Prologue

81 4 0
                                    

Hazel's PoV 
  
  
  
From hate to love, then love to real.

Highschool is one of the happiest part of our school life. We gain true friends, we learn new things around us and sometimes... this is also a chance to find our special someone in life.

Naglalakad ako ngayon sa hallway ng school papuntang Medicine Building. Pagkadaan ko sa malawak nilang library, lumiko ako sa right wing para gamitin ang hagdan paakyat ng 2nd floor.

Medyo madalang na ang tao pagkaakyat sa 2nd floor nang biglang may humila sa akin at ikinulong ako sa napakahigpit na yakap.

"What the?! Akala ko kung sino! Aish. Wait if hindi ikaw yung nangyakap? Makakatikim ka sa akin ng upper cut eh."

Pinisil niya yung isa kong cheek at saka nagchuckle ng mahina.

"I just missed you so much. Hmmmp, how's your class?"

"Fine, I guess? Ikaw ba?"

"As always, too boring."

Halos ilang minuto kami sa ganung posisyon, yakap niya ako sa likod habang ako ay nakangiti, bago pinakawalan.

When I faced him, he's smiling on me kaya ganun rin yung ginawa ko sa kaniya.

"Nako, dito pa naglambingan ang dalawa!"

Pagkakita ko sa gilid, nandoon si Patch habang masama ang tingin sa akin.

"O, agang-aga ang bitter agad." sabi ko.

"Bitter ka d'yan."

Lumapit siya sa amin kaya may sumulpot na lalaki sa kanyang gilid na medyo seryoso ang mukha.

"Bakit ba lagi mo akong sinusundan?!" bulyaw ni Patch sa bagong dating.

Nanatili lang seryoso ang lalaki hanggang sa umakbay ito kay Patch. Sumaludo lang yung lalaki kay Ford bago kaladkarin ang kaibigan ko palayo.

"Even now and then, their sweetness is still that too rough and unordinary."

Ginulo ni Ford yung buhok ko kaya medyo pinalo ko siya sa balikat.

We are already in our 3rd year in college. Bago kami mag 2nd year, sinagot na ni Patch si Terrence na hindi ko alam kung paano nangyari. Basta inimbitahan niya kami noon sa isang coffee shop at ibinunyag ang pagpayag niya sa pagiging girlfriend ni Terrence.

They are sweet. Oo, ganyan lang sila maglambingan sa isa't-isa. Yun nga lang ay nagkakasakitan minsan kaya di mo aakalaing sila ba.  
   
  
  
They are look like us wayback in highschool life.   
  
   
   
Niyaya ako ni Ford na kumain kami sa isang malapit na restaurant dahil wala na rin siyang susunod na klase gaya ko.

As we're going downstairs, he hold my hand and I can't keep myself smiling from it.

Hanggang sa makalabas na kami ng campus, hindi niya binibitawan ang kamay ko.

I'm always missing this kind of moment when we're not with each other. Everytime we have a date, sweet greetings and simple moments like hugging each other, I always feel so complete when I'm with him.  
  
   
   
We promise that no one won't let go each other. We keep all the things on what they used to be. We will fight for our love whatever it takes. Why bother doubt many times if it's worth fighting for, right?   
     
  
  
But nothing's permanent in this world. That's why I need to live in this life to the fullest... until everything was gone.  
  
  
 
~~♡~~
  
  
  

Loving YouTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon