Limon Çiçekleriii

Limon Çiçekleri 78. Bölüm

Başını kaldırıp ona baktı Lale. "Künefe." dedi.

Batu neye uğradığını şaşırmıştı. "Künefe mi?"

"Hı hı." O gülmeye başlayınca "Ya Batu gülme ya!" diye sızlandı Lale.

"Tamam sevgilim gülmüyorum, sinirlenme sen."

"Yaa belli, gülmüyorsun!"

"Valla gülmüyorum bak." derken dudaklarını ısırıyor olsa da kendini tutamadı, yine küçük bir kahkaha fırladı dışarı. Lale'nin dik dik bakmaya başladığını görünce yataktan kalkıp yanına geldi. "Tamam bak gülmüyorum, sen yeter ki kızma. Ben gidip künefe bulurum şimdi sana."

"Yaa nereden bulacaksın bu saatte? Hem de Mersin'de."

"Ne olmuş Mersin'deysek, burada da var künefe."

"Evet ama ben buranınkini istemiyorum. Mersin usulü künefe değil benim istediğim." dedi mutsuz bir sesle.

"Ne istiyorsun peki?"

"Hatay künefesi istiyorum ben." derken mutsuzca dudaklarını sarkıtmıştı.

"E tamam..."

"Ya Batu anlamıyorsun, Hatay künefesi istiyorum ben." derken yine gözleri dolmuştu.

Batu önce anlamadı. Sonra gözlerinin dolduğunu görünce kafasına dank etti. Zaten Lale de kendini daha fazla tutamayarak kollarını boynuna dolayıp ağlamaya başlamıştı. Çaresiz bir sesle "Lale n'olur yapma böyle." dedi usulca sırtını okşarken. "Sen böyle ağladıkça, kendini harap ettikçe çok kötü oluyorum ben. Çok üzülüyorum. N'olur ağlama artık." Eğilip boynuna gömdü yüzünü, kokusunu içine çekerken kollarını daha bir sıkı sardı beline. "Hadi artık ağlama lütfen. İstediğin künefeyi bulacağım ben sana, söz. Gerekirse gidip Hatay'dan alır getiririm tamam mı? Ağlama n'olur."

Kollarının arasında hafifçe geri çekilerek yüzüne baktı Lale. "Yok boşver bu saatte boşuna uğraşma şimdi. Tatlı bir şeyler yersem unuturum ben şimdi."

"Sevgilim ilk defa aşermişken ben gidip aşerdiği şeyi almayacağım öyle mi? Olur mu hiç öyle şey ya!"

Deli gibi hem ağlayıp hem gülerek tekrar sarıldı Lale ona. "Valla doğru söylüyorum Batu, gitmene gerek yok, aşermem geçti zaten."

"Yok olmaz gideceğim ben." dedi itiraza mahal vermeyen kararlı bir sesle.

"Ben de seninle geleyim o zaman?"

"Bir şey olmaz, yalnız gidebilirim ben." dedi gülerek. "Alayım eve getireyim istiyorum ama seni yalnız bırakmak da içime sinmiyor." dedi huzursuz bir ifadeyle.

"Off saçmalama yalnız kalmaktan korkacak değilim herhalde!" diyerek gözlerini devirdi Lale.

"Emin misin?"

"Tabii ki eminim!"

"O zaman ben hemen giyineyim, bir koşu alıp geleyim. Sen de uslu uslu beni bekle tamam mı?" diyerek burnunun ucuna bir öpücük kondurup belinde duran kollarını gevşeterek bıraktı onu.

"Tamam. Ama sen yine de fazla oyalanma, çabuk gel olur mu?" diye sordu küçük bir kız gibi ince bir sesle. Yalnız kalmak sorun değildi de yalnız kalınca aklına üşüşen ve her defasında onu ağlatan düşünceler sorundu.

Batu şöyle bir durdu. Onu yalnız bırakmaya zaten gönlü el vermiyordu, bir de böyle deyince onu bırakıp gitmek iyice içine batmıştı. "Sen de gel benimle hadi." dedi.

"Yok ben gelmeyeyim, kalkıp giyinemem şimdi. Sen çabuk gel ama."

"E hani yalnız kalmaktan korkmuyordun?" dedi sinir bir sırıtmayla.