Exclusively yours

Chapter 39

"Totoo ba ito?" Nikko just smiled.  Nandito kami sa dating kong apartment sa New York.

Nikko just smiled.

"I bought this before. Kasi ito na lang yung tanging alaala ko sayo. I stay here every night,  thinking that you are with me."

I am just staring at him while uttering that.  He's smile saying it,  how his eyes sparks. I wish I can see that forever."

"Matutunaw na ako sayo,  tara na." Aniya at hinawakan ang kamay ko.

Everything is in its place.  Halos walang pinagbago.  Pati ang mga collections ko,  ang mga sketches ko na itinapon ko ngayon.

Tila bumalik sa akin lahat.  Especially how knew each other. No,  we knew each other for a long time.  Hindi ko lang siya masyadong napapansin noon.

Dumako ako sa may drawer ko kung nasaan naroon ng letter ni Nikko

"You are the one who thought me the Phytagorean theorem.  Alam mo bang for the first time nagperfect ko ang math test ko." I sighed.

"Ikaw din yung nagbibigay ng love letters at roses sa akin." I sighed " All those times thought It was from Lukas.  What if."

Nikko held my cheeks.

"Mabuti at nalaman mo din."

"Lokong Lukas na yun,  inangkin yun sa'yo."

"Ayos lang yan,  ang mahalaga,  kasama na kita ngayon." Umiling ako.

"What if nga?  I am sure we'll be married na if I know."

"Don't ask for what ifs.  What matter is now. Magkasama tayo." Tumango lang ako.

"I guess we better rest first. I know you're tired at mamaya marami tayong gagawin." He winked after saying it.  Para akong kinabahan sa "gagawin" na iyon.

He lay me down to the bed and wrapped his arms around me and I stay laid straight. I closed my eyes and feel the warmth of his arms on my waist. I can feel his heavy breathe on my neck. I knew he is already asleep.

Small kisses wakes me up.  As I opened my eyes,  his smiling face registered in my sight. Pumikit uli ako.

"Hey sleepy head."

"Hmm." Tinalikuran ko siya.  Tinatamad pa akong bumangon.

"Come on. Hahalikan kita ulit."

"Don't you dare."

Impit akong napasigaw ng iharap niya akong sa kanya at sinakop niya ang aking mga labi. Tinulak ko siya.

"Fine babangon na." Napangisi siya.

I put some stain in my lips then fix my hair and I am good to go. Nandoon sa Nikko sa couch

"Finally. I thought I could wait here forever." Aniya at tumayo siya para lapitan ako.

"Mabilis na nga ako e."

"Eris,  kahit gaano ka pa katagal,  handa kitang hinatayin."

"Tigilan mo nga ako sa mga hirit mong yan." Simple akong napangiti.  I remembered the old Nikko before.  Ganyan na ganyan siya noon.  Actually the Nikko I knew before is back.

"Gusto mo naman,  kita mo napapangiti kita."

I rolled my eyes. "Whatever Nikko."

"My old Eris is here infront of me again." He grins.

"Halika na nga!  Saan ba tayo pupunta."

"You'll see."
............

"Your porcshe is still here!" Ani ko nang matanaw itong nakaparada sa garahe.

"I told you,  wala akong masyadong binago." Tumingin lang ako sa kanya. 

"You are the best thing happened to me Eris. Hindi tumigil na mahalin ka,  kahit na iniwan mo ko noon."

Hindi ako naging kumportable nang sinabi niya iyon. Gusto ko sabihin sa kanya lahat.  Pero hindi,  I will just endure this moment, wala pa rin naman akong lakas ng loob para sabihin sa kanya.

"Sorry Eris, hindi ko isisusumbat sayo iyon.  Kung ano man ang nangyari noon,  tapos na yun. Mahal na mahal kita Eris."

"Mahal na mahal din kita." Hinawakan ko ang kamay niya. Hinawakan ko nang mahigpit na mahigpit. Gaano pa kaya katagal ito?  Ano ang mangyayari pagbalik ulit namin ng Pilipinas?

"Eris naman huwag mo akong tignan ng ganyan. Matutunaw ako."

Ayaw ko talaga siyang mawala pa sa buhay ko.

We are both having a view of the empire state building, still hawak pa rin niya ang kamay ko.

Alam kong mali, pero ang saya saya ko. Para bang ang gaan gaan ng loob ko nang hayaan ko ang sarili ko na muling mahalin siya ng malaya. Sana dito na lang kaming dalawa.

"I've planned to proposed to you in this place. Hindi ko inakalang makakabalik ako dito na kasama ka."

"Ang mahalaga nandito tayong dalawa." Nakangiti kong sabi. Napayuko siya.

"Kaso hindi ko pa kayang alukin ka ng kasal sa ngayon.  Pero pangako pagbalik ng Pilipinas,  aayusin ko lahat,  and then I will give you my name." Paninigurado niya. Umiling ako.

"Hindi na kailangan,  ang mahalaga sa akin nandyan ka,  at mahal natin ang isa"

"Hindi Eris." Aniya at hinawi ang ilang hibla ng buhok sa mukha ko.
"Ayoko nang ganito, you don't deserve to be hidden Eris. Gusto ko malaya tayong dalawa. Gusto kong ipakita sa buong mundo kung gaano kita kamahal."

We walked in the Central Garden.  Nakakapit ako sa may braso niya.  It's been a long day.  Ang bawat lakad naming dalawa,  bumabalik sa akin lahat.  Sobrang saya ko talaga ngayon. 

We sit exactly on the bench where he gave a sketchbook to me.

"Those are the moments na hindi ko maipagpapalit.  Yung mga panahon na una kitang nakilala."

"Nikko naman, huwag ka ngang bolero masyado."

"Hindi mahal ko." Hinawakan niya ang kamay ko.

"Umuwi na nga lang tayong dalawa." Tumayo ako pero napaupo rin ako dahil hinila niya ko pabalik.

He stole another kiss to me, then he did another one and I respond.  It is slow, letting to savor to connection between our lips.

We separated as we noticed a flash a camera ahead us. Nakita ko ang isang bulto na nakaitim at kumpirmado siya iyon dahil nakatutok pa ang camera sa aming dalawa. Nang makita niya kami,  kumaripas siya ng takbo.

Hahabulin ko sana ang taong iyon pero hinawakan ni Nikko ang kamay ko.

"Huwag mo na lang sigurong pansinin iyon Eris."

"Hindi pwede, bakit niya tayo kinuhanan. Alam kong may pakay iyon."

"Eris, hindi tayo pwede magpadalos-dalos. Baka mamaya kung ano pang mangyari sa atin.  Kumalma ka muna." Tumango na lang ako, pero hindi pa rin ako kampante. Nakatingin ako sa direksyon kung saan tumakbo ang taong iyon.

Hinawakan niya ang kamay ko at tinignan sa mata,  na tila pinapakalma niya ako. "Eris,  magiging maayos ang lahat dito,  hanggang pagbalik nating dalawa sa Pilipinas."

Tumango lang ako, pero hindi pa rin ako mapapalagay.

Iba ang kutob ko dito.