရုန်းစားပွဲတိုက်ခိုက်မူကို ကြည့်လိုက်သည်။ ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်ခြင်းလားမသိ ဝူရုန်ဝိုးတဝါးမြိုချသံတစ်သံကြားလိုက်ရသည်။ ထိုနောက် ဆရာမက်တပ်ရပ်က ကတုံးကေနှင့်လူကို မကျေနပ်သောမျက်နှာဖြင့်ကြည့်လိုက်ကာ "လျှို့ဂျောင်း၊ ဝူရုန်းစားပွဲထဲဘာလို့ ကြွက်ထည့်ထားတာလဲ?"
လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ဆံပင်တိုနှင့်လူ၏စားပွဲပေါ်မှ ဗလာဖြစ်နေသောစာရွက်ကိုတွေ့သောအခါ သူ့မျက်နှာပို၍ရုပ်ဆိုးလာကာ : " မင်းဘယ်လိုများဗလာစာရွက်အပ်ရဲရတာလဲ?!"
ထိုလူမှာကြောင်အနေပြီး ဆက်တိုက်ဆူခံရသဖြင့်ငေးကြောင်နေကာ " ဆရာ ၊ကျွန်တော်မဟုတ်__"
"မင်းဆရာကို ဘယ်လိုတောင်ပြန်ပြောရဲရတာလဲ!"
ဖြူရော်နေသောမျက်နှာနှင့်ဆရာမှာ သူ့နှာခေါင်းကိုညွှန်လျက် ဆယ်မိနစ်ကျော်လောက်ဆူပူပြီးနောက် အပြင်ဘက်ထွက်မက်တပ်ရပ်စေကာ နေ့လည်စာစားခွင့်ပိတ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့စာရွက်များနှင့်ထွက်ခွာသွားသည်။ ဝူရုန်အတန်းထဲသို့ကြည့်လိုက်သည်။ စာမေးပွဲပြီနောက် အတန်းထဲရှိကြောက်စရာကောင်းသောခံစားချက်မှာပျောက်ကွယ်သွားသည်။ တချို့ကျောင်းသားများကတိုက်ခိုက်နေကြပြီး တချို့မှာအိပ်စက်နေကာ တချို့သည်တော့ထောင့်နားတွင်တယောက်နှင့်တယောက်စကားပြောဆိုနေကြကာ သူပထမဆုံးလာစဉ်ကအတိုင်းဖြစ်သည်။
နွေးထွေးသောအဝါရောင်နေရောင်သည် ပြတင်း ပေါက်ကိုဖြတ်သန်းတောက်ပနေသည်။ အခုတင်စာမေးပွဲဖြေစဉ် တွင်ပြတင်းပေါက်ပြင်ပကကောင်းကင်သည် အလွန်မုန်မိူင်းကာအလွန်ထူးဆန်းလေကာ အတန်းထဲမှအလင်းရောင်သည်လည်း မှိန်သထက်မှိန်လာနေသည်။ ဝူးရုန်းသူခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုတွေးတောကာကြည်နေလိုက်သည်။
သူမ နားလည်သလိုရှိလာသည်။
အာ့အချိန်မှာပင် သူမလက်မောင်းကိုအနောက်မှဆွဲခံလိုက်ရသည်။
"မင်းဘာသောက်ကျိုးနည်းလုပ်လိုက်တာလဲ? မင်းငါ့အပေါ်ကစားဘယ်လိုတောင်ကစားရဲပြီး ဆရာကိုသတင်းပေးရဲရတာလဲ ဟမ်?"
တက်တူးနှင့်ကတုံးဆံတောက်နှင့်လူမှာ သူမအား ကြမ်းတမ်းစွာ ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူသည် ဝူးရုန်းမျက်မှန်ချွတ်လိုက်သောအခါ သူမမျက်နှာကိုမြင်ပြီး ကြောင်အသွားသည်။ သူမ၏လှပကောင်းမွန်လှသော မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း သူမမျက်ခုံးများမှာနာကျင်မူကြောင့်တွန့်နေကာ သူမမျက်ဆံများမှာသစ်ဆေးဆီသုပ်လိမ်းထာသလိုမှေးမှိန်နေလျက် စိတ်တိုမူနှင့် မကျေနပ်မူအများစုကိုရေအေးနှင့်လောင်းချလိုက်သလို အများစုမှာ လေတချက်နှင့်အတူ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ သူအထင် သူအထက်စီးဆန်ဆန်ပြောနေသည်ဟုထင်သော်လည်း သူအသံမှာကျိချွဲနေကာ သူ့ကိုမြှောက်၍ ဝူးရုန်းမေးစေ့ကိုထိလိုက်ကာ : " အရိုင်းစိုင်းလေး မင်းကြည့်ရတာ နည်းနည်း ပရောပရည်လုပ်နေသလို__"
"Bang!"
အတန်းမှာ အသံကျယ်ကြီးကြောင့် တုန်ခါသွားသလိုပင်။ ဝက်ဝံလိုသန်မာသောကောင်လေးမှာ ပုခုံးမှကိုင်ပေါက်၍ ကြမ်းပေါ်အပစ်ခံလိုက်ရကာ စားပွဲနှင့်ထိုင်ခုံများရွဲ့စောင်းသွားသည်။ ဝူရုန် အတန်းထဲရှိသူအတန်းဖော်များ၏ ထိတ်လန့်သောအကြည့်အောက်တွင် သူ့(ကတုံးဆံပင်နှင့်လူ)ကျောပေါ်သို့နင်းချလိုက်ကာ သူ့လက်မောင်းအားလက်တဖက်ဖြင့် ဆွဲလိုက်သည်။
"အားးးး!!!"
ဝက်အော်သံကြားတွင် စက္ကူကြိုးကြာလေးမှာ ကော်ရစ်တာမှ ကွေ့ကောက်စွာ ပျံဝဲလာလေသည်။ တစုံတရာကိုခံစားမိသဖြင့်ဝူးရုန်းသူမလက်ကိုမြှောက်လိုက်သောအခါ စက္ကူကြိုးကြာလေးသည်သူ့မလက်ပေါ်ကျဆင်းလာသည်။ လာဗင်ဒါစက္ကူကြိုးကြာလေးသည် ရူပ်ထွေးကာကောင်းမွန်သော အကွက်များဖြင့်ရေးခြယ်ထားပြီး နဖူးတွင် ခြောက်နေသောသွေးစက်လို အနည်းငယ်နီနေသောအစက်တခုရှိလေသည်။
တိတ်ဆိတ်နေသောအတန်းနှင့်ယှဉ်လျှင် ကော်ရစ်တာမှာရုတ်တရက်ဆူညံလှသည်။ ဝူးရုန်း ကြမ်းပေါ်လဲကျနေသောလူကို ခွေးသေတစ်ကောင်လိုကန်လိုက်ကာ ပတ်လည်ကိုကြည့်လိုက်သည်။ ကတုံးဆံပင်နှင့်လူ တွန့်လိမ်၍သနားစရာကောင်းလှပုံကြည့်ပြီး အတန်းထဲမှမည်သူမှသူမကို မကြည့်ရဲတော့ပေ။ မနက်ခင်းပိုင်း ကသူမအား အတန်ကြေးကောက်နေခဲ့သည့် လီဖာဟုခေါ်သောမိန်းကလေးမှာ ဝူးရုန်းကိုကြည့်ပြီး ကြောက်ရွံမူကြောင့်တုန်ယင်နေကာ အလိုအလျောက်တောင့်ခဲနေသော အပြုံးတခုကိုပြုံးပြလေသည်။
အာ့အချိန်မှာပင် ကော်ရစ်တာမှဆူညံသံသည်အတန်းနှင့်နီးသထက်နီးလာကာ နောက်ဆုံးသူတို့တံခါးရှေ့ရပ်တန့်သွားသည်။
ဒေါက်။
စိမ်းသက်ကာယဉ်ကျေးသောတံခါးခေါက်သံပေါ်လာကာ တယောက်မှာအပြင်ဘက်သို့ကြည့်ပြီးနောက် စိတ်လူပ်ရှားစွာဖြင့် ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်အော်လေသည်။
"တံခါးဖွင့် ဆရာယဲ့ရောက်နေပြီ!"
"သူကငါ့တို့အတန်းကို တယောက်ယောက်ကိုရှာဖို့လာခဲ့တာ"
သို့သော်လည်း ဝူးရုန်း၏ရုတ်တရက်ပေါက်ကွဲမှုကြောင့် အတန်းထဲရှိလူတိုင်းထိတ်လန့်နေသဖြင့် ထိုခဏ၌ တယောက်မှမလူပ်ရဲပေ။ တံခါးကိုနှစ်ချက်ခေါက်ပြီးနောက် ရပ်သွားကာ ထိုနောက်__
Boom!
အတန်းတံခါး မှာ အနောက် သို့ ပြင်းထန်စွာလွင့်သွားကာ စင်မြင့် ကို အသံကျယ်ကြီးနှင့် သွားရိုက်လေသည်။ တံခါးနောက်မှ အနက်ရောင်မီးလောင်ရာကြီးမှာထိတ်လန့်စရာကောင်းလှကာ မိုးကြိုးပစ်ခံထားရသလိုပင်။ ထိုကို့ရို့ကားယားအခြေနေတွင် လူတစ်ယောက်ဖြည်းနှေးစွာလမ်းလျှောက် လာနေသည်။ သူသည် ရွှေကိုင်းမျက်မှန်ဝတ်ဆင်ကာ မပြုံးမရယ်နှင့် အေးစက်နေကာ မရေတွက်နိုင်သော ကျောင်းတွင်ဒရာမာဇာတ်လမ်းများထဲမှ စိတ်ကူးယဉ်ကောင်းသည့် ကြည့်ကောင်းသောဆရာနှင့်ပင်တူသည်။ ရိုးရှင်းသော ရှပ်ဖြူနှင့်ဂျင်းပင်လျှင် သူကိုယ်ပေါ်တွင် ဈေးကြီးသော အဆင့်မြင့်ဖန်တီးထားသောဖက်ရှင်နှင့်တူနေကာ သူ၏ခြေထောက်ကို တမူထူးခြားစွာ သွယ်လျ ဖြောင့်စင်းနေစေသည်။
သူသည် သာမန်ဆရာများလက်ထဲကိုင်လေ့မရှိ သော တောက်ပနီရဲသည့် မက်မွန်သစ်သားဓားကို ကိုင်ထားရုံသာ။ သူမျက်အြည့်ကိုအောက်စိုက်လျက် ဓားပြန်သိမ်းလိုက်ပုံမှာ မက်မွန်ကိုင်းနှင့်ရစ်နွယ်နေသော မသေမျိုးကဲ့သို့ ဖော်ပြရခက်သောဂုဏ်သရေနှင့် ခြိုးခြံသောအကျင့်ရှိပုံစေကာ သန့်စင် ကာအနာစာကင်းသော ထန်းရှန် ရေခဲတောင်ကြာပန်း နှင့်ပင်တူသည်။ သို့သော် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးပျက်စီးနေသောသစ်သားတံခါးနှင့် လျစ်လျူရူတက်မူတွင် အနည်းငယ်အထက်စီးဆန်မူနှင့်ကျိုးကြောင့်မဲ့မူပါယှဉ်တွဲလိုက်သောအခါ ဤဆန့်ကျန်နေမူက စိတ်နှလုံးကိုတုန်ယင်စေသည်။
"ဝူရုန်"
ဆရာယဲ့အကြည့်သည်ဝူရုန်ပေါ်တည်မြဲနေကာ သူလက်ကိုဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။
"ငါမင်းကိုတွေ့ပြီ"
___________________________________
"ယဲ့ ဖေးရှင်း"
"ဝူးရုန်း"
ကစားကွင်းထဲတွင် သက်မွေးအထက်တနကျောင်းသို့ဝင်ရောက်ပြီးနောက်တွင် ဝူရုန်နှင့် ဖုချင်ယ သူတို့ ဇာတ်ကောင်များကို ဖလှယ်ကြလေသည်။ ထင်းကန်ထဲသို့ဝင်ပြီးနောက် ဖြေဆိုများသည် သူတို့ဇာတ်ကောင်ထဲအပြည့်ဝပေါင်းစပ်သွားကြသည်။ သူတို့မှားယွင်းမူကို သတိပြုမိမှသာ သူတို့ကိုသူတို့ရှာနိုင်မည်ဖြစ်ပြီး သို့မှသာထင်းကန်ထဲသယ်ဆောင်လာသောအရာများကိုအသုံးချနိုင်ပေမည်။
ထင်းကန်အတွင်းပိုင်းသည် လိမ္မာပါးနပ်သော ထင်ယောင်ထင်မှားနှင့်ပိုတူသည်။ ဥပမာအနေဖြင့် ယခုဝူရုန်အစားထိုးခံလိုက်ရသောဇာတ်ကောင်မိန်းကလေး တခြားသူများသူ့ကိုကြည့်တာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကိုယ်သူကြည့်တာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒါသည် ဝူးရုန်းဟုခေါ်သော်မိန်းကလေးသာဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် လက်တွေ့မှာတော့ သူ့အစစ်မှန် လိင်အမျိုးစားလို ကတုံးကေနှင့်လူကိုပစ်ပေါက်လိုက်သောခွန်အားလို မျိုး သူ့၏ကိုယ်ပိုင်ခန္ဓာဖြစ်နေသေးသည်။
"လျှို့ယန်းသက်မွေးအထက်တန်းကျောင်းကနေ့ဘက်မှာ ပုံမှန်လိုပဲဖြစ်ပြီ ညဘက်မှာတော့တစ္ဆေတွေထကြွသောင်းကြမ်းတက်တယ်"
ဝူရုန် အခုတင်တွေ့ခဲ့သမျှကို သတိရကာ အနည်းငယ်မျှမျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်။
"နေအချိန်ဆိုတာ နေရောက်ကိုရည်ညွှန်းတာပဲ"
ဖုချင်းလေးတွဲ့စွာပြောသည် :" နေသာနေရင် လုံခြုံမူရှိပေမယ့် နေကွယ်သွားတာနဲ့ ဂရုစိုက်ရမယ်"
ပြတင်အပြင်ဘက်ရှိကောင်းကင်မှာစာမေးပွဲချိန်အတွင်းအမှန်ပင် မူန်မိူင်းနေသည်။
"နံပါတ် 444ထင်းကန်က စုစုပေါင်း7ကြိမ်ဖွင့်ခဲ့ပြီးပြီ"
တခြားအန္တာရယ်များလှသော ထင်းကန်များနှင့်ယှဉ်လျှင် ဤအရေတွက်မှာ များလှကာ ထင်းကန် နံပါတ် 444နှင့်ပတ်သတ်သော သတင်းအချက်လတ်များစွာ လည်းရထားသည်။ နှစ်ဦးသား ကစားကွင်းထောင့်ရှိ ပေါ်လူနီးယာအပင် အရိပ်အောက်တွင်ထိုင်ကာ နေလောင်ခြင်းအားရှောင်နေကြသည်။ ဝူရုန်ကောင်းကင်ကိုနောက်တကြိမ် ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ သိသာထင်ရှားစွာပင် အပြင်ဘက် နံပါတ် 444 တွင်းပေါက်မှာ ထူထဲသော တိမ်စိုင်များဖြင့်လွှမ်းခြုံနေခဲ့သော်လည်း ဝင်ရောက်လာပြီးနောက်တွင် သူသည်ဤကဲ့သို့တောက်ပလှသောနေကိုတွေ့နေရသည်…။
အတွေ့ကြုံများအရ ထင်းကန်ထဲဝင်ရောက်သူများကို ဇာတ်ကောင်သုံးမျိုးခွဲခြားထားသာ် ကျောင်းသာ။ဆရာနှင့်တခြားကျောင်းဝေယျာဝစ္စလုပ်သူများဖြစ်သည်။ ဝူရုန်နှင့်ဖုချင်းမှာ ကျောင်းသားနှင့် ဆရာအဖြစ်အသီးသီး ခေါင်းစဉ်ရထားကြကာ တခြား ကျောင်းကိစ္စလုပ်သူများမှာတော့ အိပ်ဆောင်ကြီးကြပ်သူ၊ ချက်ပြုတ်ရေး၊ သန့်ရှင်းရေးစသည်ဖြင့်ပင်။ ညရောက်သောအခါ ပြောင်းလဲသွားသော တစ္ဆနယ်မြေဒေသမှာ သူတို့ဇာတ်ကောင်များနှင့်ဆက်စပ်မူရှိသည်။
"စာသင်ဆောင်၊ ရုံးဌာန၊ကန်တင်း ၊အိပ်ဆောင် ။ အာ့နေရာတွေမှာဘယ်လိုလုပ် မြေအောက်လေကာအဆောက်အုံတွေရှိနေနိုင်တာလဲ?"
ဝူရုန်သူဖုန်းထဲမှ လျှို့ယန်သက်မွေးအထက်တန်းကျောင်း၏ပုံစံကိုကြည့်နေသည်။ သူသည်ဒီမနက်တင် တစ္ဆေဈေးထဲလည်ပတ်နေခဲ့ပြိး ညနေတွင် ထင်းကန်ထဲဝင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကြားထဲမှအချိန်မှာလွန်စွာ အလျင်လိုလှသဖြင့် သူဂရုတစိုက်မကြည့်ရပဲ အကြမ်းဖျင်းသာကြည့်ခဲ့သည်။
လျှို့ယန်အထက်တန်းကျောင်းမှာ သမိုင်းရှည်လျားသောကျောင်းအိုကြီးဖြစ်သည်။ 1945တွင်တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ထိုကျောင်းကို အရင်က လွတ်မြောက်ရောစစ်တပ်မှလူမျ၏ ချီယီကျောင်းအဖြစ်သိကြသည်။ အလွယ်ကျယ်ပြောသည်။ အစတွင် ကျောငနောက်တွင်တောင်တန်းများရှိပြီး ကျောင်းဝန်းကျင်တွင် လယ်ယာမြေများအချို့ပင်ရှိကာ အနှောင်အဖွဲ့ကင်းလှသည်။ နို့နံပါတ် ကြက်နံပါတ် နှင့် အဝတ်လျှော်ခန်း စသည့်ဖြင့်။ ကျောင်းတည်ဆောက်ထားနေရာသည် စစ်ကာလတွင် ဗုံးကျဲလွယ်သောနေရာဖြစ်သောကြောင့် ကျောင်းအောက်တွင်မြေအောင် ဗုံးကာအဆောက်အုံများရှိကာ တောင်နောက်ဘက်ဆီသို့ လမ်းအားလုံးကသွားနိုင်သည်။
ကျောင်းမှာနောက်ပိုင်းတွင်ပြန် တည်ဆြော်ထားသော်လည်း ဗုံးကာအဆောက်အအုံမျာူကျန်ရစ်နေသေးသည်။ လွန်ခဲ့သောနှစ်အနည်းငယ်မတိုင်မီတွင် ကျောင်းသာအချို့ ညလယ်ကြီး ဆော့ကစားသည့်အနေဖြင့် စွန့်စားခန်းဖွင့်ပြီး ဗုံးကာတဲများသို့သွားရာမှ ပျောက်ဆုံးခဲ့သည်။ တောင်နောက်ဘက်တွင်ကိုယ်ထည်များမတွေ့သဖြင့် သုံးရက်ကြာပြီးနောက် လေကာတဲများအားပိတ်ချလိုက်သော်လည်း လုံးဝပိတ်ချလိုက်ခြင်းတော့မဟုတ်ပေ။
"ဒီအောက်မှာ လေကာဆောင်တွေရှိလား?"
ဝူရုန်မက်တပ်ရပ်ကာ ပေါ်လူးနီယားပင်နှင့်သိပ်မဝေးသည့် မြေပြင်ပေါ်သုံးဆယ်စင်တီမီတာ အမြင့်တည်ဆောက်ထားသေယလေးထောင့်ပုံကွန်ကရစ်ပလက်ဖောင်းရှိရာဆီလျှောက်သွားသည်။ ဘိလက်မြေပလက်ဖောင်း၏အလယ်တွင် လူဆင်းပေါက်ကိုဖုံးအုပ်ထားဟန်တူသော ထူထဲသည်အဝိုင်ူပုံကွန်ကရစ်ပြားရှိသော်လည်း အသေမပိတ်ထားပေ။ ဘိလပ်မြေပလက်ဖောင်းနှင့် ဘိလပ်မြေအဖုံးကြားတွင် ငါးစင်တီမီတာ ကွာဟမူရှိကာ အတွင်းထဲမှာအရာများကိုသံချေးတက်နေသော စတီးချောင်းများမှတဆင့်မြင်နိုင်သည်။
ဒါက လေကာဆောင်၏အရေးပေါ်ထွက်ပေါက်တခုဖြစ်ရမည်။
"ဘာလဲ?"
ဝူရုန်အဟလေးကိုကြာရှည်စွာစိုက်ကြည့်နေသည်။
"အထဲမှာတခုခုရှိတယ်"
2979words
11:50 Pm,Tue Jun 6,2023.
|| Zawgyi ||
ဝူ႐ုန္အတန္းသို႔ျပန္ေသာအခါ အတန္းကစေနၿပီျဖစ္သည္။ သူအတနထဲ ဝင္လိုက္ေသာအခါ အတန္းထဲမွ ေက်ာင္းသားအားလုံး တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေခါင္းမ်ားလွည့္ကာ သူမ အားၾကည့္လာၾကသည္။ သူတို႔၏ေထာင့္အေနထားႏွင့္ မ်က္ႏွာပုံစံမွာ အတိအက်ကို တူညီေနသည္။ ဒါက ေဖာ္ျပမရနိုင္ေလာက္ေအာင္ထိတ္လန႔္စရာေကာင္းလွသည္။
"မင္းဘယ္မွာရွိေနခဲ့တာလဲ"
စင္ျမင့္ေပၚမွ ဆရာသည္ မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ေမးေလသည္ " ဒီေန႔အတန္းက စာေမးပြဲအေၾကာင္းကိုမသိဘူးလား ? အျမန္ျပန္သြားထိုင္ေတာ့"
ေသြးနံ့အနည္းငယ္ရွိေနကာ စားပြဲေပၚတြင္စာေမးပြဲစာရြက္တင္ထားသည္။ ႀကီးမား၍ အဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့စာရြက္ႀကီးႏွစ္ခုသည္ ေပ်ာ့ဖက္ကာ လက္ထဲတြင္ၾကမ္းတမ္းေနၿပီး တခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ထူက တျခားဘက္တြင္ပါးေနၿပီး စာေျဖစာရြက္နဲ႔တူမေနေပ။ ၎မွာေကာက္ရိုးစာရြက္ဒါမွမဟုတ္ လူေသအတြက္ရွို႔ေပးရေသာအဝါေရာင္စကၠဴႏွင့္ပိုတူကာ ယင္းေပၚတြင္ခပ္နိုပ္ထားေသာေခါင္းစဥ္မွာ မွိန္ဖ်စြာခပ္နိုပ္ထားသျဖင့္ ဖတ္လို႔မရလုနီးပါပင္။
ဝူ႐ုန္ စာေမးပြဲစာရြက္ကိုေျမႇာက္၍ လူပ္ခါလိုက္သည္။ ေမးခြန္စာရြက္၏ေထာင့္မွာ ေနေရာင္တြင္အလင္းျပန္ေနသည္။ စာရြက္၏ပါးေနေသာအပိုင္းမွာေဖာက္ထြင္းျမင္ေနရၿပီး ထူေသာအပိုင္းမွာအရိပ္ထင္ေနကာ မရွင္းလင္းစြာျဖင့္ျပဳံးျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာတစ္ခု ခပ္နိုပ္ထားသလိုပင္။ စာရြက္ေပၚတြင္ အေပါက္ႏွစ္ေပါက္ေဖာက္ထားၿပီး တေစၧမ်က္လုံး၏တည္ေနရာ အတိုင္းျဖစ္ေပၚေနသည္။
ၾကည့္ရသည္မွာ တနည္းတဖုံးမျမင္နိုင္ေသာထိတ္လန႔္စရာေကာင္းသည့္ တည္ရွိမူတစ္ခုက သူကာ စာရြက္အေပါက္ႏွစ္ခုမွတဆင့္ မသိမသာၾကည့္ေနသလိုခံစားရေစသည္။
"ဆရာ စာရြက္ကေပါက္ေနတယ္"
ဝူ႐ုန္လက္ကိုအမူယာမဲ့စြာေျမႇာက္၍ စိတ္မရွည္ေသာဆရာႏွင့္ စာအရြက္အသစ္လဲလိုက္သည္။
"စာေမးပြဲအခ်ိန္က ကပ္ေနၿပီ"
ဆရာသည္ သူမကိုစိတ္ပ်က္စြာၾကည့္ကာ သူမ်က္ႏွာမွာ တျဖည္းျဖည္းျဖဴေဖ်ာ့လာကာ ဖေယာင္႐ုပ္ျပဳလုပ္ရန္ က်႐ူံးကာအရည္ေပ်ာ္ေနေသာ ဖေယာင္း႐ုပ္လိုပင္။ သူ႔ႏူတ္ခမ္းေထာင့္မွာ အျပဳံးတဝက္ႏွင့္တြန႔္ေကြးသြားကာ မျပဳံးသည့္အခ်ိန္ထက္ ေတာင္ပိုဆိုးသြားေသးသည္။
"က်တဲ့ေက်ာင္းသားေတြအျပစ္ေပးခံရမယ္"
ဝူ႐ုန္သည္ ဆရာ့စကားလုံးမ်ားအားလုံးကို ဂ႐ုမစိုက္ေပ။ သူတို႔၏အဆိုးဆုံးအတန္းထဲတြင္ စာေမးပြဲ၌ အဆင့္ေကာင္းရသူကိုမေျပာနဲ႔ဦး ေအာင္ျမင္သူမ်ားပင္ လက္တဖက္ႏွင့္ေရတြက္လို႔ရေပသည္။ ဆယ္ေယာက္ကအဆင့္ကိုရၿပီးၿပီး ေဘးခန္းထက္ေက်ာ္လြန္သြားလၽွင္ကို ဆရာမွာေပ်ာ္လြန္လို႔ ေလွကားကပင္ခုန္ခ်နိုင္သည္။
ဆရာ၏စကားကိုတုန႔္ျပန္သည္ၾအေနျဖင့္အတန္းေနာက္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာနာရီမွအသံျမည္လာကာ ဆယ္မိနစ္အတြင္း စာရြက္မ်ားလက္ထဲေရာက္လာသည္
သို႔ေသာ္ ဝူ႐ုန္၏စာေမးပြဲစာရြက္အသစ္မွာ ဗလာျဖစ္ေနေသးသည္။ ဒီတခါတြင္ ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာမရွိေသာ္လည္း ေမးခြန္းအားလုံးမရွိေပ။ လုံးဝဗလာျဖစ္ေနတဲ့ စာရြက္ကေနဘယ္လိုေအာင္ေအာင္ေျဖဆိုကမလဲ? တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာေသြးနံ့မွာ ျပင္းသထက္ျပင္းလာသည္။
Tick.
Tick.
စားပြဲခုံတြင္းမွေစးကပ္၍အနံ့ထြက္ေနေသာအရည္မ်ား ေျမေပၚ တစက္စက္က်လာကာ ျပင္းထန္၍ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ရာ ေသြးနံ့ကိုထိုေနရာမွရေလသည္။ ဝူ႐ုန္ ေခါင္းငုံလိုက္ကာ သူေခါင္းကို တိမ္း၍ စားပြဲခုံးအတြင္းသို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အနည္းငယ္တုန္ခါေနေသးေသာ ေသြးမ်ားႏွင့္အသားတပိုင္းကိုေတြ႕ေလသည္။ အသားေပၚတြင္ အနက္ေရာင္အေမြးမ်ားရွိၿပီး ထူထဲေသာမိူမ်ားႏွင့္တူသည္။ တြန႔္လိမ္တုန္ယင္ေနေသာအခ်ိန္တိုင္း ထိုအရာေပၚရွိအေမြးမ်ားမွာလဲ တုန္ခါေနေလသည္။
သူ႔အၾကည့္ကို႐ုပ္သိမ္းလိုက္ကာ ေဘးဘက္ပတ္လည္ကိုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကတုံးေကႏွင့္တက္တူးထိုးထားေသာေကာင္ေလးတေယာက္သည္ သူ႔ႏွင့္ဘယ္ဘက္ခုံးတြင္ထိုင္ေနၿပီး မလိုတမာအျပဳံးမ်ိဳးျပဳံးေနကာ စာရြက္ဗလာျဖစ္ေနေသးသည့္ဝူ႐ုန္စာရြက္ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူမ်က္ႏွာေပၚမွာ မလိုမုန္းထားသည့္အျပဳံမ်ားပိုဆိုးဝါးလာကာ တီတိုးေရရြက္ျပေလသည္ "မင္း ေတာ့ ၿပီးသြားၿပီပဲ"
သူ႔ပါးစပ္မွာလြန္စြာခ်ဲ႕ကားလြန္းသျဖင့္ နီရဲကာေသြးေရာင္ထေနေသာလည္ေခ်ာင္းကိုပင္ျမင္ေနရကာ အနက္ဆုံးအပိုင္းတြင္အမည္းေရာင္အရာမ်ားရွိေနကာ အသားတစ္ပိုင္းကို အေမြးမ်ားႏွင့္ဖုံးလႊမ္းထားသည္ႏွင့္ပင္တူသည္။
ဝူ႐ုန္သူ႔ကိုငဲ့ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔စာရြက္ကိုျပန္ၾကည့္ လိုက္သည္။
သူမသူလက္ကိုေျမႇာက္၍ သူမႏွင့္ ဆံပင္တိုလူၾကားစာရြက္ကို အလြန္ေခ်ာေမြ႕စြာလဲလွယ္လိုက္ၿပီး စာရြက္ဘယ္ဘက္ေထာင့္တြင္ သူမ၏အမည္ကိုေရးလိုက္သည္။
Ding Lingling___
စာရြက္အပ္ရမည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေလာင္းသံျမည္လာသည္အထိ ဆံပင္တိုႏွင့္လူမွာေၾကာင္အေနဆဲျဖစ္သည္။ ဝူး႐ုန္းစာရြက္အပ္လိုက္သည္ကိုျမင္ေသာအခါမွ သူ႐ုတ္တရက္ထရပ္ကာ ဝူး႐ုန္းလက္ေမာင္းအားဆြဲလိုက္ၿပီး တင္းမာေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္
"ဆရာ! သူမ ___"
"ဆရာ သူကၽြန္မရဲ့စားပြဲခုံထဲ ႂကြက္ထည့္ထားတယ္"
ဝူး႐ုန္ဖ်စ္ညႇစ္ခံထားရသျဖင့္နာက်င္ေနပုံရကာ သူလက္ေမာင္းကိုငုံၾကည့္လိုက္သည္။ ဆံပင္အနက္ႏွင့္မိန္းကေလး၏ ပိန္ပါးေဖ်ာ့ေတာ့ေသာလက္ေမာင္းမွာ ေသးငယ္ကာ ထိခိုက္လြယ္ပုံၿပီး ဖ်စ္ညစ္ခံလိုက္သျဖင့္ ျပာသြားေလသည္။ ရွည္လ်ားနက္ေမာင္ေသာဆံပင္ရွည္မ်ားခ်ထားၿပီး ေသးငယ္ ႏူးညံ့ေသာခႏၶာကိုယ္ႏွင့္မို႔ ခက္ထန္ ရွည္လ်ားေသာ ကတုံးေကႏွင့္လူႏွင့္ယွဥ္လၽွင္ထိခိုက္လြယ္ပုံေပၚေလသည္။ သူမသည္ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွ အနိုင္က်င့္ခံရေသာ သနားစရာမိန္းမငယ္ေလးႏွင့္တူေလသည္။
ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္မ်က္ႏွာႏွင့္ဆရာသည္ ေလၽွာက္လာကာ ဝူး႐ုန္းစားပြဲတိုက္ခိုက္မူကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ျခင္းလားမသိ ဝူ႐ုန္ဝိုးတဝါးၿမိဳခ်သံတစ္သံၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုေနာက္ ဆရာမက္တပ္ရပ္က ကတုံးေကႏွင့္လူကို မေက်နပ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ၾကည့္လိုက္ကာ "လၽွို႔ေဂ်ာင္း၊ ဝူ႐ုန္းစားပြဲထဲဘာလို႔ ႂကြက္ထည့္ထားတာလဲ?"
လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဆံပင္တိုႏွင့္လူ၏စားပြဲေပၚမွ ဗလာျဖစ္ေနေသာစာရြက္ကိုေတြ႕ေသာအခါ သူ႔မ်က္ႏွာပို၍႐ုပ္ဆိုးလာကာ : " မင္းဘယ္လိုမ်ားဗလာစာရြက္အပ္ရဲရတာလဲ?!"
ထိုလူမွာေၾကာင္အေနၿပီး ဆက္တိုက္ဆူခံရသျဖင့္ေငးေၾကာင္ေနကာ " ဆရာ ၊ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္__"
"မင္းဆရာကို ဘယ္လိုေတာင္ျပန္ေျပာရဲရတာလဲ!"
ျဖဴေရာ္ေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ဆရာမွာ သူ႔ႏွာေခါင္းကိုညႊန္လ်က္ ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ေလာက္ဆူပူၿပီးေနာက္ အျပင္ဘက္ထြက္မက္တပ္ရပ္ေစကာ ေန႔လည္စာစားခြင့္ပိတ္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့စာရြက္မ်ားႏွင့္ထြက္ခြာသြားသည္။ ဝူ႐ုန္အတန္းထဲသို႔ၾကည့္လိုက္သည္။ စာေမးပြဲၿပီေနာက္ အတန္းထဲရွိေၾကာက္စရာေကာင္းေသာခံစားခ်က္မွာေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ားကတိုက္ခိုက္ေနၾကၿပီး တခ်ိဳ႕မွာအိပ္စက္ေနကာ တခ်ိဳ႕သည္ေတာ့ေထာင့္နားတြင္တေယာက္ႏွင့္တေယာက္စကားေျပာဆိုေနၾကကာ သူပထမဆုံးလာစဥ္ကအတိုင္းျဖစ္သည္။
ေႏြးေထြးေသာအဝါေရာင္ေနေရာင္သည္ ျပတင္း ေပါက္ကိုျဖတ္သန္းေတာက္ပေနသည္။ အခုတင္စာေမးပြဲေျဖစဥ္ တြင္ျပတင္းေပါက္ျပင္ပကေကာင္းကင္သည္ အလြန္မုန္မိူင္းကာအလြန္ထူးဆန္းေလကာ အတန္းထဲမွအလင္းေရာင္သည္လည္း မွိန္သထက္မွိန္လာေနသည္။ ဝူး႐ုန္းသူခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကိုေတြးေတာကာၾကည္ေနလိုက္သည္။
သူမ နားလည္သလိုရွိလာသည္။
အာ့အခ်ိန္မွာပင္ သူမလက္ေမာင္းကိုအေနာက္မွဆြဲခံလိုက္ရသည္။
"မင္းဘာေသာက္က်ိဳးနည္းလုပ္လိုက္တာလဲ? မင္းငါ့အေပၚကစားဘယ္လိုေတာင္ကစားရဲၿပီး ဆရာကိုသတင္းေပးရဲရတာလဲ ဟမ္?"
တက္တူးႏွင့္ကတုံးဆံေတာက္ႏွင့္လူမွာ သူမအား ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆြဲယူလိုက္သည္။ သူသည္ ဝူး႐ုန္းမ်က္မွန္ခၽြတ္လိုက္ေသာအခါ သူမမ်က္ႏွာကိုျမင္ၿပီး ေၾကာင္အသြားသည္။ သူမ၏လွပေကာင္းမြန္လွေသာ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း သူမမ်က္ခုံးမ်ားမွာနာက်င္မူေၾကာင့္တြန႔္ေနကာ သူမမ်က္ဆံမ်ားမွာသစ္ေဆးဆီသုပ္လိမ္းထာသလိုေမွးမွိန္ေနလ်က္ စိတ္တိုမူႏွင့္ မေက်နပ္မူအမ်ားစုကိုေရေအးႏွင့္ေလာင္းခ်လိုက္သလို အမ်ားစုမွာ ေလတခ်က္ႏွင့္အတူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သူအထင္ သူအထက္စီးဆန္ဆန္ေျပာေနသည္ဟုထင္ေသာ္လည္း သူအသံမွာက်ိခၽြဲေနကာ သူ႔ကိုေျမႇာက္၍ ဝူး႐ုန္းေမးေစ့ကိုထိလိုက္ကာ : " အရိုင္းစိုင္းေလး မင္းၾကည့္ရတာ နည္းနည္း ပေရာပရည္လုပ္ေနသလို__"
"Bang!"
အတန္းမွာ အသံက်ယ္ႀကီးေၾကာင့္ တုန္ခါသြားသလိုပင္။ ဝက္ဝံလိုသန္မာေသာေကာင္ေလးမွာ ပုခုံးမွကိုင္ေပါက္၍ ၾကမ္းေပၚအပစ္ခံလိုက္ရကာ စားပြဲႏွင့္ထိုင္ခုံမ်ားရြဲ႕ေစာင္းသြားသည္။ ဝူ႐ုန္ အတန္းထဲရွိသူအတန္းေဖာ္မ်ား၏ ထိတ္လန႔္ေသာအၾကည့္ေအာက္တြင္ သူ႔(ကတုံးဆံပင္ႏွင့္လူ)ေက်ာေပၚသို႔နင္းခ်လိုက္ကာ သူ႔လက္ေမာင္းအားလက္တဖက္ျဖင့္ ဆြဲလိုက္သည္။
"အားးးး!!!"
ဝက္ေအာ္သံၾကားတြင္ စကၠဴႀကိဳးၾကာေလးမွာ ေကာ္ရစ္တာမွ ေကြ႕ေကာက္စြာ ပ်ံဝဲလာေလသည္။ တစုံတရာကိုခံစားမိသျဖင့္ဝူး႐ုန္းသူမလက္ကိုေျမႇာက္လိုက္ေသာအခါ စကၠဴႀကိဳးၾကာေလးသည္သူ႔မလက္ေပၚက်ဆင္းလာသည္။ လာဗင္ဒါစကၠဴႀကိဳးၾကာေလးသည္ ႐ူပ္ေထြးကာေကာင္းမြန္ေသာ အကြက္မ်ားျဖင့္ေရးျခယ္ထားၿပီး နဖူးတြင္ ေျခာက္ေနေသာေသြးစက္လို အနည္းငယ္နီေနေသာအစက္တခုရွိေလသည္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာအတန္းႏွင့္ယွဥ္လၽွင္ ေကာ္ရစ္တာမွာ႐ုတ္တရက္ဆူညံလွသည္။ ဝူး႐ုန္း ၾကမ္းေပၚလဲက်ေနေသာလူကို ေခြးေသတစ္ေကာင္လိုကန္လိုက္ကာ ပတ္လည္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ကတုံးဆံပင္ႏွင့္လူ တြန႔္လိမ္၍သနားစရာေကာင္းလွပုံၾကည့္ၿပီး အတန္းထဲမွမည္သူမွသူမကို မၾကည့္ရဲေတာ့ေပ။ မနက္ခင္းပိုင္း ကသူမအား အတန္ေၾကးေကာက္ေနခဲ့သည့္ လီဖာဟုေခၚေသာမိန္းကေလးမွာ ဝူး႐ုန္းကိုၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္ရြံမူေၾကာင့္တုန္ယင္ေနကာ အလိုအေလ်ာက္ေတာင့္ခဲေနေသာ အျပဳံးတခုကိုျပဳံးျပေလသည္။
အာ့အခ်ိန္မွာပင္ ေကာ္ရစ္တာမွဆူညံသံသည္အတန္းႏွင့္နီးသထက္နီးလာကာ ေနာက္ဆုံးသူတို႔တံခါးေရွ႕ရပ္တန႔္သြားသည္။
ေဒါက္။
စိမ္းသက္ကာယဥ္ေက်းေသာတံခါးေခါက္သံေပၚလာကာ တေယာက္မွာအျပင္ဘက္သို႔ၾကည့္ၿပီးေနာက္ စိတ္လူပ္ရွားစြာျဖင့္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေအာ္ေလသည္။
"တံခါးဖြင့္ ဆရာယဲ့ေရာက္ေနၿပီ!"
"သူကငါ့တို႔အတန္းကို တေယာက္ေယာက္ကိုရွာဖို႔လာခဲ့တာ"
သို႔ေသာ္လည္း ဝူး႐ုန္း၏႐ုတ္တရက္ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ အတန္းထဲရွိလူတိုင္းထိတ္လန႔္ေနသျဖင့္ ထိုခဏ၌ တေယာက္မွမလူပ္ရဲေပ။ တံခါးကိုႏွစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီးေနာက္ ရပ္သြားကာ ထိုေနာက္__
Boom!
အတန္းတံခါး မွာ အေနာက္ သို႔ ျပင္းထန္စြာလြင့္သြားကာ စင္ျမင့္ ကို အသံက်ယ္ႀကီးႏွင့္ သြားရိုက္ေလသည္။ တံခါးေနာက္မွ အနက္ေရာင္မီးေလာင္ရာႀကီးမွာထိတ္လန႔္စရာေကာင္းလွကာ မိုးႀကိဳးပစ္ခံထားရသလိုပင္။ ထိုကို႔ရို႔ကားယားအေျခေနတြင္ လူတစ္ေယာက္ျဖည္းေႏွးစြာလမ္းေလၽွာက္ လာေနသည္။ သူသည္ ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္ဝတ္ဆင္ကာ မျပဳံးမရယ္ႏွင့္ ေအးစက္ေနကာ မေရတြက္နိုင္ေသာ ေက်ာင္းတြင္ဒရာမာဇာတ္လမ္းမ်ားထဲမွ စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္းသည့္ ၾကည့္ေကာင္းေသာဆရာႏွင့္ပင္တူသည္။ ရိုးရွင္းေသာ ရွပ္ျဖဴႏွင့္ဂ်င္းပင္လၽွင္ သူကိုယ္ေပၚတြင္ ေဈးႀကီးေသာ အဆင့္ျမင့္ဖန္တီးထားေသာဖက္ရွင္ႏွင့္တူေနကာ သူ၏ေျခေထာက္ကို တမူထူးျခားစြာ သြယ္လ် ေျဖာင့္စင္းေနေစသည္။
သူသည္ သာမန္ဆရာမ်ားလက္ထဲကိုင္ေလ့မရွိ ေသာ ေတာက္ပနီရဲသည့္ မက္မြန္သစ္သားဓားကို ကိုင္ထား႐ုံသာ။ သူမ်က္ၾအည့္ကိုေအာက္စိုက္လ်က္ ဓားျပန္သိမ္းလိုက္ပုံမွာ မက္မြန္ကိုင္းႏွင့္ရစ္ႏြယ္ေနေသာ မေသမ်ိဳးကဲ့သို႔ ေဖာ္ျပရခက္ေသာဂုဏ္သေရႏွင့္ ၿခိဳးၿခံေသာအက်င့္ရွိပုံေစကာ သန႔္စင္ ကာအနာစာကင္းေသာ ထန္းရွန္ ေရခဲေတာင္ၾကာပန္း ႏွင့္ပင္တူသည္။ သို႔ေသာ္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးပ်က္စီးေနေသာသစ္သားတံခါးႏွင့္ လ်စ္လ်ဴ႐ူတက္မူတြင္ အနည္းငယ္အထက္စီးဆန္မူႏွင့္က်ိဳးေၾကာင့္မဲ့မူပါယွဥ္တြဲလိုက္ေသာအခါ ဤဆန႔္က်န္ေနမူက စိတ္ႏွလုံးကိုတုန္ယင္ေစသည္။

"ဝူ႐ုန္"
ဆရာယဲ့အၾကည့္သည္ဝူ႐ုန္ေပၚတည္ျမဲေနကာ သူလက္ကိုဆန႔္ထုတ္လိုက္သည္။
"ငါမင္းကိုေတြ႕ၿပီ"
___________________________________
"ယဲ့ ေဖးရွင္း"
"ဝူး႐ုန္း"
ကစားကြင္းထဲတြင္ သက္ေမြးအထက္တနေက်ာင္းသို႔ဝင္ေရာက္ၿပီးေနာက္တြင္ ဝူ႐ုန္ႏွင့္ ဖုခ်င္ယ သူတို႔ ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို ဖလွယ္ၾကေလသည္။ ထင္းကန္ထဲသို႔ဝင္ၿပီးေနာက္ ေျဖဆိုမ်ားသည္ သူတို႔ဇာတ္ေကာင္ထဲအျပည့္ဝေပါင္းစပ္သြားၾကသည္။ သူတို႔မွားယြင္းမူကို သတိျပဳမိမွသာ သူတို႔ကိုသူတို႔ရွာနိုင္မည္ျဖစ္ၿပီး သို႔မွသာထင္းကန္ထဲသယ္ေဆာင္လာေသာအရာမ်ားကိုအသုံးခ်နိုင္ေပမည္။
ထင္းကန္အတြင္းပိုင္းသည္ လိမၼာပါးနပ္ေသာ ထင္ေယာင္ထင္မွားႏွင့္ပိုတူသည္။ ဥပမာအေနျဖင့္ ယခုဝူ႐ုန္အစားထိုးခံလိုက္ရေသာဇာတ္ေကာင္မိန္းကေလး တျခားသူမ်ားသူ႔ကိုၾကည့္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကိုယ္သူၾကည့္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါသည္ ဝူး႐ုန္းဟုေခၚေသာ္မိန္းကေလးသာျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ သူ႔အစစ္မွန္ လိင္အမ်ိဳးစားလို ကတုံးေကႏွင့္လူကိုပစ္ေပါက္လိုက္ေသာခြန္အားလို မ်ိဳး သူ႔၏ကိုယ္ပိုင္ခႏၶာျဖစ္ေနေသးသည္။
"လၽွို႔ယန္းသက္ေမြးအထက္တန္းေက်ာင္းကေန႔ဘက္မွာ ပုံမွန္လိုပဲျဖစ္ၿပီ ညဘက္မွာေတာ့တေစၧေတြထႂကြေသာင္းၾကမ္းတက္တယ္"
ဝူ႐ုန္ အခုတင္ေတြ႕ခဲ့သမၽွကို သတိရကာ အနည္းငယ္မၽွမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားသည္။
"ေနအခ်ိန္ဆိုတာ ေနေရာက္ကိုရည္ညႊန္းတာပဲ"
ဖုခ်င္းေလးတြဲ႕စြာေျပာသည္ :" ေနသာေနရင္ လုံျခဳံမူရွိေပမယ့္ ေနကြယ္သြားတာနဲ႔ ဂ႐ုစိုက္ရမယ္"
ျပတင္အျပင္ဘက္ရွိေကာင္းကင္မွာစာေမးပြဲခ်ိန္အတြင္းအမွန္ပင္ မူန္မိူင္းေနသည္။
"နံပါတ္ 444ထင္းကန္က စုစုေပါင္း7ႀကိမ္ဖြင့္ခဲ့ၿပီးၿပီ"
တျခားအႏၲာရယ္မ်ားလွေသာ ထင္းကန္မ်ားႏွင့္ယွဥ္လၽွင္ ဤအေရတြက္မွာ မ်ားလွကာ ထင္းကန္ နံပါတ္ 444ႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ သတင္းအခ်က္လတ္မ်ားစြာ လည္းရထားသည္။ ႏွစ္ဦးသား ကစားကြင္းေထာင့္ရွိ ေပၚလူနီးယာအပင္ အရိပ္ေအာက္တြင္ထိုင္ကာ ေနေလာင္ျခင္းအားေရွာင္ေနၾကသည္။ ဝူ႐ုန္ေကာင္းကင္ကိုေနာက္တႀကိမ္ ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။ သိသာထင္ရွားစြာပင္ အျပင္ဘက္ နံပါတ္ 444 တြင္းေပါက္မွာ ထူထဲေသာ တိမ္စိုင္မ်ားျဖင့္လႊမ္းျခဳံေနခဲ့ေသာ္လည္း ဝင္ေရာက္လာၿပီးေနာက္တြင္ သူသည္ဤကဲ့သို႔ေတာက္ပလွေသာေနကိုေတြ႕ေနရသည္…။

အေတြ႕ၾကဳံမ်ားအရ ထင္းကန္ထဲဝင္ေရာက္သူမ်ားကို ဇာတ္ေကာင္သုံးမ်ိဳးခြဲျခားထားသာ္ ေက်ာင္းသာ။ဆရာႏွင့္တျခားေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥလုပ္သူမ်ားျဖစ္သည္။ ဝူ႐ုန္ႏွင့္ဖုခ်င္းမွာ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ဆရာအျဖစ္အသီးသီး ေခါင္းစဥ္ရထားၾကကာ တျခား ေက်ာင္းကိစၥလုပ္သူမ်ားမွာေတာ့ အိပ္ေဆာင္ႀကီးၾကပ္သူ၊ ခ်က္ျပဳတ္ေရး၊ သန႔္ရွင္းေရးစသည္ျဖင့္ပင္။ ညေရာက္ေသာအခါ ေျပာင္းလဲသြားေသာ တစၧနယ္ေျမေဒသမွာ သူတို႔ဇာတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္ဆက္စပ္မူရွိသည္။
"စာသင္ေဆာင္၊ ႐ုံးဌာန၊ကန္တင္း ၊အိပ္ေဆာင္ ။ အာ့ေနရာေတြမွာဘယ္လိုလုပ္ ေျမေအာက္ေလကာအေဆာက္အုံေတြရွိေနနိုင္တာလဲ?"
ဝူ႐ုန္သူဖုန္းထဲမွ လၽွို႔ယန္သက္ေမြးအထက္တန္းေက်ာင္း၏ပုံစံကိုၾကည့္ေနသည္။ သူသည္ဒီမနက္တင္ တေစၧေဈးထဲလည္ပတ္ေနခဲ့ၿပိး ညေနတြင္ ထင္းကန္ထဲဝင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၾကားထဲမွအခ်ိန္မွာလြန္စြာ အလ်င္လိုလွသျဖင့္ သူဂ႐ုတစိုက္မၾကည့္ရပဲ အၾကမ္းဖ်င္းသာၾကည့္ခဲ့သည္။
လၽွို႔ယန္အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ သမိုင္းရွည္လ်ားေသာေက်ာင္းအိုႀကီးျဖစ္သည္။ 1945တြင္တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းကို အရင္က လြတ္ေျမာက္ေရာစစ္တပ္မွလူမ်၏ ခ်ီယီေက်ာင္းအျဖစ္သိၾကသည္။ အလြယ္က်ယ္ေျပာသည္။ အစတြင္ ေက်ာငေနာက္တြင္ေတာင္တန္းမ်ားရွိၿပီး ေက်ာင္းဝန္းက်င္တြင္ လယ္ယာေျမမ်ားအခ်ိဳ႕ပင္ရွိကာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းလွသည္။ နို႔နံပါတ္ ၾကက္နံပါတ္ ႏွင့္ အဝတ္ေလၽွာ္ခန္း စသည့္ျဖင့္။ ေက်ာင္းတည္ေဆာက္ထားေနရာသည္ စစ္ကာလတြင္ ဗုံးက်ဲလြယ္ေသာေနရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေအာက္တြင္ေျမေအာင္ ဗုံးကာအေဆာက္အုံမ်ားရွိကာ ေတာင္ေနာက္ဘက္ဆီသို႔ လမ္းအားလုံးကသြားနိုင္သည္။
ေက်ာင္းမွာေနာက္ပိုင္းတြင္ျပန္ တည္ေၾဆာ္ထားေသာ္လည္း ဗုံးကာအေဆာက္အအုံမ်ာူက်န္ရစ္ေနေသးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္အနည္းငယ္မတိုင္မီတြင္ ေက်ာင္းသာအခ်ိဳ႕ ညလယ္ႀကီး ေဆာ့ကစားသည့္အေနျဖင့္ စြန႔္စားခန္းဖြင့္ၿပီး ဗုံးကာတဲမ်ားသို႔သြားရာမွ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့သည္။ ေတာင္ေနာက္ဘက္တြင္ကိုယ္ထည္မ်ားမေတြ႕သျဖင့္ သုံးရက္ၾကာၿပီးေနာက္ ေလကာတဲမ်ားအားပိတ္ခ်လိုက္ေသာ္လည္း လုံးဝပိတ္ခ်လိုက္ျခင္းေတာ့မဟုတ္ေပ။
"ဒီေအာက္မွာ ေလကာေဆာင္ေတြရွိလား?"
ဝူ႐ုန္မက္တပ္ရပ္ကာ ေပၚလူးနီယားပင္ႏွင့္သိပ္မေဝးသည့္ ေျမျပင္ေပၚသုံးဆယ္စင္တီမီတာ အျမင့္တည္ေဆာက္ထားေသယေလးေထာင့္ပုံကြန္ကရစ္ပလက္ေဖာင္းရွိရာဆီေလၽွာက္သြားသည္။ ဘိလက္ေျမပလက္ေဖာင္း၏အလယ္တြင္ လူဆင္းေပါက္ကိုဖုံးအုပ္ထားဟန္တူေသာ ထူထဲသည္အဝိုင္ူပုံကြန္ကရစ္ျပားရွိေသာ္လည္း အေသမပိတ္ထားေပ။ ဘိလပ္ေျမပလက္ေဖာင္းႏွင့္ ဘိလပ္ေျမအဖုံးၾကားတြင္ ငါးစင္တီမီတာ ကြာဟမူရွိကာ အတြင္းထဲမွာအရာမ်ားကိုသံေခ်းတက္ေနေသာ စတီးေခ်ာင္းမ်ားမွတဆင့္ျမင္နိုင္သည္။
ဒါက ေလကာေဆာင္၏အေရးေပၚထြက္ေပါက္တခုျဖစ္ရမည္။
"ဘာလဲ?"
ဝူ႐ုန္အဟေလးကိုၾကာရွည္စြာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"အထဲမွာတခုခုရွိတယ္"
2979words
11:50 Pm,Tue Jun 6,2023.