Drużyna 17 (Zakończone)

12. Początek nowego uczucia Imai

Przyjaciele od godziny szukali reszty drużyny, ale bez skutku. Coraz bardziej czuli zbliżające się zagrożenie, ale żadne z nich się do tego nie przyznało, uznając że to są jakieś zwidy.
- Mam pomysł!- zawołała Imai, po czym głośno gwizdnęła. W ciągu minuty pojawił się dość spory ptak - Pamiętasz to piskle, którym się zaopiekowaliśmy rok temu? To on!
Kagura wyciągnął rękę w stronę stworzenia. Ptak, zauważywszy to, przytulił swoją główkę do ręki Kagury.
- Rzeczywiście to on!- uśmiechnął się Karatachi, po czym wyjął zwój i napisał na nim list do Nariaki i Zena, z pytaniem gdzie są i podał lokalizację swoją i Imai - Dostarcz to do Nariaki-sensei i Zena.
Ptak kiwnął główką i wzbił się w powietrze.
- Zostańmy tu, gdy otrzymamy odpowiedź ruszymy w ich stronę.- powiedziała Imai
Kagura kiwnął głową i usiadł na ziemi, a obok niego usiadła Imai. Znajdowali się przy dość stromej skarpie, z której idealnie było widać gwiazdy i księżyc.
Karatachi spojrzał na fioletowooką. Wpatrywała się z zachwytem w niebo, śledząc wzrokiem gwiazdy.
"- Ona się nigdy nie zmieni."- pomyślał z uśmiechem - "I dobrze, bo to taka Imai jest moją przyjaciółką."
- Patrz, spadająca gwiazda!- zawołała nagle, wzkazują na przelatujący po niebie żółty punkt - Pomyśl życzenie!
Oboje pomyśleli swoje życzenie. Ich życzenia były podobne, lecz o tym innym razem.
- Z tych gwiazd można ułożyć wiele kształtów!- powiedziała, wskazując na nie - Na przykład, z tamtych można ułożyć okulary twojej ulubionej postaci z komiksów!
- Rzeczywiście!- zaśmiał się Kagura - A tamte przypominają twojego kota!
Oboje wybuchnęli śmiechem, po czym położyli się na trawie.
- Uwielbiam obserować gwiazdy.- powiedziała Imai - Przypominają maleńkie, świecące, kropki, które wydają się być na wyciągnięcie ręki, lecz tak na prawdę są miliardy kilometrów od nas!
- Lecz są ludzie, którzy ich dosięgnęli.- dodał Kagura - Gwiazdy są zupełnie jak marzenia. Wydają się nieosiągalne, ale jeśli bardzo w nie wierzysz, to nawet się nie obejrzysz kiedy je zrealizujesz!
- Wow, fajne porównanie!- rzuciła z podziwem Imai - Kagura-kun... Tak się zastanawiam... Co by było, gdybyśmy się nigdy nie spotkali.
- Nasze życie byłoby smutne i monotonne.- rzucił bez namysłu Kagura - Ale na szczęście się przyjaźnimy, i nasze życie takie nie jest!
- Cieszę się, że mam takiego przyjaciela jak ty.- uśmiechnęła się Imai
- Ja również się cieszę, że mam taką przyjaciółkę jak ty.- odparł Kagura, również się uśmiechając.

Po około godzinie wrócił ptak Imai. Do nogi miał przyczepioną wiadomość, co było znakiem że odpowiedzieli, gdyż Kagura podał mu zwój do dzioba.
- Dziękuję, Hiro.- powiedziała czarnowłosa, głaszcząc ptaka po główce - Możesz wracać do swojego gniazda.
Ptak odleciał, a przyjaciele odczytali wiadomość. Znaczy, Kagura odczytał, bo Imai zajęło by to godzinę.
- Nariaki-sensei i Zen są godzinę na zachód stąd.- przeczytał Kagura - Wracajmy do nich.
Powiedziawszy to, Kagura podniósł Imai (na panne młodą) i ruszyli w stronę reszty swojej drużyny.
- Kagura-kun...- wydusiła Imai, patrząc na Kagure, a jej policzki przybrały lekko czerwony kolor.
"- Co to za uczucie?"- pomyślała, czując coś dziwnego w sercu.
Tego czegoś wcześniej nie czuła. Było to podobne co czuła do matki i brata, lecz jednak inne. Imai tego nie potrafiła zrozumieć, ale miała przeczucie że to początek czegoś nowego.

- Kagura! Imai!- zawołał Zen, widząc że się zbliżają
- Co za ulga, nic wam nie jest!- Nariaki podbiegła do swoich uczniów, gdy tylko znaleźli się już bliżej nich, i ich przytuliła - Przepraszam, za narażenie was na takie zagrożenie!
- Nariaki-sensei... Świetnie się bawiliśmy, nie masz nas za co przepraszać.- rzucił Kagura
- Wracajmy do wioski, bo zaraz znowu będzie źle.- powiedział Zen, wskazując na kunaja wbitego kilka metrów od niego.
Wszyscy się z nim zgodzili i szybko uciekli z tego miejsca.
Imai dalej zastanawiała się co to za uczucie.

_____________________________________

No i mamy kolejny rozdział! Yey!
Mam nadzieję że się podobał ^^