Drużyna 17 (Zakończone)

40. Kiedyś towarzysz, dziś wróg

*w tym samym czasie*

Nariaki stanęła na placu treningowym. Kilka metrów przed nią stał człowiek ubrany w długi do ziemi płaszcz, z kapturem zasłaniającym twarz. Mimo tego, Nariaki doskonale wiedziała z kim na do czynienia.
- Czego chcesz, Isamu?- spytała chłodnym tonem Uzumaki
- Oh, powinnaś wiedzieć czego chcę.- odparł kpiąco - Za długo to odwlekałem.
- Prędzej zginę, niż pozwolę ci ich skrzywdzić!- krzyknęła Nariaki - A co ci mieszkańcy wioski zrobili, co?!
- To tylko mała próbka możliwości gangu Yami.- rzucił z wrednym uśmieszkiem.
- Jesteś potworem...- wydusiła Nariaki, gotowa mu przyłożyć - Zostaw wioskę i moich uczniów w spokoju! Jak nie, to zginiesz marnie!
- A ja mam rozwiązanie, które ograniczy ilość zgonów do zera.- powiedziawszy to, wyciągnął do niej rękę - Porzuć ich i chodź ze mną! Przyrzekam że wtedy sam zniszczę gang Yami!
Nariaki zrobiła kilka kroków do tyłu i posłała mu wrogie spojrzenie.
- Chcesz żebym się z tobą związała?! Po tym jaki się stałeś?! Ty chyba sobie coś w głowę zrobiłeś!- krzyknęła - Wypchaj się!
Isamu się uśmiechnął szerzej i zabrał rękę.
- Masz czas do zastanowienia do następnej pełni.- ogłosił - Wybieraj między zachowaniem tych bachorów przy życiu, a patrzeniem jak pada jeden po drugim!
Powiedziawszy to zniknął, zostawiając Nariaki samą na tym polu treningowym. A razem z nim zniknęły wszystkie te istoty co atakowały wioskę.
Uzumaki poczuła jak jej oczy wypełniają się łzami. Przypomniały jej się wszystkie chwile z jej drużyną. I co się z jej drużyną stało? No właśnie to!
- Nie dopuszczę do tego.- powiedziała sama do siebie, zaciskając dłonie w pięści - Ochronie ich, chociażbym miała oddać za to życie! A gang Yami zniszczę! Jestem to winna wielu ludziom!
Powiedziawszy to, ruszyła w stronę wioski.
Większość rynku wyglądała jak z filmu o apokalipsie zombie. Nariaki patrzyła na to wszystko ze smutkiem. Jej dawny przyjaciel próbował zniszczyć to, na co wielu ludzi tak ciężko pracowało. Dziewczyna czuła wzrastającą pogardę i nienawiść wobec niego.
Z zamyśleń wyrwał ją lekki uścisk jej nadgarstka. Nariaki szybko odwróciła głowę w bok, aby zobaczyć co to takiego.
Był to Zen, widocznie zdyszany i zmęczony.
- Szukałem cię, Nariaki! Nic ci się nie stało?- spytał Zen, z lekkim uśmiechem.
To dziecko zawsze rozczulało wszystkich dookoła, a zwłaszcza tych kto zna go najlepiej, więc również Nariaki.
Na twarzy Nariaki zagościł uśmiech.
"- Czasem daleka rodzina dołuje, a czasem pociesza, hm?"- pomyślała
- Wszystko ok. A jak z tobą?
- Zmęczony jestem - rzucił Zen, przymykając oczy, jakby chciał zasnąć na stojąco - Ale nic mi nie jest. Gdzie—
Zen nie zdążył dokończyć, gdyż osoby o które właśnie miał zapytać, skoczyły na nich od tyłu.
- Zen! Nariaki-sensei!- krzyknęli jednocześnie Kagura i Imai - Wreszcie was znaleźliśmy!
Zen już miał ułożony cudowny plan zemsty za ten zawał.
- A no znaleźliście.- rzucił białowłosy - A jak tam randka? Udana?
Czerwonooki dziękował za swoje geny, gdy oberwał z buta od Kagury, a nic mu się nie stało, no bo może się zamieniać w wodę.
Nariaki westchnęła z uśmiechem, patrząc na swoich uczniów. Nie ma mowy żeby ktokolwiek ich skrzywdził. Nie dopuki ona żyje!

_________________________

Rozdział nieco krótszy, ale jest heh

Nie ma to jak zaczynać kolejny wątek, nie kończąc poprzednich, nie? Chociaż ja się chcę już za nie zabrać...