Pozory Mylą...

Hundred-Three.

Will

Usłyszałem odgłos stukających butów. Ktoś otwierał moją celę.

- Mówiłem, że nie chcę jej...

- Masz gościa- oznajmił strażnik- To zdecydowanie nie jest kobieta. Nie taka ładna- parsknął.

Do mojej klatki wszedł ojciec.

- Ależ się urządził- powiedział- Co ty sobie myślałeś? Chloe mi o wszystkim powiedziała. Wiesz do czego doprowadziłeś niesłusznie się przyznając? Byłeś już karany, synu!

- Tato, daruj sobie chociaż ty- jęknąłem.

- Will, słyszysz siebie? Chcę, żeby mój syn wrócił! Nie potrzebuję słabego człowieka, który się poddaje. Potrzebuję walecznego młodego człowieka! Coś

- Tato, nie mam ci nic do powiedzenia!- mruknąłem- Musisz odejść niezadowolony, ponieważ nie dostaniesz tego, czego ode mnie oczekujesz. Walczę, ale na swój sposób. Nie będę wtrącał w to Chlo, a robiąc to, co uważasz za słuszne, wszystko spadnie na nią.

- Walką dla ciebie jest przekreślanie swojej przyszłości? Chloe nie zostanie ukarana. A co z Celeste? Ją również zawiedziesz...

- Była tu i powiedziałem jej dokładnie to samo.

- Jak zareagowała?

Potrząsnąłem ramionami.

- To dla ciebie nic nie znaczy? Ta dziewczyna dla ciebie jest gotów umrzeć!

- Nie masz do tego pewności! Tak samo jak ja...- skłamałem.

- Wątpisz w to?

- Nie, ale...

- W takim razie nie zasługujesz na nią.

- Może to i dobrze.

- Wrócę tu, kiedy zastanowisz się, co i jak. Może pobyt- rozejrzał się dokoła- tutaj, nauczy cie pokory, synu.

- Może...

- Matka się martwi i choć nie jesteśmy razem, nie pozwolę żebyś i ją skrzywdził. Dała ci życie i oddałaby swoje za nie, więc złap się za język i porozmawiaj z nią po ludzku. Przyjedzie do ciebie po pracy. Do zobaczenia na rozprawie.