Exclusively yours

Chapter 43

It's been 3 days na nandito ako sa loob. Nakahiga akong nakatingin sa kisame. This is the longest three days of my life and never thought I spent part of my life here.  Kung gaano pa ako magtatagal sa lugar na to. Walang kasiguraduhan.

Tama nga sila, mahirap nga sa loob. Lungkot at pagiging mag-isa.

Simulan ko na bang pagsisihan ang ginawa ko? Hindi ko alam. Alam ko sa sarili ko na hindi ko deserve ang lahat nang nangyayari sa akin ngayon. Yet, here it is, I am making my life more miserable.

Kahit mahirap sa loob, maswerte pa rin ako. Kahit paano na may higaan ako, kahit karton ang sapin and this bag as a pillow. . My cell is not that crowded compare sa iba. Kakatapos Lang Ng daily routines namin sa loob, naglilinis Ng grounds at magluto Ng pagkain. Maya-maya makakain na rin kami.

Nagring Ang bell sa preso. Agad na nagsitayuan ang mga iba kong kasama. Oras na ng pagkain namin. Sumunod na rin ako sa mga kasama ko dito.

Kinuha ko yung pagkain ko.

Napatingin ako sa paligid, Wala man lang maupuan. Pinakiramdaman ko ang mga tao na mga nakakakain sa lamesa, baka sakali na pauwiin ako. I failed, parang wala lang silang pakialam at sa pagkain lang nakatoon ang atensyon nila. 

I don't want to deal with any person here, sa totoo Lang natatakot ako. I don't know how can I start to have a conversation to these people, para akong pipi o kaya minsan, para akong baliw na kausap ang sarili ko. Naiisip ko Yung mga tao sa preso na typical na pinapalabas sa tv. Simula nang mapasok ako sa loob purong mga tao na nagmumura, nagsasakitan.

Naisipan kong maupo at kunin libro na ipinabaon sa akin ni Michael. Pumunit ako ng maliit na karton sa sapin ko para pamaypay.  The fans here were not enough to ventilate this place. Pero aangal pa ba ako. I wish I have my sketchpad here kaso bawal ang pencil sa loob. I sigh, Ang hirap sa loob, Ang hirap hirap. Ako lang Ang mag-isa, it is only myself na pupwede ko na masandalan.

Kailangan kong alagaan Ang sarili ko nang mabuti. Dapat akong maging matatag para sa sarili ko at sa mga taong nag-aabang sa akin sa labas. Kahit sobrang hirap ng sitwasyon sa loob.

Magtitiis ako.

"Aba! Totoo nga nandito nga Yung Nasa balita." Napatingin ako sa babae, medyo malaki ang pangangatawan at maigisi Ang buhok. Tantiya ko nasa mid 40's na ang babae. Matagal ko nang siya namamataan na nakitingin sa kanya. Hindi ko alam ang pakay niya at hindi ko na rin gusto na pansinin pa. Again, I don't want to mess with the people here. Ayoko nang gawing mas miserable pa ang lahat. Tinalikuran ko ang grupo niya pero agad naman niya ako hinila sa braso.

Tinapatan ko ang kanyang mga matatalim na titig. 

"Lumayo kayo sa akin."

"Aba, matapang pala to." Tumawa pa ang iba pa niyang mga kasama. Mga nakakalokong tawa Manilis akong tumayo. I don't to play games with this bitches, hindi ako interesado.

"Teka, dito ka muna." Aniya, inilayo ko braso ko mula sa kanyang pagkakahawak. "Hayaan mo akong magpakilala sayo, Ako nga pala si Alba, at ito naman si Cora at Tina." Inilahad niya ang kamay niya sa akin. I did not respond, plastik akong ngumiti.

"Ah  pala yung kabit na CEO no. Saan yun?"

"Amaya kosa, yung mga gumagawa ng damit."

Namilog ang mga mata ni Alba na parang batang dinala sa mga theme parks. "Wow! Pwede pala tayong magpagawa ng damit dito." Umakbay siya sa akin. "Alam mo kasi nananawa na kami sa suot namin na ito e, pwede mo ba kaming gawan.

I look at them. Ano bang pakialam nila sa buhay ko. O sadyang wala na silang magawa sa oras na ito at ako na lang ang nakikita nilang mapagdiskitahan.