Exclusively yours

Chapter 32

I slightly squinted my eyes at streched out the bed. I can feel the sun rays flashing to to my eyes. Tinalukbong ko ang sarili sa kumot at pinikit muli ang mga mata. I am still not in the mood to wake up. I still feeling lazy, para pa rin akong pagod na pagod.

Pero para akong nabuhusan ng tubig sa narinig ko.

Beach waves...

Agad akong bumangon at tinignan ang buong kwarto. Everything is made up of wood, It resembles much of my friend's cabin na pinuntahan namin ni Nikko noon. But this one is better, it seems that the furnitures are antiques, making this place a bit classic. Naglakad pa ako ng kaunti, hanggang sa natapat ako sa isang salamin. Kahit papaano ay nakahinga na rin ako ng maluwag, I still wore the same clothes yesterday, means no one touches me.

Napatingin ako sa may bintana.
As I open the curtain of the glass window, a scenery of white beach approached my eyes. This is a paradise! The water seems to be clear, parang gusto kong sumugod doon at magtampisaw, and the waves they are calming to my ears. I car

Where am I?

Nilibot ko muli ang kwarto para hanapin ang mga gamit ko. wala! Kahit cellphone at yung wallet ko wala. Napailing ako. Paano ako nito.

Biglang nagflashback sa akin ang nangyari kagabi. I am with Nikko, at bigla na lang ako nawaln ng malay. Malamang siya lang ang magdadala sa akin dito, siya lang naman ang huli kong kasama kagabi

The thought of having this place as a paradise can change into hell. Paano kung ikukulong lang ako dito. Hindi pupwede!

Mabilis akong tumayo ay pumunta sa pinto. Hindi ko alam kung hahawakan ko ba ang pinto, para akong natatakot. Paano kung makukulong talaga ako dito? Napabuga ako ng hangin para mapakalma ko ang sarili. Kakayanin ko ito.

Dahan dahan kong hinawakan ng sendura ng pinto, kinakabahan ako. Ayokong isipin na makukulong ako dito sa lugar na ito. Hindi ako pupwedeng magtagal dito. Malamang sa malamang hinahanap na ko nila Taylor at Micha. Kailangan ako ng Amaya.

Para kong nabunutan ng tinik sa lalamunan nang nabuksan ko ang pinto. Mabuti, dahil ayokong makulong dito. Kailangan kong makatakas. I need to find atleast a phone, para makahingi ng tulong.

..........

I almost wanted to shout all over because of frustration. Halos malibot ko na ang buong bahay, pero ni isang phone wala man lang ako makita. Wala rin namang dito, at pakiramdam ko kahit sa buong isla na ito walang tao. Ano bang balak ni Nikko sa akin. Bakit pa niya ako ginaganito? Hindi ba niya maisip na maraming umaasa sa akin sa Manila.

Ang bukod tangi kong nakita ay yung mga boxes ng pagkain sa kitchen na sa tantya ko ang magtatagal ito ng mga ilang araw.

No! Hindi pwede. I need to leave this place! Hindi ako pwedeng magtagal dito. Dali dali akong lumalabas para hanapin si Nikko. Alam kong siya ang kasama ko dito sa Isla. I will find him kahit saan sulok pa siya dito.

Mabuti at hindi rin nakasara ang pinto palabas, napakatanga talaga ni Nikko. Masyado siyang kampante na hindi ako makakaalis dito.

I can see the more closer view of white sand beach. Lumakad ako doon hanggang sa may pampang. There must be a boat in this place..

Habang naglalakad, mas humahanga ako sa ganda ng baybay.

Can I just relax in this place...

Napailing ako. Hindi. Kailangan kong umalis. I have more important stuffs to do. I need to leave this place.

"Gising ka na pala."

Agad akong lumingon sa kanya. "Nasaan na tayo? Iaalis mo ko dito ngayon din!" I command him. Yes, dahil hindi ko kaya na magstay sa lugar na ito na kasama siya.