Exclusively yours

Chapter 32

Eris

Nakaupo lang ako rito sa isang coffee shop. Nagpapalipas ng sama ng loob, hindi dahil sa rejected ako kanina, dahil sama ng loob kay Lauren at lalo na sa sarili ko.

I was so helpless that time, pakiramdam ko para akong walang silbi kanina, dahil hindi ko man lang nagawang ipagtanggol ang sarili ko, physically and emotionally, against Lauren. Siguro ngayon ay pinagtatawanan na niya ako, pati ng mga bodyguards niya, pati na ring yung mga taong maaring nakakita sa amin na kanina.

Ito ako ngayon, titig lang ang nagawa sa sira-sirang sketchpad na nasa harap ko. Dala dala ko pa rin ito, kahit sira-sira ito ayoko pa rin siyang mawala. Kung mabubuo ko pa ito ay pipilitin ko pa ring buuin. Hahawakan ko pa rin...

Alam kong hindi ko dapat panghinayangan ito dahil ang dami daming sketchpad naman diyan, kaya ko pang-magsketch ng marami. Pero para sa akin espesyal itong sketchpad na ito dahil customized pa ito para sa akin, saka nageffort si Nikko para rito at nasira lang ng ganun-ganun lang. Kumabaga may sentimental value ito sa akin.

Iniwan ko muna yung mga gamit ko sa lamesa ko. I need to pee. Sa kape ko naibuhos yung sama ng loob ko, ginawa ko nang alak, nakarami tuloy.

Laking gulat ko na lang na wala na yung sketchpad ko roon sa table na kinauupuan ko.

Agad kong nakita yung naka-itim bitbit yung envelope na naglalaman nung sketchpad ko.

Tumingin-tingin ako sa paligid ko, wala na yung taong may bitbit nito. Palakad-lakad lang ako, baka sakaling maabutan ko pa.

Sa huli ay nakayuko lang ako na pumasok uli sa coffee shop. Inis na inis sa nagnakaw ng sketchpad ko.

Bakit niya kinuha sketchpad ko. Sira-sira na nga, ano pa ang mapapala niya roon.

Unang pumasok sa isip ko na si Lauren ang may pakana nun, malamang gusto niya pa akong inisin lalo.

Pwes nagtagumpay siya, dahil mas naiinis ako ngayon!

Hinayaan ko na ngang masira, hinayaan mo pang mawala.

Tanga mo Eris!

Sa inis ko ay gusto ko nang sugurin si Lauren, gigil akong gantihan siya. Ipapakita ko kung sino ang kinalaban niya.

Napabuntong hininga lang ako.

Wala rin naman akong mapapala kung gagawin ko iyon.

Hindi muna ako agad umuwi sa
bahay, baka nandoon na kaagad si Nikko, makita pa yung itsura ko. Sigurado ako na mag-aalala siya sa akin kapag nakita niyang mugto yung mga mata ko at lungkot na lungkot ako.

...............

Nagretouch muna ako bago pumasok sa loob para naman hindi niya mahalata na may pinagdaanan ako kanina.

Pero nakatatak pa sa isip ko yung sinabi sa akin ni Lauren kanina. Yung pagkuha ng sketchpad sa akin kanina sa coffee shop.

At wala akong nagawa.

Nakahinga ako nang maluwag nang madilim pa yung bahay ko, wala pa siya roon. Siguro ay busy na naman siya.

Ilang araw kasi siyang umabsent sa trabaho niya, malamang ay natambak na yung sa may desk niya. Kung tulungan ko na lang kaya siya roon, kahit wala akong background about business administration.

O di kaya tulungan ko siyang bawasan yung stress niya, ipagtimpla ko siya ng kape, massage para naman makatulomg naman ako sa kanya. Aaminin ko talaga, palamunin niya talaga ako, tapos wala naman akong nagagawa para sa kanya, saka thank you ko na rin sa kanya.