Loving You

♡ 42 ♡

A/N: Expect this chapter na other side siya ng Chapter 41. Bali ang ibig sabihin 'non ay lahat ng mga magaganap sa chapter na 'to ay same time lang sa chapter 41. Nilagyan ko ng pabitin-effect ang previous chap. para mas maging intense ang mystery sa story. Haha lol XD Actually marami pang chapters ang kagaya nito. Pansin rin naman 'to mula sa mga naunang chapters. Ewan ko lang kung naintindihan niyo or baka nakaka-mind blowing na. Basta, babanggitin ko na lang kung same time event ba ang ibang chapter sa isa't-isa via another author's note, before the beginning of a chapter.

Btw, thank you sa mga nagbabasa nito. Kung meron man. Hehehe.

-R.A. (Republic Act-- I mean, Rhoanne XD)

Soundtrack for this chapter - One More Chance by Super Junior

~~♡~~



Jia's PoV

Ano na ba ang nangyayari sa mga kaibigan ko sa Pilipinas? Kamusta na kaya sila?

Hindi ko mapigilang mag-alala dahil hindi pa rin tumatawag si Lysa sa akin. Sabi niya ay babalitaan niya ako bago siya makaalis ng bansa.

It is already October 26 and I still have no news about Gio.

"Jiassi, may problema ba?" tanong sa akin ni Hyeon-ju.

"None. Naalala ko lang ang mga kaibigan ko sa Philippines."

"They must be too important to you, right?"

Ngumiti ako sa kanya. What she has said was right, sobrang importante sa akin ng mga kaibigan ko.

"It's like they are already my family. Mula kasi nang maghighschool ako ay kasama ko na sila. Lalo na ang dalawa sa kanila. I lived in my relative's house since sa ibang probinsya nakatira ang mga magulang ko. Even I'm too faraway from my main family, parang ang barkada ko na ang pumapangalawa sa kanila."

Hyeon-ju was more interested to my story that I didn't expected. Siguro ay swerte lang talaga ako na nakahanap ako ng korean friend dito sa Seoul. Sabay napaka-considerate niya sa lahat ng bagay at mapagkakatiwalaan pa.

"I love the story of your own friendship. Hindi ko pa kasi nararanasan na magkaroon ng group of friends. Kahit noong junior high, kakaunti lang ang mga naging kaibigan ko."

She smiled but I can sense that she's feeling so lonely.

"Someone's bullying me before. But it has stopped when I met someone by chance. And I guess, he's one of my rare chungu from the past. Hindi na nga lang kami magkaibigan ngayon."

"Huh? Bakit? Hindi na ba kayo magka-close gaya ng dati? Dahil ba sa nagmigrate kayo sa Philippines kaya nawalan na kayo ng communication?"

She laughs a little because of my conclusions.

"Nope. We still keep in touch since he is my fiancé. Naging mailap na siya sa akin noong malamang ipapakasal kami sa isa't-isa in the right age. Lalo na ngayong panahon na legal age na ako. Bawat taon ay mahalaga na sa amin dahil malapit-lapit na rin siguro itong mangyari."

"Don't you love him?" I asked.

She shake her head to say that she don't.

"He has a girlfriend in the Philippines. Wala naman akong gusto sa kanya kaya ako na lang ang umiiwas. But his grandfather wants him to marry me and forget about his lover. Business matters again, as usual."

Bakit pakiramdam ko ay kilala ko ang sinasabi niyang kaibigan? Nagkita na ba kami o magkakilala na since dati?

"Hindi mo ba kilala yung babae?"